“Ο σύντροφος Σωκράτης, κακώς ήπιε το κώνιο. Ήταν θύμα του καπιταλιστικού συστήματος της Αθήνας και ψευδομαρτύρων του κεφαλαίου.”
Αν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την εποχή, κάτι τέτοιο θα έλεγε. Και οι φίλοι του Σωκράτη προσφέρθηκαν με αντίστοιχα επιχειρήματα να τον φυγαδεύσουν. Αλλά ο Σωκράτης επέμενε να πεθάνει. “Μια ζωή υπερασπίζομαι την τήρηση των νόμων. Δεν θα κιοτέψω τώρα.”
“Ο Λεωνίδας πήρε στον λαιμό του άδικα Σπαρτιάτες οικογενειάρχες. Για λόγους προσωπικής προβολής και μόνο, ή κόλλημα υστεροφημίας, χωρίς κανέναν πρακτικό λόγο θυσίασε 300 ψυχές.”
“Ο Μεταξάς ήταν προφανώς τσιράκι των Γερμανών. Αφού ήξερε ότι ακόμα κι αν κερδίζαμε τους Ιταλούς, αργά ή γρήγορα θα πέφταμε υπό τον ζυγό τους. Απλά μας αποδυνάμωσε έτσι.”
Το επεισόδιο με το ΣΔΟΕ στην Ύδρα φέρνει στο προσκήνιο μια παγίδα της σκέψης στην οποία έχουν πέσει πολλοί Έλληνες, αρχίζοντας κυρίως από την εποχή του “δεν πληρώνω” και μετά. Όλοι έχουμε ένα μεγάλο “ναι” ή “όχι” να πούμε σε σχέση με την τήρηση των νόμων. Ας το αναλύσουμε:
1. Έπρεπε το ΣΔΟΕ να επέμβει σε περίπτωση φοροδιαφυγής στην ταβέρνα στην Ύδρα;
2. Έπρεπε το ΣΔΟΕ να το κάνει με αυτόν τον τρόπο;
3. Είχαν άδικο οι κάτοικοι του νησιού που τους ταμπούρωσαν στο αστυνομικό τμήμα;
4. Είχαν άδικο οι κάτοικοι του νησιού που έκοψαν τους κάβους του ιπτάμενου δελφινιού;
Αν απαντήσατε “όχι” σε μια από τις παραπάνω ερωτήσεις είστε στην επίφοβη ομάδα παραλογισμού. Δηλαδή έχετε αρχίσει να πέφτετε στην παγίδα. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα μπορεί να εκφράζονται ως εξής:
α. “Σιγά μωρέ, εδώ το Ελληνικό Δημόσιο αφήνει τους πιο πλούσιους να φοροδιαφεύγει – η ταβερνούλα στην Ύδρα τους έμελλε;”
β. “Επίδειξη δυνάμεων καταστολής ήταν – όλο είναι στημένο για να μας έχουν φοβισμένους.”
γ. “Έτσι κι αλλιώς θα φαληρίσουμε που θα φαληρίσουμε. Τι διαφορά κάνει αν φοροδιαφεύγει μια ταβέρνα;”
Μπορείτε να συνεχίσετε με τέτοιες δικαιολογίες επ’αόριστο. Δυστυχώς θα βρείτε και πολλούς να συμφωνούν μαζί σας. Έχουν όμως κάποια ανησυχητικά κοινά χαρακτηριστικά και οδηγούν στα τρία “Α”: αδράνεια, αδιαφορία ή αναρχία. (Τα δυο πρώτα μη αποδεκτά, το τρίτο πολιτική άποψη.) Δηλαδή ή πιστεύεις ότι πρέπει και μπορείς να κάνεις κάτι εποικοδομητικό ή να τα ρίξεις όλα στην πυρά. “Σιγά μην αλλάξει το Κράτος”….ή “το Δημόσιο είναι τελειωμένη υπόθεση” ή “…αυτά τα προβλήματα είναι σύνθετα και δύσκολα αντιμετωπίζονται” είναι αποδεκτά συναισθηματικά. Αλλά όχι πρακτικά. Όσοι θέλετε να την κοπανήσετε από τις Θερμοπύλες, να πείτε “ναι” στους Ιταλούς ή να βοηθήσετε τον Σωκράτη να την φυγαδευτεί μάλλον πρέπει να ξανασκεφτείτε ποιος είναι ο “δρόμος της ευθύνης”.
Μια κοινωνία δεν μπορεί να ορίζεται από σκέτες αντιδράσεις χωρίς αντιπροτάσεις. Οι μηχανισμοί ενός Κράτους, όσο στραβοί κι αν είναι, όσο άσχημα κι αν εφαρμόζονται είναι απαραίτητοι. Μπορεί θεωρητικά να έχουν υπέροχο αντίλογο οι αναρχικοί (ειδικά οι διαβασμένοι εξ αυτών με κολλάνε στον τοίχο άνετα σε αυτό το σημείο της κουβέντας) αλλά οι περισσότεροι Έλληνες που αναπαράγουν τέτοια ψευτοεπιχειρήματα δεν είναι αναρχικοί.
Τεμπέληδες μπορεί. Κακομαθημένοι πιθανά.
Μπερδεμένοι σίγουρα.
ΥΓ Η διπλανή φωτογραφία είναι από την βόλτα που έκανα σε έναν χωματόδρομο καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά…μην την μαζέψω βέβαια…φταίει το Κράτος…είχε κι άλλα σκουπίδια ο δρόμος….
