Είμαι “σκατόψυχος”. Κομπλεξικός. Όλο το κείμενο “δεν έχει ούτε ένα επιχείρημα”. Γράφω “κοινοτοπίες” που “όλοι ξέρουμε ότι δεν ισχύουν” χωρίς “ούτε ένα αποδεικτικό”.
Κάπως έτσι προσπαθούν συχνά σχολιαστές να αφορίσουν κείμενα. Και δικά μου και άλλων. Συνήθως τα κείμενα αυτά με γνώμες που δεν τους βρίσκουν σύμφωνους. Ή τα “προκλητικά”, δηλαδή αυτά που λένε ανοιχτά όσα ξέρουνε άλλα ντρέπονται να ομολογήσουν οι υπόλοιποι. Οι καθωσπρέπει. Αυτοί που σκύβουν το κεφάλι στην πλειοψηφία χωρίς να σκέφτονται τελικά. Καταπιέζονται από τον μέσο όρο και τους αρέσει.
Αν δε σου αρέσει αυτό που γράφω, βρες το επιχείρημα και απάντησε. Μπορείς; Αν υπάρχει αντίλογος στην θέση μου, εξέθεσέ τον. Αν δεν τα “γράφω καλά”, γράψε τα εσύ καλύτερα. Οι σκέψεις άλλωστε δεν είναι δικές μου ή δικές σου. Οι σκέψεις και οι απόψεις είναι σαν καπέλα ή περούκες τις Aπόκριες. Τα φοράμε για λίγο να δούμε πως μας πάνε. Δεν μας ορίζουν. Τα επιχειρήματα τα βάζουμε στο τραπέζι σαν ταραμοσαλάτα. Σου αρέσει; Ταιριάζει με ότι τρως; Όλο δικό σου; Θες να προτείνεις άλλη συνταγή; Ελεύθερα! Δεν σου ταιριάζει “αισθητικά”; Ε, μην πασαλειφτείς ολόκληρος με δαύτο.
Αλλά συνήθως δεν έχουν την ικανότητα. Ούτε να διακρίνουν τα επιχειρήματα, πόσο μάλλον να απαντήσουν. Πετάνε τον αφορισμό τους και νομίζουν ότι τέλειωσαν. Εμείς κουραζόμαστε να προσπαθούμε να τους εκπαιδεύσουμε στα βασικά της διαλεκτικής. Και ο κόσμος μένει όπως είναι.
