Ένα δηλητηριώδες φίδι δαγκώνει τον Φιλοκτήτη καθώς αυτός πηγαίνει προς την Τροία. Οι συμπολεμιστές του τον παρατάνε σε ένα νησί και για εννιά χρόνια επιβιώνει σαν αγρίμι με την ελπίδα ότι θα επιστρέψουν μια μέρα. Αλλά έρχονται μόνο όταν ο χρησμός τους λέει ότι μόνο με το τόξο του Φιλοκτήτη μπορούν να νικήσουν και τότε αυτός τους διώχνει λέγοντας ότι έχει όλα όσα χρειάζεται στη σπηλιά του.
Οι συγγραφείς των τραγωδιών είναι συχνά κι αυτοί παλαίμαχοι. Ο Σοφοκλής έχει εκλεγεί δυο φορές στρατηγός. Αφιέρωσε στα κρυφά τα έργα του στους στρατιώτες που πέθαναν σε μάχες του. Οι Αθηναίοι θέλουν σαν τον Φιλοκτήτη να κλάψουν τους νεκρούς τους. Πάνω από χίλιους φέτος. Δέκα στρατηγοί περνάνε και κάθονται μπροστά, πιο πίσω με στρατιωτική οργάνωση οι υπόλοιποι.
Φανταστείτε να κάθεστε στα Διονύσια. Ένα θέατρο κατάμεστο από Αθηναίους πολίτες. Πολίτες, οπλίτες. Δηλαδή οι άνθρωποι που για δυο δεκαετίες τώρα πολεμάνε τους ακούραστους Σπαρτιάτες. Να το πω κι αλλιώς: δεν είναι απλά θεατές. Δεν σχολιάζουν όπως κάνουμε εμείς τις ειδήσεις το βράδυ. Θα φύγουν από το θέατρο και θα πάνε να σκοτωθούν.
Ο Φιλοκτήτης στη σκηνή ωρύεται για όλους τους.