Προσπαθούσα να εξηγήσω πως να γράφεις σε ένα blog. Το θέμα ήταν δύσκολο με πολύ πολιτική και ευαίσθητες ισορροπίες. Βρήκα την ιδανική παρομοίωση: “Ξεκίνα με αυτά που σίγουρα είναι λάθος. Σαν να κοιτάς ένα τετράγωνο κομμάτι μάρμαρο και στρογγυλεύεις τις γωνίες που δεν σου αρέσουν. Μετά χτύπα με το καλέμι σε άλλα σημεία που δεν σου ‘πάνε’. Σιγά σιγά, δεν μας κυνηγάει κανείς. Αν ρίξεις δυνατή και φύγει πιο πολύ από ότι θέλεις θα τρέχεις να το μπαλώσεις μετά. Σε κάποια σημεία το γλυπτό σου αρέσει. Εκεί ακόμα πιο απαλά, απλά το χαιδεύεις, απλά λες «αυτό μου αρέσει» κάθε φορά που το περνάς. Έτσι, βγάζοντας όσα δεν ταιριάζουν και τονίζοντας αυτά που σου αρέσουν θα βρεις την φωνή σου.»
Η αρχή είναι ίδια και σε εταιρική παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν σκεφτόμαστε ένα μήνυμα όπως παλιά και το πετάμε στο κοινό. Πλέον γινόμαστε μέρος της καθημερινότητάς τους. Είναι κοινωνική διάδραση. (Socializing στα αγγλικά – δεν βρίσκω καλή αντίστοιχη λέξη στα Ελληνικά.) Όπως βαριόμαστε τον ξερόλα που απλά δηλώνει το «σωστό» διαρκώς, έτσι και οι μάρκες πρέπει να λένε πιο λίγα, πιο μετρημένα, πιο προσεκτικά και με πολύ ανοιχτά αυτιά. Σαν συζήτηση με φίλους όχι δηλώσεις πολιτικού αρχηγού. Θέλει ειλικρίνεια. «Συναισθηματικό ξεβράκωμα» το λέω εγώ. Με έναν φίλο δεν βγάζεις ξαφνικά μπροστά του το εσώρουχο αν τύχει να αλλάζετε μαζί. Με τα χρόνια έχεις μάθει αν τον ενοχλεί ή όχι. Αν πρέπει να γυρίσεις την πλάτη ή αν είναι παράταιρη μια τέτοια κίνηση για αυτή την συγκεκριμένη σχέση.
Δεν μιλάμε εδώ για πληροφορίες και για λογική. Είναι συναισθηματικό το ισοζύγιο. Πόσο με τροφοδοτείς με ενέργεια. Πόσο με βοηθάς και πόσο σε βοηθάω εγώ. Καθημερινά.
“O κόσμος φτιάχνεται από το κενό,
Όπως τα εργαλεία φτιάχνονται από ένα κομμάτι ξύλο.
Ο Σοφός γνωρίζει τα εργαλεία,
Αλλά εστιάζει στο ξύλο από το οποίο φτιάχνονται.
Γι’αυτό και μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα πράγματα.»
(Απόσπασμα από το TaoTeChing σε μετάφραση Νικόλα Ρώσση.)
