«Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε», έχει πει ο Nicolas Chamfort, ένας Γάλλος συγγραφέας. Πράγματι, το χαμόγελο αποτελεί πηγή ζωής και ανατροφοδοτεί αισιόδοξες καταστάσεις.
Έτσι σκέφτομαι εγώ, ως άνθρωπος και έτσι προσπαθώ να πράττω καθημερινά. Όμως, υπάρχουν στιγμές που το χαμόγελο γίνεται μειδίαμα και το μειδίαμα χάνεται, παραμερίζοντας τη θέση του στη θλίψη και την απογοήτευση.
Έξω από τον ΟΑΕΔ συσσωρεύεται κάθε μέρα πληθώρα κυρίως νέων ανθρώπων, οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να λάβουν ένα μηδαμινό πλέον επίδομα ή να κάνουν αιτήσεις για πεντάμηνες συμβάσεις. Εκεί δεν χωρά το χαμόγελο και η απογοήτευση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων, οι οποίοι παρά τα πτυχία και τις σπουδές που έχουν, παρακαλούν να αποκτήσουν μια θέση στον ήλιο.
Που πήγαν οι κόποι τόσων ετών; Η κούραση και οι προσπάθειές τους στο σχολείο και τα φροντιστήρια; Οι σπουδές στα Πανεπιστήμια; Τα έξοδα των γονιών τους; Για πόσο ακόμη καιρό οι γονείς θα τους στηρίζουν τόσο υλικά όσο και ηθικά; Πότε θα πάψουν να αισθάνονται «ανίκανοι» και «άχρηστοι» μην μπορώντας να αυτοσυντηρηθούν και να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια;
Και στην περίπτωση που οι άνεργοι έχουν ήδη οικογένεια, πως θα τα βγάλουν πέρα; Που θα πρωτοκάνουν περικοπές; Στα τρόφιμα, στο πετρέλαιο, στην παιδεία ή στην υγεία; Τι να διαλέξουν; Ψωμί ή γάλα; Αντιβιώσεις ή πετρέλαιο; Φροντιστήρια ή αθλήματα; Πολλές οι μεταβλητές με αβέβαιες λύσεις.
Αλλά και όταν κάποιοι από αυτούς είναι «τυχεροί» και τους «παίρνουν» στις πεντάμηνες συμβάσεις, τότε η χαρά στα μάτια τους είναι ζωγραφισμένη και θυμίζουν τη Βουγιουκλάκη που παρήγγειλε στον κυρ- Ανέστη σοκολάτες και λάδι, αφού είχε βρει μια καλή θέση.
Ασχέτως, αν θα πληρωθούν μετά από έξι μήνες, ασχέτως αν μετά από πέντε μήνες θα είναι πάλι άνεργοι, ασχέτως αν το βιογραφικό τους θα είναι γεμάτο με άσχετες δουλειές με τις σπουδές που έκαναν. Θα πείτε τώρα: «Μην είμαστε και πλεονέκτες».
Εγώ όμως αναρωτιέμαι: Έχουν σκεφτεί οι υπεύθυνοι των προγραμμάτων αυτών αν οι ίδιοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν με τα χρήματα που προσφέρουν; Και γενικότερα, το κράτος έχει καταλάβει τι γίνεται; Έχει αντιληφθεί το αδιέξοδο που δημιουργεί σε τόσο κόσμο; Έχει πληροφορηθεί τις αυτοκτονίες που συνεχώς αυξάνονται; Πως μπορούν να ονειρευτούν το μέλλον τους οι άνθρωποι; Μπορούν να κάνουν σχέδια; Μπορούν να προοδευόσουν; Είναι σαν να τους κλείνουν σε ένα κλουβί και να τους πετάνε λίγο, λίγο φαγητό, απλά για να μην ξεψυχήσουν.
Όμως μην ανησυχείτε γιατί η ανάπτυξη που όλοι περιμένουμε έρχεται ή μάλλον ήρθε, όπως μου είπε προχθές και μια φίλη, η οποία βρήκε δουλειά με μισθό 300 ευρώ και μάλιστα για πλήρη απασχόληση. Ήταν τόσο χαρούμενη για την ευκαιρία που της δόθηκε και η ελπίδα ξαναζωντάνεψε μέσα της.
Έτσι και ο Αριστοτέλης όταν ρωτήθηκε: “Τι είναι ελπίδα;” Αυτός απάντησε: “Το όνειρο ενός ξυπνητού ανθρώπου.”».