… με έκπληξη αντιλήφθηκα σήμερα πως ροκανίζει αργά και βασανιστικά τις λιγότερες από μισές μέρες του. Και; Μια διάχυτη μελαγχολία, πολλοί έντονοι προβληματισμοί, συζητήσεις με τσιγάρο και ντάλα ήλιο πίσω απ’ τα κάγκελα του κτιρίου της δουλειάς. Πρόσωπα αποσυντονισμένα, πρόσωπα που αρχίζουν να αχνοδείχνουν τις ρυτίδες αγωνίας τους κάτω από συγκρατημένα χαμόγελα, γραμμές στο δέρμα όχι απ’ το πολύ γέλιο αλλά από τις πολλές αναποδιές.
Αυτό το καλοκαίρι… ήρθαμε σε αντιπαράθεση με δικούς μας ανθρώπους, ήρθαμε σε κόντρα με τους εαυτούς μας ίσως, κάναμε πλάνα για διακοπές σαν να ήταν άλλο ένα καλοκαίρι από εκείνα τα ανέμελα των προηγούμενων χρόνων. Αναπολήσαμε στιγμές που ζήσαμε και εν τέλει νιώσαμε ευγνωμοσύνη που καταφέραμε να τις έχουμε ζήσει. Μαλώσαμε για ένα ναι που σήμαινε όχι κι ένα όχι που σήμαινε ναι και ένα δεν ξέρω που δεν σήμαινε τίποτα, λες και είχαμε πράγματα να χωρίσουμε μεταξύ μας, λες και δεν έχουμε χορέψει αγκαλιά, δεν έχουμε κατουρηθεί απ’ τα γέλια παρέα αμέτρητα βράδια, αμέτρητα πρωινά.
Αυτό το καλοκαίρι… αναβάλλαμε τα όνειρά μας μέχρι νεωτέρας, ξενυχτήσαμε με αγωνία και πολλά ποτήρια κρασί χύμα απ’ το χωριό. Περιτυλιγμένοι από καπνούς καταφέραμε να διακρίνουμε αυτούς που μας άπλωσαν το χέρι κι αυτούς που μας γύρισαν την πλάτη. Απογοητευτήκαμε απανωτές φορές, νιώσαμε ανασφάλεια στο πετσί μας, πιστέψαμε και μας κορόιδεψαν, δεν πιστέψαμε σε τίποτα και νιώσαμε την απάθεια να κυλά στις φλέβες μας συχνά πυκνά…
Αυτό το καλοκαίρι… μας γέλασε πως είναι καλοκαίρι με τον ήλιο του που δεν έφτασε ακόμα στην καρδιά. Σα χειμώνας μασκαρεμένος που μας δείχνει με το δάχτυλο και γελά ειρωνικά. Δεν κατάφερε να μας ταξιδέψει μακριά από τα καθημερινά μας σίδερα, μας έδειξε πως υπάρχει η αδικία γύρω μας, ακόμα και πιέζοντας πάνω απ’ το κεφάλι μας μ’ ένα μαξιλάρι στα χέρια.
Αυτό το καλοκαίρι… είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη ο ένας τον άλλον και επιδιώκαμε να βρισκόμαστε με πολύ οικείους μας ανθρώπους, ήπιαμε αυτοσχέδια κοκτέιλ με μαρτίνι από προπέρσινα γενέθλια, πολτοποιημένο νεκταρίνι και βασιλικό απ’ τη γλάστρα. Ήταν πηχτό και ελάχιστα αηδιαστικό κατάφερε να δροσίσει όμως τα διψασμένα μας μέσα με γέλιο μέχρι δακρύων.
Αυτό το καλοκαίρι πολλές πατητές μας έκανε όμως εμείς καταφέρνουμε ακόμα να ανεβαίνουμε στον αφρό, να πατώνουμε πάνω σε κοφτερά βραχάκια και να στεκόμαστε όρθιοι μ’ αυτούς που μας μένουν, τις οικογένειες μας, πέντε φίλους, δέκα γνωστούς που επιλέγουν να μας καταλαβαίνουν κι έναν άνθρωπο να μας κρατάει σφιχτά το χέρι και να αναμειγνύει τον ιδρώτα του με το δικό μας ιδρώτα…
