Όταν εγώ διάβαζα Καββαθά και 4Τροχούς, αυτός μπροστά μου πρέπει να διάβαζε Κωστόπουλο και Κλικ. Μισή ώρα τώρα με τυφλώνουν τα φώτα ομίχλης του. Αν δεν είχε τόσο αέρα μαζί με το χιόνι θα είχα βγει να τον ενημερώσω ευγενικά. Αλλά αυτός στην Καγιέν του είναι με την γκόμενα και θα θιχτεί ενώ εγώ έχω τρία παιδιά στο πίσω κάθισμα.
Πριν την Μαλακάσα βλέπω από μακριά το περιβόητο μποτιλιάρισμα. Βγαίνω στο βενζινάδικο. Όχι, δεν είμαι τσίμα τσίμα σαν τους ανόητους που έμειναν πιο πάνω. Αλλά φουλάρω καλού κακού. Το αυτοκίνητό μου εδεν είναι 4Χ4 αλλά είναι έτοιμο για όλα. Χιονολάστιχα αλλά και αλυσίδες. Εφόδια για μια μέρα τουλάχιστον. Και το πιο βασικό αυτή την στιγμή: sleeping bag για όλους!
Το μικρό κοιμάται ήδη. Ο μεγάλος το σκέφτεται, του βάζω μουσική στα ακουστικά για να μην ακούει τα κορναρίσματα από την εθνική στο βάθος. Ή τις ανοησίες που λένε ο ένας στον άλλον οι “εγκλωβισμένοι”. Μια παραπονιέται ότι τους έχουν τελειώσει οι μπαταρίες στα κινητά. Σε όλο το αμάξι, κανείς δεν είχε έναν φορτιστή; Ξεκινάς για ταξίδι 500 χιλιομέτρων με την γόβα και χωρίς ένα μπουκάλι νερό κυρά μου;
Ο πεντάχρονος δίνει ρεσιτάλ. “Μπαμπά ήταν τέλεια μέρα! Κάναμε μπάνιο στο ζεστό ποτάμι (Θερμοπύλες) ενώ χιόνιζε! Είδα τα πιο πολλά αυτοκίνητα στην σειρά στον κόσμο…” άρχισε να εξιστορεί την περιπετειώδη Καθαρή Δευτέρα μας από τις Πρέσπες ως εδώ. Αυτό το παιδί το έχει πιάσει το νόημα νομίζω. H Ελλάδα είναι για όσους προετοιμάζονται για τα χειρότερα και απολαμβάνουν τα καλύτερα. Γυρνάω να τον κοιτάξω. Υγρά από συγκίνηση τα δικά μου μάτια, ορθάνοιχτα με ενθουσιασμό τα δικά του. Του φιλάω το μέτωπο.
“Ναι, Μήτσο, ήταν τέλεια μέρα.” Κοιμηθήκαμε και οι δυο λίγα λεπτά αργότερα. Εγώ ξύπνησα στις 2, είδα άδειο τον δρόμο και ήμουν σε είκοσι λεπτά σπίτι μου.
εξαιρετικός. μπράβο!
Τέλειος. Και Λογοτέχνης.