Το Πάσχα μου φέρνει κατάθλιψη. Μάλλον προκαλείται από το δήθεν της υπόθεσης. Δήθεν Χριστιανοί (που δεν πατάνε όλο τον χρόνο) κάνουν δήθεν ότι τους νοιάζουν κάποια δήθεν έθιμα τα οποία έχουν ξεχειλώσει με δήθεν επίδειξη και σπατάλη χρημάτων σε πράγματα τα οποία κανείς δεν ευχαριστιέται στην τελική. Σε ένα κράτος που το ίδιο δεν ξέρει γιατί δίνει ακόμα σημασία σε όλα αυτά και πάει στο ρελαντί με ρυθμούς των δημοσίων υπαλλήλων και λοιπών τρωκτικών οι οποίοι είχαν ζητήσει τις σχετικές άδειες από πρόπερσι που πήραν το ημερολόγιο και κοτσάραν και μια αιμοδοτική άδεια και μια για μάζεμα των ελιών τους. Γιατί αυτά τα τρωκτικά κάνουν κουμάντο και ορίζουν την αισθητική γύρω μας.
Ωπα, Μαρίνα μου τα παραλές. Δεν βλέπεις καθόλου τα θετικά της υπόθεσης. Εγώ συνάντησα τον άντρα μου σε Πασχαλινές διακοπές. Ήταν βέβαια κάπως άβολα γιατί του είχα πει ότι είχα πολύ δουλειά και θα ήμουν με την φίλη μου την Πένυ, ενώ ξεσκιζόμουν με έναν γκόμενο. Να ξέρεις γι’αυτό έχουν αξία τα εταιρικά γεύματα πριν τις γιορτές. Λύνεις την απορία “καλά, ποια ηλίθια τον ανέχεται αυτόν δωρεάν;” και συγχρόνως φροντίζεις να μην εκτεθείς εσύ.
Επίσης πολλοί που δεν ανεβάζουν τίποτα όλο τον χρόνο στο Facebook, όταν πάνε διακοπές μας ενημερώνουν πόσο χοντρά και άσχημα είναι τα παιδιά τους. Για να μην τρομάξεις όταν έρθουν μια φορά τον χρόνο στο πάρτι του δικού σου. Εσύ φρόντισε να είσαι διακοπές εκτός Ελλάδας. Πάρε τηλέφωνο σε όποιο σπίτι έχει μαζευτεί το σόι και άσε τους να δίνουν ο ένας το τηλέφωνο στον άλλον κάνα δεκάλεπτο. Λέγε “ναι, ναι, κρίμα, του χρόνου…” συνέχεια μέχρι να κλείσουν. Μετά πες στον Αχμέτ να συνεχίσει το μασάζ.
Όταν γυρίσεις στο γραφείο μετά το Πάσχα μπορείς να παίξεις το παιχνίδι “ποιανού είναι αυτό το τάπερ που βρωμάει στο ψυγείο;” Μετά βρες όσους έχουν παιδιά και ρώτα τους πόσο χαλάρωσαν στις διακοπές τους.
