Έτσι ακριβώς το είπε. Πριν την κρίση, οι εργοδότες είχαν ξεσκιστεί στους τρόπους να πείσουν όλους τους εργαζόμενους ότι πρέπει να μεγαλουργούν καθημερινά. «Κάθε χαμόγελο μιας αεροσυνοδού είναι έργο τέχνης» ή «Όταν ακουμπάμε τα σερβίτσια στο τραπέζι, δίνουμε παράσταση» είναι πραγματικές ατάκες που έχω ακούσει σε αυτή τη χρυσή εποχή των υπηρεσιών. Όσο πληρωνόταν ο υπάλληλος, έσκυβε το κεφάλι και προσπαθούσε να τα κάνει όλα αυτά. Τώρα, ούτε οι εργοδότες ούτε οι υπάλληλοι τολμούν να τα σκεφτούν, καν. Κι αν τα σκεφτούν, αν θυμηθούν εκείνα τα σκληροπυρηνικά σεμινάρια που τους είχε κάνει ένας Αμερικανός κάποτε, δεν τολμούν να τα αναφέρουν.
Πέφτουμε όλοι στο χαμηλότερο κοινό παρανομαστή. Την Κρίση.
Και καταπνίγουμε το πιο δυνατό μας ένστικτο, αυτό της δημιουργίας. Όταν πρωτοείδα το Farmville σκέφτηκα βέβαια «καλά, κάποιοι άνθρωποι έχουν πολύ χρόνο για χάσιμο!». Ένα χρόνο αργότερα, τα παιδιά μου ζήτησαν να αρχίσουν στο Farmerama. Κάθονταν ώρα και πότιζαν, τάιζαν ή ό,τι άλλη αγροτική εργασία γίνεται με το ποντίκι στον υπολογιστή. Εγώ αντέγραφα ιδέες. Είναι ένα υπέροχο παράδειγμα ψυχολογικής εκμετάλλευσης. Σου δίνει μικρές αμοιβές, είτε σαν αστεία γραφικά ή σαν πόντοι, προϊόντα και άλλα virtual δωράκια. Κάνει ξεκάθαρο πότε περνάς στην επόμενη πίστα, πόσο καλά τα πας. Σου τρίβει στα μούτρα τους άλλους που πάνε καλύτερα, σου δείχνει πόσοι είναι ακόμα πιο κάτω από σένα.
Είναι προφανές ότι οι δημιουργοί του Farmerama μετράνε και αλλάζουν διαρκώς τους κανόνες. Αν δούνε να πέφτει το ενδιαφέρον του κόσμου, λανσάρουν κάποια ειδική προσφορά, κάποιον διαγωνισμό ή άλλα καλούδια, που θα σε ξαναπιάσουν από τον λαιμό να συνεχίσεις να φυτεύεις. Αν δούνε ότι δεν ασχολείσαι με μια κατηγορία προϊόντων, αλλάζουν την τιμή της. Γιατί δεν κάνουν το ίδιο και οι εργοδότες; Κυρίως γιατί δεν έχουν τόσα δεδομένα. Εδώ, οι περισσότεροι στην Ελλάδα, δεν έχουν καν περιγραφή εργασίας, πόσω μάλλον λεπτομερή περιγραφή εργασίας. Σχεδόν όλοι αρνούνται να αξιολογηθούν ή να μετρηθούν. Στο ΑΠΘ δεν ξέρουν καν να χρησιμοποιούν υπολογιστή, λέει. Έπρεπε να τους ρωτήσουν αν ξέρουν να παίζουν Wii ή Playstation καλύτερα ίσως.
Το εντυπωσιακό γεγονός που απέδειξε το διαδίκτυο, είναι η συλλογική προθυμία να κάνουμε πάρα πολύ σκληρή δουλειά δωρεάν. Αρκεί να μας το παρουσιάσουν σαν 
παιχνίδι. Η Google για να ταξινομήσει καλύτερα φωτογραφίες, είχε φτιάξει ένα παιχνίδι στο οποίο ανταγωνίζεσαι κάποιον άλλον στον κόσμο, βάζοντας περιγραφές όσο πιο γρήγορα μπορείς. Εσύ σκοτώνεις την ώρα σου, αυτοί βελτιώνουν τον αλγόριθμό τους. Όσοι παίζουν παιχνίδια σκυλιάζουν να ξεπεράσουν το καλύτερό τους σκορ ή το σκορ του φίλου τους. Γιατί δεν το νιώθω αυτό όταν μπαίνω σε μια δημόσια υπηρεσία;
H σωστή μηχανογράφηση στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα είναι κομβικής σημασίας. Δεν είναι φυσιολογικό να κάθονται homo sapiens να παίζουν πασιέντζα όλη μέρα στα κρυφά. Είναι ανώμαλο να δουλεύεις ένα μήνα κάτι και τελικά να μην το δείχνεις σε κανέναν γιατί ντρέπεσαι. Έχετε παρατηρήσει τον τρόπο που το Facebook σε ωθεί να μοιραστείς όλο και περισσότερα πράγματα; Σαν παιχνίδι σχεδόν σου λέει να κάνεις tag τους φίλους σου, προτείνει δε, όσους μπορεί από μόνο του. Πρέπει λοιπόν, να γίνει σωστά η υποδομή για να μπορούμε και εμείς να κάνουμε αυτά που μας έρχονται πιο φυσικά:
. Nα δημιουργούμε, να παίζουμε και να επικοινωνούμε. Ακούει άραγε κανείς;
