Τόσο καιρό διατυμπανίζω τις χάρες των ηλεκτρικών ποδηλάτων. Γιατί τώρα χρησιμοποιώ λοιπόν ένα ποδήλατο που δεν είναι ηλεκτρικό;
Η πειστικότητα της απάντησής μου θα εξαρτηθεί μάλλον από την ικανότητά μου να περιγράψω την αίσθηση που μου προκαλεί το Verge X10. Το πήρα από την αντιπροσωπεία ένα Σάββατο μεσημέρι αργά. Είχε πάει 3μμ και είχε και ζέστη. Ήμουν ντυμένος για δουλειά από ένα meeting που τράβηξε παραπάνω από ότι έπρεπε. Το μυαλό μου ήταν γεμάτο προβλήματα και θέματα, σκόρπιες ουρές που θα έπρεπε να μαζευτούν το συντομότερο για τις ιδιαίτερα σφιχτές προθεσμίες του project. Σχεδόν ζαλισμένος ανέβηκα στο ποδήλατο και ευχαρίστησα τα παιδιά. Κάτι μου έλεγαν για μικροαλλαγές που είχα ζητήσει. Άλλα φρένα (για να μπούνε λασπωτήρες) και άλλα λάστιχα (λιγότερο slick) για τις μικτές συνθήκες που συναντώ συχνά στις περιπέτειές μου. «Έχουμε βάλει προστατευτικό σπρέι στα λάστιχα. Μην παίρνεις μεγάλες κλίσεις στις στροφές για τα πρώτα χιλιόμετρα», θυμάμαι ότι μου είπε ο Δημήτρης αλλά και αυτό αναδρομικά. Εκείνη την στιγμή ήθελα απλά να πάρω ένα ποδήλατο, όποιο ποδήλατο να’ναι, και να φύγω.
Βγήκα να περάσω τον δρόμο με τα πόδια, αλλά ήταν άδειος ο δρόμος και το πόδι μου βρήκε το πετάλι. Σαν άγριο άλογο το Verge με έριξε στην πλάτη του. Χωρίς λόγο, – το αυτοκίνητο που ερχόταν ήταν ακόμα πολύ πολύ μακριά- , άρχισα να κάνω πετάλι σαν μανιασμένος. Αυτό το «χωρίς λόγο» δεν είναι απόλυτα ακριβές. Θυμάμαι την πρώτη φορά στην ζωή μου που βρέθηκα σε άλογο που κάλπαζε έτσι. Ο τρόμος και η απόλυτη αδρεναλίνη. Αφήνεις τα γκέμια, προσπαθείς να πάρεις μια στάση να μην ενοχλείς το ζώο και απλά το θαυμάζεις. Στο Verge είναι η απόλυτη ακρίβεια με την οποία όλη η ενέργεια από το πετάλι μεταφέρεται στον δρόμο. Δεν υπάρχει μηχάνημα. Είναι σαν να εφαρμόζει ο σφιγμένος σου τετρακέφαλος στο γεωμαγνητικό πεδίο της Γης και να εκσφενδονίζει το σώμα σου μπροστά σαν τραίνο. Σαν να σκίζει ένα δελφίνι τα κύματα.
Έφτασα στο Κολωνάκι στο επόμενο ραντεβού μου σε 15 λεπτά. Δεν είμαι σε ιδιαίτερα καλή φυσική κατάσταση αυτό τον καιρό αλλά σχεδόν δεν είχα ιδρώσει. Παρά την ζέστη, όταν δεν πέφτει η ταχύτητά σου κάτω από 15-20χλμ/ώρα, ακόμα και με πουκάμισο αερίζεσαι καλά. Αν είχα λαχανιάσει λίγο, ήταν μάλλον από την χαρά που δεν ήξερα πώς να εκφράσω. Το χαμόγελό μου ήταν από αυτά τα παιδικά. Σαν την πρώτη φορά που είχα οδηγήσει κανονικό (όχι νοικιάρικο) καρτ. Μετά από 1-2 γύρους γνωριμίας με το όχημα αποφάσισα στην μεγάλη ευθεία να το σανιδώσω. Ένιωσα σαν να ξεκόλλαγε ο εγκέφαλός μου από το κρανίο μου. Προσπαθούσα να δώσω εντολή στο πόδι μου: «πρέπει να αφήσεις το γκάζι! Πρέπει να αφήσεις το γκάζι!» αλλά από την ταχύτητα δεν λειτουργούσαν καλά οι συνάψεις.
Τέτοιο χαμόγελο μου προκαλεί ακόμα το Tern Verge X10. O εγκέφαλός μου ξέρει την ταχύτητα με την οποία συνήθως περνάω αυτούς τους δρόμους. Η διαφορά με τον νέο μου …χιλιομετροφάγο είναι τόσο μεγάλη ώστε να σκέφτομαι διαρκώς «δεν μπορεί να είναι αλήθεια!» Και να χαμογελάω σα χαζό…
ΥΓ Είναι προφανές ότι δεν είμαι σε κατάσταση για αντικειμενική παρουσίαση ή ανάλυση. Έρχεται σε επόμενο άρθρο.