Οι ρίζες από Αργεντινή με οδηγούν να σκέφτομαι στο ρυθμό του libertango.
Έκανε καλή δουλειά ο παππούς , το φύτεψε το “μικρόβιο” για καλά στο αίμα .
Έξω ο καιρός του τροπικού ελληνικού καλοκαιριού μια χαρά τα πάει… μια χαρά.
Η σκέψη ήρθε μόνη της… καλά που δεν έχει διακοπές εφέτος… μια χαρά .
Μνημόνια αυτοί “μνημονεύματα” εγώ , κοινώς μπινελίκια.
Είναι πιο φτηνά 10 μέρες στο Buenos Aires, παρά να πάω στο νησί καταγωγής και στα πατρογονικά εδάφη.
Άσε και τα διάφορα “υποχρεωτικά” στους συγγενείς. Αν δεν πάθεις έμφραγμα από το φαγητό δεν μένουν ικανοποιημένοι.
Κοίταξα έξω, ωραιότατα μαύρα σύννεφα προετοίμαζαν την βροχή… μια χαρά! Είχαν αρχίσει και ηχητικά εφέ οι κεραυνοί… μια χαρά.
Μια συνταγή για χυλοπίτες στο φ/β μου θύμισε τα μακαρόνια της γιαγιάς. Το πως κατάφερνε και τα έκανε με τρύπες ήταν ένα μυστήριο… κάποια στιγμή πρέπει να το λύσω.
Θυμήθηκα τον freddo στο ψυγείο. Πηγαίνοντας, άνοιξα το ηχοσύστημα. Ο Piazzolla “έπιασε” δουλειά.
Η καλοκαιριάτικη βροχή ξεκίνησε… έπεφτε στο ρυθμό του libertango.
Μια γουλιά freddo κύλησε στον ίδιο ρυθμό.
Η απόλαυση της στιγμής με ταξίδεψε σαν αστραπή. Είναι τα flash back που για δέκατα του δευτερολέπτου σε πάνε σε άλλη εποχή, στιγμή, εικόνα…
Μεγάλο το μπαούλο… το σεντούκι που κουβαλάμε.
Άλλες φορές είναι πανάλαφρο, άλλες ασήκωτο.
Ο Godot σταθερά συνέχιζε την πορεία του…θα ρθει …θα ρθει .
Η βροχή έπεφτε στον ζεστό δρόμο.
Ένα πνιγηρό μείγμα υδρατμών σηκωνόταν, κάνοντας το μπλουζάκι να κολλά πάνω στο δέρμα.
Ήταν και αυτός ο Piazzolla, πανάθεμά τον, εμπνεύσεις που έχει ώρες – ώρες.
Ότι και να κάνω εκεί γυρίζω συνέχεια… γύρω απ την Φαλκονέρα… ως πότε;
