Μου ζήτησαν να γράψω ένα λόγο
για την επέτειο του ΟΧΙ και δεν μπόρεσα.
Δεν ξέρω τι σημαίνει το ΌΧΙ.
Είμαι γυναίκα.
Κανείς δεν μου έμαθε να λέω όχι
ρώτησα τον εαυτό μου τι σημαίνει
και άκουγα ένα μωρό να κλαίει.
Όχι είναι όλες οι φορές που δεν με άκουγες,
μου είπε.
Όταν σου ζητούσα κάτι έλεγες ΌΧΙ
και δεν με άφηνες να μεγαλώσω.
Τώρα είμαι ένα μωρό,
που δεν το ακούει κανείς,
γιατί όλοι κλείνουν τ’ αυτιά τους στο κλάμα.
Ξαφνικά ένιωσα τη ΣΥΜΠΟΝΙΑ.
Λυπάμαι, είπα, δεν ήξερα.
Τι να κάνω για να επανορθώσω;
Είδα ένα καθρέφτη να σπάει
και χιλιάδες κομμάτια γύρω μου
να απεικονίζουν την εικόνα μου,
που δεν ήμουν εγώ.
Είδα τον εαυτό μου,
ένα μικρό μωρό αγέννητο στο σύμπαν,
που με καλούσε να το φέρω στον κόσμο,
με καλούσε να το θρέψω με το αίμα μου,
να του δώσω πνοή και όνομα,
για να μου δώσει γνώση…
Με αγάπη θα μεγαλώνω,
θα αναπνέω ελευθερία,
Το όνομα μου θα είναι Σοφία.
Την ποίηση δεν την εννοούμε, πρωτίστως τη νιώθουμε. Πριν μας δοθούν κατευθύνσεις και οδικοί χάρτες.
– Τι συμβαίνει όμως με την ίδια τη ζωή;
– Όταν καλείσαι να αποκρυπτογραφήσεις τα μηνύματα της, μέσα από τους ψίθυρους του παρελθόντος και του μέλλοντος, να δώσεις κατευθύνσεις στο παρόν;
Η χαρτογράφηση της γης ανανεώνεται συνεχώς, τα σύνορα των κρατών αλλάζουν, η γη αλλάζει και η ανθρωπότητα δημιουργεί την ιστορία της ακολουθώντας την αναγκαιότητα της αλλαγής.
Στη σημερινή εποχή, είναι ανάγκη κοινωνική, πολιτική και ιστορική να αλλάξουμε τους χάρτες και να χαράξουμε νέα πορεία στην ανθρωπότητα. Η σημερινή γυναίκα παίρνει τη θέση της στην κοινωνία σαν ισότιμο μέλος της, δίνοντας πια το ιστορικό παρόν στις εξελίξεις, λαμβάνοντας ενεργά δράση και συμμετοχή στα κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων.
Αυτή είναι η θεατή όψη της πραγματικότητας. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη, αόρατη στους περισσότερους γιατί εκτυλίσσεται μέσα στη γυναικεία ψυχή.
Το αόρατο δράμα των γυναικών που σηκώνουν το βάρος της αλλαγής, της δικής του ταυτότητας.
Το ποίημα ξεκινάει με ένα συνειρμό, στην ιστορική επέτειο του ΌΧΙ. Και την αποδοχή της άγνοιας για τη σημασία αυτής της λέξης.
Το κράτος έχει οριοθετημένη εδαφική έκταση. Η παραβίαση αυτών των ορίων θα επιφέρει αντίσταση. Το ίδιο συμβαίνει και με την ατομικότητα. Οριοθετείται ο χώρος της για να είναι δυνατή η ανάπτυξη.
Η γυναίκα, σύμφωνα με το λεξικό, είναι πρόσωπο θηλυκού φύλου – ενήλικο πρόσωπο – σύζυγος – το θηλυκό πρόσωπο που με τη συμπεριφορά και τις επιλογές του ανταποκρίνεται στο ρόλο ή στερεότυπο που η κάθε κοινωνία αναγνωρίζει ως κατεξοχήν γυναικείο.
Το κοινωνικό κατεστημένο διαμόρφωσε σταδιακά την άποψη για τη θέση της γυναίκας, καθόρισε ρόλους, έβαλε περιορισμούς και ηθικούς κανόνες που να ανταποκρίνονται στις επιθυμίες και τις ανάγκες των αντρών.
Κανείς δεν της έμαθε να βάζει όρια ώστε να έχει το δικό της χώρο να αναπτυχθεί.
Κανείς δεν της έμαθε να λέει όχι στις επιθυμίες των άλλων με αποτέλεσμα να αρνείται τον εαυτό της.
Διανοητικά έχει χειραφετηθεί αλλά συναισθηματικά είναι ανίκανη να ξεφύγει από τις πανάρχαιες φωνές μέσα από το ασυνείδητο, που την υποχρεώνουν να είναι πάντα παρούσα στις ανάγκες όλων, παιδιών, γονέων και συζύγων.
Μη ολοκληρώνοντας την πνευματική της ανάπτυξη, γίνεται δυστυχής και το αποτέλεσμα είναι μια διαρκής γκρίνια για όλους και όλα. Κανείς δεν την ακούει πια, ούτε ο άντρας της, ούτε τα παιδιά της, ούτε ο ίδιος ο εαυτός της.
Σε κανέναν δεν αρέσει η γκρίνια, η μιζέρια και τα παράπονα.
Για να ακουστεί κάποιος, χρειάζεται να έχει προσωπική φωνή και συγκροτημένο λόγο, δική του ταυτότητα και από τη θέση που έχει να υποστηρίζει με σθένος την άποψη του.
Η γυναίκα έχει μάθει να βλέπει τον εαυτό της απ’ έξω. Κρίνει τον εαυτό της όπως πιστεύει ότι θα την έκριναν οι άλλοι. Βλέπει την εικόνα της κατακερματισμένη, πάντα βρίσκει ατέλειες και γίνεται ο αυστηρότερος κριτής αυτών των ατελειών.
Έχει γίνει ανίκανη να κατοικήσει μέσα στο σώμα της και μέσα στον εαυτό της.
Γι’ αυτό και η ανάγκη της για επιβεβαίωση είναι μόνιμη. Δεν μπορεί η ίδια να επιβεβαιώσει τον εαυτό της και πασχίζει συνεχώς να φτάσει στην εξιδανικευμένη εικόνα η οποία είναι ανέφικτη.
Η συνειδητοποίηση μιας κατάστασης είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή.
Η Συμπόνια είναι μια από τις αρετές της γυναίκας, την οποία δίνει απλόχερα σε όλους. Τώρα την προσφέρει και στην ίδια. Ζητά να επανορθώσει αυτό που εξαιτίας της άγνοιας και της συνήθειας επαναλάμβανε στο παρελθόν, την άρνηση του εαυτού της.
Σπάζοντας τον καθρέφτη, σπάζει την ψεύτικη εικόνα που αποτελούσε την κομματιαστή και, σύμφωνα με την εικόνα των άλλων, προσωπικότητα της.
Βλέπει τον εαυτό της στο χώρο του ανεκδήλωτου που της ζητά να μορφοποιήσει την ύπαρξη της, διαμέσου μιας νέας γέννησης. Της ζητά να φέρει την ύπαρξη της στον κόσμο της πραγματικότητας που εξελίσσεται καθημερινά και να δημιουργήσει τη δική της ιστορία. Της ζητά επίσης να παίξει ένα ρόλο που η ίδια γνωρίζει πολύ καλά αλλά αυτή τη φορά να το κάνει την ίδια! Να της δώσει την ενέργεια της ζωής της και μία ταυτότητα για να επιτευχθεί αυτή η αυτογνωσία.
Να γίνει η μητέρα της και να γεφυρώσει το ρήγμα με τις ρίζες της και τη γυναικεία φύση της προκαλώντας τη μεταστοιχείωση του πυρήνα της.
Έχοντας γνώση του αληθινού εαυτού της, μπορεί να βάλει τώρα τα θεμέλια της αγάπης και της εκτίμησης, τα οποία θα στηρίξουν το μεγάλωμα της.
Θα δημιουργήσει το χώρο της που θα κινείται και θα εκφράζεται ελεύθερα.
Θα βιώνει τις αλλαγές που θα συντελούν την ύπαρξη της αποκομίζοντας τη σοφία που θα μεταδώσει στην ανθρωπότητα.
Ελευθερία Γαβριηλίδου
(Εναλλακτική Θεραπεύτρια – Star Master GRS – Γαλαξιακή Συχνότητα του Ουράνιου Τόξου)