Λία Ζώτου, Θοδωρής Καραγεωργίου, εκδόσεις Ψυχογιός
Το συγγραφικό δίδυμο επιστρέφει με ένα βιβλίο εξίσου δυναμικό όσο το πρώτο αλλά με τελείως διαφορετική θεματική και αποδεικνύει ότι «Ήρθε για να μείνει και να αφήσει το στίγμα του στο χώρο της γραφής».
Το δάκρυ του έρωτα είναι ένα βιβλίο νοσταλγικό, ρομαντικό, τρυφερό αλλά και σκληρό, που μας ταξιδεύει στα χρώματα και τα αρώματα της ελληνικής υπαίθρου, με φόντο αυτή τη φορά την ελληνική αμπελουργία και τον κόσμο της οινοποιίας και της παραγωγής κρασιού. Ο τρόπος και όλη η διαδικασία με την οποία ο καλλιεργητής του αμπελιού θα οργώσει το αμπέλι, θα φυτέψει το σταφύλι, θα το πατήσει στον τρύγο ώσπου να γίνει μούστος και θα το φυλάξει μέχρι να γίνει κρασί περνάει σαν ζωντανή εικόνα μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη και κινητοποιεί τις αισθήσεις του. Οι περιγραφές είναι τόσο παραστατικές, τόσο λυρικές, αναβλύζει από μέσα τους η αγάπη, η φροντίδα και το μεράκι που αγωνιά να βάλει στο αμπέλι ο παππούς Αριστείδης ώσπου να φτιάξει το κρασί του, η αγωνία του να μεταδώσει την τέχνη του στο παιδί και στα εγγόνια του, η πικρία του όταν ο γιος και ο ένας εγγονός αντιμετωπίζουν το αμπέλι ψυχρά μόνο σαν μέσο βιοπορισμού και καταξίωσης, μα πάνω απ’ όλα η αγάπη του για το αμπέλι η οποία θα τον ανταμείψει και θα του δώσει το πιο νόστιμο κρασί. Όλ’ αυτά ο αναγνώστης τα νιώθει, τα γεύεται, τα μυρίζει και δεν κουράζεται καθώς γυρνούν οι σελίδες και εισχωρεί στα πισωγυρίσματα της αφήγησης στο παρελθόν.
Το βιβλίο κινείται και πάλι με άνεση και έξυπνο τρόπο σε παρόν και παρελθόν και μας ταξιδεύει στον χωροχρόνο. Δραμινή επαρχία, Πόντος και Τραπεζούντα, Νεμέα και κορινθιακή ύπαιθρος, Νότια Γαλλία και προβηγκιανή επαρχία με τα μεσαιωνικά χωριά και τους αμπελώνες της γίνονται εικόνα στα μάτια του αναγνώστη. Μπλέκονται με τις περιπέτειες των ηρώων και εναλλάσσονται κρατώντας δέσμιο της αφήγησης τον αναγνώστη.
Ο λόγος ρέει αβίαστα. Πότε μακροπερίοδος και πότε πιο σύντομος, με κορυφώσεις και υφέσεις, πότε εντείνει την ένταση και την αδρεναλίνη του αναγνώστη και πότε τον αποφορτίζει. Και όλα γίνονται στα κατάλληλα σημεία. Επίσης, οι συγγραφείς έχουν σκιαγραφήσει αυθεντικούς ήρωες, ντόμπρους, καθημερινούς, ανθρώπους του μόχθου, της εργατιάς, της ελληνικής επαρχίας της περιόδου που θέλουν να περιγράψουν. Ο παππούς Αριστείδης με τη γιαγιά Σοφία που μένουν μαζί αγαπημένοι ως τα βαθιά γεράματα, όπως και τα παιδιά τους, ο εγγονός Αλέξανδρος που σαν τον παππού του ζει για τη φροντίδα του αμπελιού, η γλυκιά Χρυσάνθη που κάνει τα πάντα για να μείνει η οικογένειά της ενωμένη, ο μικρός Θωμάς που μεγαλώνει μέσα στη θαλπωρή και την αγάπη όμως μέσα σε μια στιγμή τα χάνει όλα… Έχουν φτιάξει όμως και έναν ήρωα αντιφατικό, κόντρα σε όλους τους άλλους, τον Άρη, που είναι άπληστος, δύστροπος, εγωπαθής, που τα θέλει όλα. Θέλει μόνο να πλουτίσει, να εκδικηθεί, να καταστρέψει και πατάει πάνω στην επιτυχία των άλλων. Και αυτοκαταστρέφεται…
Επιπρόσθετα, το βιβλίο είναι γεμάτο μηνύματα, ηθικές αξίες που σήμερα εκλείπουν. Το δέσιμο της παλιάς οικογένειας όπου η αγάπη του ενός για τον άλλο περνούσε από γενιά σε γενιά, τον πατέρα και τη μάνα που φρόντιζαν να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά τους, κυρίως η θαλπωρή και η ζεστή αγκαλιά. Η αγάπη του ενός αδερφού για τον άλλο. Ο ένας αδελφός κάνει τα πάντα για να εισπράξει την αγάπη και την αποδοχή του άλλου. Τα κίνητρά του είναι αγνά και άδολα, κάνει λάθη, μετανιώνει, αμφιταλαντεύεται, ενώ ο άλλος εκμεταλλεύεται καταστάσεις, πατάει επί πτωμάτων δεν λογαριάζει συνειδήσεις. Έτσι, έπειτα από πολλά ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει και οι συγγραφείς αποδίδουν τα δέοντα σε θύτες και θύματα. Μα πάνω απ’ όλα δημιουργούν ένα μυθιστόρημα ζυμωμένο με αγάπη και μεράκι, ευθύνη προς τους αναγνώστες, μνήμες για τους μεγαλύτερους και μηνύματα για τους νεότερους!