Περιμένω τη μέρα που θα σταματήσει να με εκπλήσσει, να με απογοητεύει και να με πληγώνει η ψυχρότητα, η ομώτητα, η βία και η καταπίεση. Για να γίνω επιτέλους και εγώ το τέρας που αναμένουνε… better the devil you know!
Συχνά, πυκνά αναφέρομαι στο πόσο κάθετα αντίθετη είμαι σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας στις χώρες του Ισλάμ. Στο πόσο με προσβάλλει η ανάγκη κάλυψης ενός σώματος, που όπως όλα τα ελεύθερα όντα, οφείλει να διέπεται από αυτοδιαχείρηση, σεβαστή σε όποιον αρέσκεται ή δεν αρέσκεται στις όποιες επιλογές του κατόχου του. Στο πόσο υποβιβάζει το μυαλό μου, η επιβολή της σκέψης, της καθοδήγησης, της απόφασης, των επιλογών, από πρόσωπα (σαφώς αρσενικά, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα το δικό μου) που βρίσκονται μακριά από το δικό μου μενταλιτέ και την προσωπική μου κοσμοθεωρία. Στη βίαιη, έως μοιραία αντιμετώπιση, ανθρώπινων όντων επειδή απλά έτυχε να γεννηθούν γυναίκες.
Κατακυριευμένη από ένα διάχυτο χρωμόσωμα ΧΧ, ίσως η ευαισθησία μου είναι σαφώς πιο εύθικτη και οξύθυμη απέναντι σε αδικίες που αφορούν το φύλο μου. Τα δε συχνά μου ταξίδια σε αυτές τις χώρες για επαγγελματικούς λόγους, είναι αρκετές φορές η αιτία που αναφέρω ότι, ενώ στέκομαι ναι μεν γοητευμένη απέναντι στον Ισλαμικό πολιτισμό – η αισθητική μου σε τέχνη, φαγητό, πολλές φορές μουσικά ακούσματα, ιντριγκάρεται απίστευτα από το μυστηριακό ανατολίτικο άρωμα – ωστόσο, αν εγκαταλείψουμε τα προσφιλή μου υψηλά νοήματα και τις αμπελοφιλοσοφίες, η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων για ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο πνεύμα, απλά δεν παλεύεται!
Δεν παλεύεται κυρίως για μια γυναίκα και σαφώς για έναν άνθρωπο δημιουργικό, που έχει μεγαλώσει σε ένα ελεύθερο πεδίο έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Με τη χθεσινή τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo, εξαιτίας, σκίτσων, σάτιρας και χιούμορ η αντίληψή μου δυστυχώς έφτασε σε μια ακόμα πιο επικίνδυνη συνειδητοποίηση, πέρα από τις φεμινιστικές και αλτρουιστικές μου ενασχολήσεις…
Είναι πολύ πιο επικίνδυνο να στοχοποιείς ιδέες, θεωρίες, σάτιρα, αφηρημένες έννοιες, εικόνες, από ότι έναν συγκεκριμένο εχθρό, που ίσως στα μάτια του φανατισμένου ονομάζεται Αμερικάνος, Άγγλος, Γάλλος, Πορτογάλος, Γυναίκα. Έχει τέλος πάντων ένα όνομα και μια υπόσταση.
Όταν ο στόχος σου είναι η ίδια η σκέψη, η ιδέα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράστηκε με έναν τρόπο σατιρικό, και δεν προκάλεσε τίποτα άλλο εκτός από ένα γλυκόπικρο χαμόγελο, εκεί ακριβώς συνειδητοποίησα πόσο στενόμυαλα και εγώ η ίδια έκρινα τις αντιλήψεις και τις συνθήκες που ανθίζουν και εξαπλώνονται οι μαύρες προκαταλήψεις ανθρώπων που αμάσητα, υιοθετούν τον τρόπο ζωής που τους επιβάλλεται.
Πόσο στενόμυαλα και εγώ η ίδια περιοριζόμουν στα ορατά, στα χειροπιαστά, στα επιφανειακά, χωρίς να σταθώ τελικά στην ουσία, πως ο πόλεμος γίνεται πρώτα στο μυαλό μας, να σκοτώσει το χιούμορ μας, το χαμόγελό μας, την ίδια μας τη σκέψη και μετά επιβάλλεται στο σώμα μας και στη ζωή μας. Τι φοβάσαι να σκοτώσεις πιο πολύ; Τι έχει δύναμη τεράστια; Τι περνάει τα περισσότερα μηνύματα, ήπια στα σταυροδρόμια του εγκεφάλου μας, σχεδόν τόσο ανεπαίσθητα, όσο ο αγαπημένος σου στίχος από ένα τραγούδι που σε έχει στιγματίσει για πάντα; Το χιούμορ, το αστείο, το ελαφρό, που γίνεται τόσο βαρύ και τόσο τρομακτικό στην άρρωστη μαυρίλα του φανατισμού. Υπάρχει τόση απλότητα μέσα στο αβίαστο, που δυστυχώς φαίνεται πολύπλοκο για τους απλοϊκούς…
Πόσο στενόμυαλα και επιφανειακά τελικά, αντιστεκόμουν τόσα χρόνια και εγώ στην ιδέα ότι οι “Θρησκείες” γεννάνε Δαίμονες και οι Δαίμονες, αίμα…
Εξτρεμιστικό, αντιφατικό; Στις αντιφάσεις είναι οι αλήθειες σου και στα οξύμωρα μετέωρα, οι λεπτές ισορροπίες…
