Και είπε ο Ποιητής, N. Kαζαντζάκης: «Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!».
Τόσο η έμπρακτη όσο και η λεκτική απόδοση της αγάπης δίνει στον κάθε άνθρωπο φτερά και τον γεμίζει με δημιουργική διάθεση και αισιοδοξία. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να ξέρουμε και να νιώθουμε πως μας αγαπούν, πως είμαστε «απαραίτητοι» για ορισμένους, πως κάνουμε κάτι τουλάχιστον ικανοποιητικά.
Η ανάγκη για εκδήλωση αγάπης είναι φανερή από την πολύ μικρή ηλικία των παιδιών, όταν αυτά επιζητούν την επιβράβευση για κάθε τι όμορφο που κάνουν. Ο έπαινος και τα χαμόγελα των γονιών δίνουν θάρρος και δύναμη στα παιδιά να συνεχίσουν να προσπαθούν. Αργότερα, στα πλαίσια της σχολικής τάξης, πάλι υπάρχει η ανάγκη των παιδιών για επιβράβευση, αφού αυτή αποτελεί την κινητήριο δύναμη για την επίτευξη των μελλοντικών τους στόχων. Ένα μπράβο, ένα συγχαρητήρια, ακόμα και για την προσπάθεια, αποτελεί μια αξία ανεκτίμητη η οποία δίνει φτερά στα παιδιά και τονώνει την αυτοπεποίθησή τους.
Ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις η ανάγκη για υπενθύμιση της αγάπης δίνει άλλον αέρα στην καθημερινότητά μας. Σκεφτείτε πόσο θα άλλαζε η ρουτίνα μας, αν συνοδευόταν από εκδηλώσεις αγάπης. Ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα μήνυμα, ένα σημείωμα, μια κουβέντα ανανεώνουν τον ψυχισμό μας και μας γεμίζουν τις μπαταρίες. Νιώθουμε συναισθηματική ασφάλεια και ποτέ δεν τις βαριόμαστε, όσες φορές κι αν τις ακούμε… Γιατί πολύ απλά σχηματίζεται ένα ασυναίσθητο χαμόγελο στα χείλη μας όταν νιώθουμε πως κάποιος μας σκέφτεται.
Ακόμα και στις πολύ δύσκολες καταστάσεις το άγγιγμα ενός χεριού και το ψιθύρισμα «εγώ είμαι εδώ», μπορούν να έχουν «σωτήρια» αποτελέσματα.
Εξάλλου, η παιδική καρδιά δεν αποχωρίζεται κανέναν άνθρωπο μέχρι και τα βαθιά γεράματά του. Γι’ αυτό το λόγο η καρδιά λαχταρά να ακούσει λόγια που ήθελε να ακούσει κι όταν ήταν παιδική.
«Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!».
