Αγαπητή F.L.
Πρώτα απ’ όλα θα ηθελα να σε ευχαριστήσω για το γράμμα σου.
Εκτός από το γεγονός ότι είναι εκνευριστικά συγκινητικό είναι και αφόρητα ειλικρινές.
Θα ήθελα ομως να κρατήσω μια διαφοροποιημένη στάση στα εξής σημεία:
Θεωρώ ότι η αποφασή σου να δίνεις μόνο οσά παίρνεις ειναι αποτέλεσμα μιας περιστασιακής απογοήτευσης σου. Θα προτιμούσα να μου έλεγες ότι θα προσπαθήσω να βρω έναν άντρα με τα ίδια θέλω με εμενα και όχι τα “θελω” τα δικά του να μου τα επιβάλλει εκείνος και τούμπαλιν.
Θα ηθελα δε να σε ενημερώσω ότι εάν αυτός ο άντρας που μου περιέγράψεις θύμιζε έστω και λίγο εμένα δεν θα σε απογοήτευε τόσο πολύ, αλλά ίσως και ακόμα περισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι.
Αισθάνομαι ότι γράφω για μένα μόνο… μάλλον δεν με διαβάζεις γιατι εάν με διάβαζες θα ήξερες πως έχω την τάση να αφήνομαι στους δαίμονες μου… ούτε καν προσπαθώ να απαλλαχθώ από αυτούς… Μάταιος κόπος. Συμβιβάσου με το είναι σου και μάθε να το αγαπάς.
Απλά πιστεύω πως το αιώνιο παιχνίδι της κάθε ύπαρξης είναι να καταφέρει να εντοπίσει τους κατάλληλους δαίμονες… αυτούς που κουμπώνουν, που ταιριάζουν που αναστατώνουν… Ψάχνουμε κάποιον που οι δαίμονες του να παίζουν καλά με τους δικούς μας.
Υ.Γ. Η απόφαση πάντα είναι δική σου μα κράτα αυτό… Κοιμάται καλύτερα αυτός που κοιμαται σε μια αγκαλιά αγαπητή μου και απ’ όσο θυμάμαι δεν χρειάζεται να δώσεις πολλά για να πάρεις μια αγκαλιά… ή μήπως χρειάζεται; Ψάξε το… αξίζει η προσπάθεια!
με αγάπη,
Μάρτιν
