Πρώτα από όλα είχε μια παθολογική μανία να αναφέρεται σε άλλους με τα ονόματά τους. Με ψευτοσεβασμό κατά την γνώμη μου. Όλοι ήταν “τεράστιοι δάσκαλοι” ή “αδελφικοί φίλοι αγαπητοί”. Η κόρη του Νομάρχη, αυτή που έβαζε κάθε βύσμα σε κάθε πρόβλημά της, ήξερε τι έκανε. Το “ξέρεις ποιά είμαι εγώ;” το είχε στο αίμα της και πάντα με αυτό το θεατρικό στυλ που – εμένα προσωπικά – δεν πείθει καθόλου. Για παράδειγμα είναι τώρα αυτό φόρος τιμής σε κάποιον που αγαπάς; Κοτζάμ ηθοποιός, δεν μπορείς να ελέγξεις λίγο το συναίσθημα να πεις κάτι πιο έξυπνο;
Αυτό το βίντεο δείχνει και κάτι άλλο που με ενοχλεί με την Αλίκη. Μετατρέπει και τους άλλους ανθρώπους γύρω της, όσους ασχολούνται μαζί της, όσους αναφέρονται σε αυτήν σε μελό μπουρδολόγους. Μελό μουσική, κιτς πλάνα…όλα είναι εντάξει εφόσον το θέμα μας είναι η Αλίκη!
Ακόμα πιο σημαντική κατά την γνώμη μου η ζημιά που έκανε η Αλίκη στις Ελληνίδες σαν πρότυπο. “Νιάου μικρή γατούλα” δεν είναι τραγούδι. Είναι ύμνος κατά της γυναικείας χειραφέτησης. Η γενιά των μπερδεμένων Ελληνίδων που ταλαιπωρεί τους σημερινούς άντρες είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της εικόνας. Μια γυναίκα που με χαριτωμενιές τους τουμπάρει όλους. Εκατομμύρια Έλληνες χαζομπαμπάδες κακομαθαίνουν τα κορίτσια τους με αυτήν στο μυαλό τους. Χωρίς περιεχόμενο. Η Αλίκη αν είχε νοημοσύνη την έκρυβε πολύ καλά. Ή την χρησιμοποιούσε απλά για να πετύχει ότι ήθελε αυτή, όταν ήθελε αυτή, όπως ήθελε αυτή. Ύμνος στον ανθρώπινο εγωισμό σε Ελληνική βερσιόν. Φιλανθρωπικό έργο; Μηδέν! Κοινωνική ευαισθησία, συμμετοχή σε οτιδήποτε για την Ελλάδα; Τίποτα!
Αλλά βασικά όλα αυτά τα γράφω γιατί την έβρισκα πάντα, ακόμα και σαν παιδί, τελείως ατάλαντη. Σε φριχτές αντιγραφές ξένων τραγουδιών ή σκηνών τις οποίες εκτελούσε χάλια. Είναι τυχερή που δεν υπάρχουν πολλά βίντεο από τα θεατρικά που έπαιζε όταν τέλειωσε η χρυσή εποχή (‘κονόμα) του ελληνικού κινηματογράφου. Ξέρω ότι θα φάω βρισίδι για αυτό το άρθρο αλλά πραγματικά ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Και – ακόμα χειρότερα – πίσω από την εξωτερική εμφάνιση, ποτέ δεν δείχνει να έχει κάτι παραπάνω. Μηδέν περιεχόμενο. Σεξουαλικότητα μηδέν. Τα μάτια πεταρίζουν αριστερά δεξιά, ζαλίζομαι να την βλέπω. Δείτε την δίπλα σε πραγματικούς ηθοποιούς πόσο “λίγη” δείχνει, σαν παιδί σε παράσταση Γυμνασίου δεν ξέρει τι να κάνει!
Δεν είμαι ο πρώτος που την χαρακτηρίζει ατάλαντη. Δεν είναι αμαρτία να είσαι ατάλαντη. Και η Μονρόε ατάλαντη ήταν σε πολλά που έκανε. Αλλά τουλάχιστον είχε γύρω της ιδιοφυΐες που φρόντισαν το τελικό αποτέλεσμα να είναι αξιόλογο. Κακό για την Ελλάδα όμως είναι να προβάλλεται η ατάλαντη τόσο πολύ και μάλιστα σαν πρότυπο. Ενώ όχι μόνο δεν έχει ταλέντο αλλά δεν ήταν καν εργατική για να το καλύψει κάπως. Διεθνή καριέρα βέβαια δεν έκανε. Πως να κάνει; Τόλμησε να πάει σε Επίδαυρο ή ότι άλλο της ερχόταν με το όνομα και τα βύσματά της, ποιος θα την σταματούσε; Είναι ένα θράσος παρόμοιο του …Κώστα Λαλιώτη, το θράσος της Μεταπολίτευσης, το θράσος που χτίζει αυθαίρετα τα οποία δεν καταφέρνουμε να γκρεμίσουμε ποτέ.
“Θέλω να σας ακούσω ως το τέλος. Μου αρέσει!” είπε όταν την γιουχάρανε. Ε, άκουσέ τα και τώρα “Αλικάκι” μου. Ελπίζω να μην μας ξανατύχει τέτοιο “πρότυπο” σαν κι εσένα. Ήσουν το fast food μιας γενιάς και τώρα μας πέφτει κάπως βαρύ το παραμύθι. Και πλέον δεν δέχομαι ούτε καν να μην το σχολιάζω. Έτσι με το “έλα μωρέ; Εσένα τι σε πειράζει;” διαλύσαμε την Ελλάδα, με κάτι φελλούς σαν την Αλίκη που αναδείχθηκαν και καπέλωσαν άλλους αξιόλογους. Σαν το Κέντρο Κινηματογράφου που έδινε δισεκατομμύρια στον Αγγελόπουλο και ξεχνούσε δεκάδες νέους, σαν τις επιχορηγήσεις των ημέτερων, σαν τις κομματικές τοποθετήσεις στο Δημόσιο. Το κύριο πράγμα λέει για το οποίο είναι περήφανη είναι ότι δεν τρελάθηκε!
