Η εξέταση των ασθενών δεν γίνεται σύμφωνα με τη σειρά προτεραιότητας, αλλά σύμφωνα με το επείγον της κατάστασής τους.
Η πινακίδα στην άσπρη δερμάτινη πόρτα που οδηγούσε στο ιατρείο του αλλεργιολόγου θόλωσε μπροστά στα μάτια του.
Ο δόκτωρ Γκρόλκε ήταν φίλος της οικογένειας και ο γιατρός νούμερο είκοσι δύο. Ο Βίκτορ Λάρεντς είχε φτιάξει μια ολόκληρη λίστα. Οι είκοσι ένας προηγούμενοι γιατροί δεν είχαν καταφέρει να βρουν τίποτα Απολύτως τίποτα
Ο πρώτος, ένας γιατρός των Πρώτων Βοηθειών, είχε έρθει στο κτήμα της οικογένειας, στο νησί Σβανενβέρντερ, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Ακριβώς πριν από έντεκα μήνες. Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι τη Γιοξεφίνε απλώς την είχε πειράξει το φοντί του χριστουγεννιάτικου γεύματος. Τη νύχτα είχε κάνει πολλούς εμετούς και μετά την έπιασε διάρροια. Η Ιζαμπέλ, η γυναίκα του, ειδοποίησε τον εφημερεύοντα ιδιωτικό γιατρό και ο Βίκτορ κατέβασε τη Γιόζι με το λεπτό βαμβακερό νυχτικό της στο σαλόνι. Μέχρι και σήμερα νιώθει τα αδύνατα χεράκια της όποτε το θυμάται. Το ένα, αναζητώντας βοήθεια, περασμένο γύρω από τον λαιμό του, το άλλο κρατώντας σφιχτά το αγαπημένο της λούτρινο ζωάκι, τον γαλάζιο γάτο, τον Νέπομουκ. Υπό το αυστηρό βλέμμα των συγγενών ο γιατρός ακροάστηκε τον στενό θώρακα του κοριτσιού, της έκανε μια ένεση με ηλεκτρολύτες και της έγραψε και ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο.
«Μια απλή γαστρεντερίτιδα. Κυκλοφορεί σε ολόκληρη την πόλη. Μην ανησυχείτε όμως! Θα περάσει», ήταν τα λόγια με τα οποία τους αποχαιρέτησε ο γιατρός. Θα περάσει. Είχε πει ψέματα.
Ο Βίκτορ στεκόταν ακριβώς έξω από το εξεταστήριο του δόκτορα Γκρόλκε. Όταν αποφάσισε να ανοίξει τη βαριά πόρτα, δεν μπορούσε καν να πιέσει προς τα κάτω το πόμολο. Στην αρχή σκέφτηκε ότι η ένταση των τελευταίων ωρών του είχε στερήσει τη δύναμη ακόμα και γι’ αυτό. Μετά κατάλαβε ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Κάποιος είχε κλείσει από μέσα τον σύρτη.
Τι γίνεται εδώ;
Γύρισε απότομα πίσω του και είχε την αίσθηση ότι παρατηρούσε τον χώρο καρέ καρέ, λες και φυλλομετρούσε κάποιο φυλλοσκόπιο. Όλα όσα έβλεπε έφταναν στον εγκέφαλό του με καθυστέρηση και σε κατακερματισμένες εικόνες: οι φωτογραφίες με τα ιρλανδικά τοπία στους τοίχους του ιατρείου, ο σκονισμένος φίκος στη γωνία του παράθυρου, η κυρία με την ψωρίαση που καθόταν στην καρέκλα. Ο Λάρεντς τράνταξε μια τελευταία φορά την πόρτα και, περνώντας από την αίθουσα αναμονής, βγήκε έξω. Ο διάδρομος ήταν ακόμα απελπιστικά γεμάτος κόσμο. Λες και ο δόκτωρ Γκρόλκε ήταν ο μοναδικός γιατρός στο Βερολίνο.
Ο Βίκτορ προχώρησε αργά προς την υποδοχή. Ένας έφηβος με εμφανέστατα προβλήματα ακμής περίμενε εκείνη τη στιγμή να του εκδώσουν μια συνταγή, ο Λάρεντς όμως τον έσπρωξε απότομα κι άρχισε αμέσως να μιλάει με τη γραμματέα του γιατρού. Ήξερε τη Μαρία από τις προηγούμενες επισκέψεις του στο ιατρείο. Όταν πριν από μισή ώρα είχε μπει μέσα με τη Γιόζι, εκείνη δεν είχε έρθει ακόμα Τώρα ένιωσε ανακούφιση που ο αντικαταστάτης της είχε προφανώς διάλειμμα ή είχε δουλειά κάπου αλλού. Η Μαρία μόλις είχε περάσει τα είκοσι και έμοιαζε με μια κάπως εύσωμη τερματοφύλακα σε γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου. Είχε όμως κι εκείνη μια μικρή κόρη. Θα τον βοηθούσε.
«Πρέπει να μπω να τη δω αμέσως», είπε πιο δυνατά απ’ ό,τι σκόπευε.
«Ω, καλημέρα, γιατρέ Λάρεντς, χαίρομαι που σας ξαναβλέπω». Η Μαρία αναγνώρισε αμέσως τον ψυχίατρο. Είχε πολύ καιρό να έρθει στο ιατρείο, έβλεπε όμως πολύ συχνά το χαρακτηριστικό του πρόσωπο στην τηλεόραση και στα περιοδικά. Ήταν από τους αγαπημένους καλεσμένους στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Κι όχι μόνο για το ωραίο παροικπα-στικό του, αλλά και για το χαλαρό του στιλ να εξηγεί περίπλοκα ψυχικά προβλήματα με κατανοητό τρόπο ακόμα και για τους μη ειδικούς. Σήμερα ωστόσο μιλούσε με γρίφους.
«Πρέπει να πάω αμέσως στην κόρη μου!»
Το αγόρι που ο Λάρεντς είχε σπρώξει στην άκρη κατάλαβε ενστικτωδώς ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον άντρα κι έκανε άλλο ένα βήμα πιο κει. Αλλά και η Μαρία ένιωσε ανασφάλεια και προσπάθησε να μη χάσει το τυπικό, εξασκημένο της χαμόγελο.
«Δυστυχώς δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάτε, δόκτορ Λάρεντς», είπε και άγγιξε νευρικά το αριστερό της φρύδι. Συνήθως εκεί υπήρχε ένα πίρσινγκ, που το πείραζε κάθε φορά που ήταν αναστατωμένη. Το αφεντικό της όμως, ο δόκτωρ Γκρόλκε, ήταν συντηρητικός κι έτσι αναγκαζόταν να βγάζει την ασημένια μπάρα όταν υπήρχαν ασθενείς στο ιατρείο.
«Έχει ραντεβού για σήμερα η Γίοζεφίνε;»
Ο Λάρεντς άνοιξε το στόμα του για να της εκσφενδονίσει την απάντησή του, σταμάτησε όμως και το ξανάκλεισε. Φυσικά και είχε ραντεβού σήμερα Το είχε κλείσει τηλεφωνικά με την Ιζαμπέλ. Κι εκείνος πήγε τη Γιόζι στο ιατρείο. Όπως πάντα
«Τι είναι ο αλλεργιολόγος, μπαμπά;» τον είχε ρωτήσει όταν ήταν στο αυτοκίνητο. «Μας λέει τον καιρό;»
«Όχι, μωρό μου. Αυτός είναι ο μετεωρολόγος». Την κοιτούσε από τον καθρέφτη και ήθελε να χαϊδέψει τα ξανθά της μαλλιά. Του φαινόταν τόσο εύθραυστη. Σαν άγγελος σε γιαπωνέζικο μεταξωτό χαρτί.
«Ο αλλεργιολόγος ασχολείται με τους ανθρώπους που δεν πρέπει να έρθουν σε επαφή με διάφορες ουσίες, γιατί αλλιώς θα αρρωστήσουν».
«Όπως εγώ;»
«Μπορεί», της είχε απαντήσει. Μακάρι, είχε σκεφτεί. Αυτό τουλάχιστον θα ήταν μια διάγνωση. Μια αρχή. Τα ανεξήγητα συμπτώματα της ασθένειάς της απασχολούσαν στο μεταξύ όλη την οικογένεια. Η Γιόζι είχε σταματήσει να πηγαίνει στο σχολείο πριν από έξι μήνες. Τα συμπτώματα εμφανίζονταν τις περισσότερες φορές τόσο ξαφνικά και ακανόνιστα, που δεν άντεχε για πολύ μέσα στην τάξη. Η Ιζαμπέλ δούλευε πλέον μόνο τη μισή μέρα και οργάνωνε τα ιδιαίτερα μαθήματα της Γιόζι. Και ο Βίκτορ είχε κλείσει το ιατρείο του στη Φριντριχστράσε για να μπορεί να αφοσιωθεί στην κόρη του είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Ή, μάλλον, στους γιατρούς της. Αλλά, παρά τον ιατρικό μαραθώνιο που είχαν κάνει τις τελευταίες βδομάδες, κανένας από τους ειδικούς που συμβουλεύτηκαν δεν μπόρεσε να καταλήξει πουθενά. Δεν μπόρεσαν να βρουν καμία εξήγηση για τους περιοδικά επαναλαμβανόμενους πυρετούς της Γιόζι, για τις συνεχείς λοιμώξεις της ή τις νυχτερινές ρινορραγίες. Κάποιες φορές τα συμπτώματα υποχωρούσαν, πότε πότε εξαφανίζονταν τελείως μάλιστα, έτσι που η οικογένεια άρχιζε να τρέφει ελπίδες. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα όμως ξεκινούσαν πάλι όλα από την αρχή, τις περισσότερες φορές με ακόμα χειρότερες κρίσεις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι ειδικοί παθολόγοι, οι αιματολόγοι και οι νευρολόγοι είχαν καταφέρει απλώς να αποκλείσουν ότι η Γιόζι είχε καρκίνο, έιτζ ηπατίτιδα ή κάποια άλλη γνωστή λοίμωξη. Ακόμα και τεστ ελονοσίας τής είχαν κάνει. Αρνητικό.
SEBASTIAN FITZEK – Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ