Ο κόσμος είχε μαζευτεί στην κεντρική πλατεία με μεγάλη περιέργεια.
“Τώρα κυρίες και κύριοι θα σας κάνω μια παρομοίωση!”
Κανείς δεν ήξερε τι είναι παρομοίωση. Αυτός ήταν ο εφευρέτης της παρομοίωσης.
-Πως θα είναι αυτή η παρομοίωση; ρώτησε ηλικιωμένος αρχηγός του χωριού.
“Θα είναι σαν μια λίμνη από θαύματα!”
Όλοι έκαναν πίσω. Δεν ήθελαν να βραχούν. Ο εφευρέτης δεν ήξερε τι να κάνει τώρα.
“Μα, αυτό ήταν η παρομοίωση! Μη φοβάστε. Είναι σχήμα λόγου!”
-Τι σχήμα είναι; Τρίγωνο; Κύκλος;
“Όχι, όχι! Δεν καταλαβαίνετε! Είπα ότι θα είναι σαν μια λίμνη από θαύματα. Δηλαδή δεν θα είναι λίμνη.”
-Δεν θα βραχούμε;
“Όχι βέβαια! Είναι παρομοίωση. Παρόμοιο με το να βραχείτε.”
-Δηλαδή θα νομίζουμε ότι βραχήκαμε;
Ο εφευρέτης έφυγε βιαστικά. Σε μια πλατεία σαν κι αυτή είχαν λιθοβολήσει τον πατέρα του όταν είχε εφεύρει την μεταφορά. “Ζούγκλα ο κόσμος των ανθρώπων, μια φυλακή μικροπρέπειας” αναφώνησε καθώς περπατούσε.
-Να, το κάνει πάλι! φώναξε μια γριά και του πέταξε μια πέτρα.
-Ίδιος ο πατέρας του! είπε ένας άλλος.
-Μα δεν είναι ο ίδιος!
-Εννοώ μοιάζει.
-Αυτό είναι μεταφορά ή παρομοίωση;
“Μήπως είναι κάτι άλλο;” πετάχτηκα για να δυναμιτίσω την κατάσταση. “Έχω ακούσει για αυτό από μύστες της Ανατολής! Είναι…προσωποποίηση;”
Σε ελάχιστο χρόνο ολόκληρο το χωριό είχε οδηγηθεί σε εμφύλια σύρραξη. Προσπαθώ να περιγράψω τι έγινε χωρίς μεταφορές και παρομοιώσεις για να μην με περιλάβουν κι εμένα τον αθώο παρατηρητή. Τελικά η εξέλιξη της γλώσσας είναι σαν ένας αγώνας πυγμαχίας όπου βαράς τον αντίπαλό σου μέχρι να μην μπορεί να σηκωθ…
Η γριούλα είχε τελικά δυνατό ρεβέρ και ακρίβεια. Με έθαψαν δίπλα στον πατέρα μου ευτυχώς και στο μνήμα έγραφε:
“Εδώ τον θάψαμε κυριολεκτικά για αυτά που έλεγε.”
