Διαβάζω την εισαγωγή του συνθέτη στην παρτιτούρα που βρήκα σήμερα τυχαία. Και μου θυμίζει πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να είναι πολιτικοποιημένος χωρίς να μιλάει για κόμματα. Πως ένας ενεργός πολίτης βάζει το λιθαράκι του σε ότι κάνει για να αλλάξει τον κόσμο. Όσο μπορεί από όπου μπορεί:
“ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΥΦΟΣ ΚΑI ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Με μια έμφυτη απέχθεια προς το αισθηματικό παίξιμο, που συνήθιζαν
στον καιρό μου οι πιανίστες και τα Ωδεία (και που δυστυχώς συνεχίζουν
μέχρι σήμερα), η ΑΧΙΒΑΔΑ γράφτηκε με μια διάθεση, θα’ λεγα. αντιδρά-
σεως. Αντιδράσεως στην ταλαιπωρημένη «μουσική ευαισθησία», στο με χρωματιστό μολύβι «αίσθημα» που καθορίζει ο δάσκαλος, στη σοβαροφά-
νεια διδασκάλων και μουσουργών και τέλος, στη κάθε σκονισμένη αντί-
ληψη, ευρωπαϊκής επαρχιακής καταβολής, γύρω από τη Μουσική και την
ερμηνεία της.
Γι’ αυτό η ΑΧΙΒΑΔΑ πρέπει να παίζεται με αυστηρή ρυθμική αίσθηση
και με το προσδιορισμένο από τη γραφή του αίσθημα. Τα πέρα από τα
προβλεπόμενα όρια, είναι και άχρηστα κι επιβλαβή.
Η ΑΧΙΒΑΔΑ είναι ένα αντιρομαντικό έργο. τουλάχιστον με την έννοια
που δίναν στη λέξη ο Κόπλαντ και ο Προκόφιεφ μέσα απ’τη μουσική
τους. Κάθε ερμηνευτική υπερβολή και ρυθμική αυθαιρεσία, γελοιοποιεί
τον ερμηνευτή και εξαφανίζει την μουσική ουσία του έργου.
Μ.Χ.”
