“Δεν είναι έκρηξη το τέλος ενός γάμου. Ένα ακόρντο που μένει ξεκρέμαστο στον αέρα είναι.” Κάπως έτσι έγραφε πριν χρόνια εδώ λυρικά και ποιητικά σκεπτόμενος, ο νεοδιαζευγμένος σοφός σαμάνος. Με αυτό το Θιβετιανό υφάκι του ήρεμου παντογνώστη. Ξέρετε, αυτά τα διαζύγια που μιλάνε ήρεμα, κανονίζουν τα θέματα των παιδιών, αλληλοστηρίζονται και “είμαστε οι καλύτεροι φίλοι”!
Πολιτισμένα πράγματα. Αλληλοεπισκέπτονται ελεύθερα στα σπίτια τους, φιλικά όλοι με τους νέους συντρόφους, σαν Γαλλική ταινία του ’80 είναι περίπου, ξακρισμένα όλα τα τσάκρα όλων. Ξυπνάμε μακιγιαρισμένοι και με τέλειο μαλλί, επιμελώς ατημέλητο. Όλα καλά. Είμαστε λίγο διαφορετικοί αλλά με τρέντι, σέξυ τρόπο.
Λοιπόν είναι σενάριο από ταινία η υπόθεση. Επιστημονική φαντασία όμως! Απλά δεν γίνονται, ειδικά αν υπάρχουν παιδιά. Εκτός αν ο ένας (συνήθως άντρας) εξαφανιστεί. Βοηθάει επίσης αν υπάρχει οικονομική άνεση. Δηλαδή στις εποχές που ζούμε… ε, δεν γίνεται.
Η κατάσταση μου θυμίζει λίγο την κόντρα οδηγών και ποδηλατών. Ο “άλλος”, ο κάθε “άλλος” πάντα φταίει. Δεν μου δίνει τα παιδιά, τους βάζει λόγια, είναι υστερικός/η, το κάνει για τα λεφτά, έχει γκόμενο/α, δεν νοιάζεται πραγματικά, δεν ξέρει να φροντίζει τα παιδιά… τα ίδια και τα ίδια γκρινιάζουν οι διαζευγμένοι σε φίλους και γνωστούς. Όπως και στο δρόμο, ελάχιστοι προσπαθούν να κατανοήσουν σφαιρικά το θέμα. Να μπούνε στα παπούτσια του άλλου.
Ζεν διαζύγιο δεν υπάρχει αν δεν είναι ένα ξακρισμένα ταυτόχρονα τα τσάκρα όλων. Ταυτόχρονα και διαρκώς. Πράγμα το οποίο σε ζωντανούς ανθρώπους νομίζω ούτε θεωρητικά δεν γίνεται.
Αφήστε τα ζεν και τα δεν. Πρακτικά και εφαρμόσιμα πράγματα. Μικρές βελτιώσεις. Ένα ένα.