*επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη
Η “Λούλα”, η ηρωίδα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου ζωντανεύει από την ομάδα Elephas Tiliensis και μας προκαλεί να την αφουγκραστούμε. Το μυθιστόρημα που προκάλεσε αντιδράσεις και απέκτησε ένθερμους αναγνώστες αλλά και φανατικούς πολέμιους, ήταν το έβδομο σε σειρά του συγγραφέα και πρωτοκυκλοφόρησε το 1997 από τις εκδόσεις “Κέδρος”.
Η 20χρονη καλλονή φοιτήτρια της φιλοσοφικής Λούλα (Ανθή Ευστρατιάδου) αναζητά διακαώς τη σεξουαλική κορύφωση, τον οργασμό. Η δίψα και η επιμονή της είναι τέτοια που χάνει την ουσία και βρίσκεται μετέωρη κάπου ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Οι επιθυμίες όταν γίνονται αυτοσκοπός κατακερματίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και αλλοιώνουν την ουσία. Έτσι και η Λούλα, θυσιάζεται στο βωμό της επιθυμίας και κάπου ανάμεσα στις αισθήσεις και τις παραισθήσεις χάνει τον ίδιο της τον εαυτό. Γίνεται φυγάς της πραγματικότητας, κυνηγώντας μια φαντασίωση με κάθε μέσο.
Έτσι, έρχεται αντιμέτωπη με το τέρας της λαγνείας, το ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και εν αντιθέσει με το ποίημα του Καβάφη, ψάχνοντας τη δική της Ιθάκη, στην προκειμένη την κορύφωση, παρασύρεται από τους Λαιστρυγόνας, τους Κύκλωπας και τον άγριο Ποσειδώνα.
Αφανίζεται η ψυχή της και μαζί με αυτή ό,τι τη χαραχτηρίζει. Χωρίς πρόσωπο κυκλοφορεί ανάμεσα στο πλήθος και ψάχνει αυτό που θα την ωθήσει να βρει πάλι τον εαυτό της. Η Λούλα δεν πέθανε, θυσιάσε το όνομα-όραμα της στο βωμό της λαγνείας και αφανίστηκε.
Στον αντίποδα η Εύη (Βίκυ Κατσίκα), είναι ό,τι δεν είναι η Λούλα και με το τσαγανό που τη χαραχτηρίζει, προσπαθεί να την προσγειώσει στην πραγματικότητα μέσα από σουρεάλ καταστάσεις.
Η αλληγορικη ιστορία δύο φοιτητριών σε ένα κόσμο που παραπαίει, προκαλεί τις μύχιες σκέψεις του αναγνώστη και τον ωθεί σε συσχετισμούς καθώς διευρυνει τη σκέψη αλλάζοντας του την οπτική.
Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, προφητικός όσο ποτέ, 19 χρόνια πριν περιέγραψε μια γενιά ανοργασμική που απώτερο στόχο έχει την κορύφωση χάνοντας έτσι την ουσία και την ομορφιά της διαδρομής. Έρμαιο της απόλαυσης και δέσμια της λαγνείας χάνει το σκοπό της. Απρόσωπη και άχρωμη πλέον κατα-ζητείται η ταυτότητα της.
Ο συγγραφέας, σε επικοινωνία που είχα μαζί του, είπε ότι με τη θεατρική μεταφορά της “Λούλας” νιώθει δικαιωμένος για το συγγραφικό του τόλμημα. Συγκεκριμένα, “όταν πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο αυτό έκανε αναμφίβολα ντόρο, κυρίως λόγω του περιεχομένου του, ενώ οι αντιδράσεις ήταν ακραίες. Είχε, μεν, ένθερμους υποστηρικτές, ωστόσο δέχτηκε πολύ επιθετικές κριτικές”. Ενώ χαρακτηριστικά τόνισε ότι: “Υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι σοκάρονται από το σεξ καθώς αναδεύονται σκέψεις και μνήμες”.
Συγκεκριμένα σε ερώτηση μου για το πώς νιώθει που η Λούλα παίρνει σάρκα και οστά στο θεατρικό σανίδι είπε:
“Όταν βλέπεις ένα νέο παιδί να υποστηρίζει ότι το βιβλίο σου εκφράζει τη γενιά του, υποδηλώνει ότι το μυθιστόρημα έχει αντοχή στο χρόνο. Νιώθω ότι τελικά η ζωή με επιβραβεύει διότι ήλθαν κάποια ταλαντούχα παιδιά 19 χρόνια μετά να μιλήσουν γι αυτό. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει ένας συγγραφέας;“.
Επιπλέον είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα καθώς ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου κατάφεραν να μεταφέρουν και να συμπυκνώσουν με μαεστρία, κομψότητα και απόλυτη ακρίβεια ένα βιβλίο 600 περίπου σελίδων σε μόλις 40 χωρίς να χαλάει την αισθητική του. Έτσι αυξάνονται οι προσδοκίες και το ενδιαφέρον του καθώς υποστηρίζει ότι έχει ποιότητα.
Είναι το τρίτο εγχείρημα του Δημήτρη Αγαρτζίδη και της Δέσποινας Αναστάσογλου, μετά από την “Περσινή αρραβωνιαστικιά” της Ζυράννας Ζατέλη και το “Αλεξανδρινό κουαρτέτο” του Λώρενς Ντάρελ.
- Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να επιλέξετε τη Λούλα για την επόμενη Λογοτεχνική σας μεταφορά στο σανίδι;
Συναντήσαμε τη Λούλα όταν διαβάζαμε υλικό για την επόμενη δουλειά μας. Αναζητούσαμε ελληνικό κείμενο και όταν ολοκληρώσαμε το μυθιστόρημα ήταν καθαρό ότι μας αφορούσε τόσο το περιεχόμενο του, όσο και οι συσχετισμοί του με την πραγματικότητα στην οποία μεγαλώσαμε. Η Λούλα αναζητά απελπισμένα τον οργασμό και σε ένα ασυνείδητο, ή μη συνειδητοποιημένο επίπεδο αναζητά την ευχαρίστηση, την ικανοποίηση, όχι τη σεξουαλική, αλλά την ψυχική. Ενώ ενηλικιώνεται σε ένα περιβάλλον υπεραφθονίας -τη δεκαετία του 90 – και μεγαλώνει στην τυπική ελληνική οικογένεια δεν μπορεί να ορίσει και να αναγνωρίσει το εσωτερικό της κενό. Από το κενό αυτό εκκινεί η ορμή της Λούλας. Βουτά σε ένα κόσμο χωρίς επιστροφή και ανασύρει ό,τι νοσηρό και επώδυνο την εμποδίζει να βρει την προσωπική της ελευθερία. Αυτό το υγιές κύτταρο αντίδρασης στη γενικευμένη αφασία και αρρώστια ήταν ένας ισχυρός πόλος έλξης για εμάς.
- Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος δηλωνει ικανοποιημένος από τον τρόπο που προσεγγίσατε το βιβίο του. Εσείς τι προσδοκίες έχετε;
Κάθε φορά όταν ξεκινάς τη δραματουργική επεξεργασία ενός λογοτεχνικού κειμένου η πιο μεγάλη αγωνία είναι να μπορέσεις να εντοπίσεις τον πυρήνα της παράστασης και να καταφέρεις αυτόν τον πυρήνα να τον μετουσιώσεις σε θεατρικό κείμενο πρώτα και σε ζωντανό οργανισμό εν τέλει. Ήταν πολύ γόνιμη η διαδρομή με όλους τους συντελεστές και η επικοινωνία με τον Βαγγέλη και δεν υπάρχει άλλη επιθυμία από το να επικοινωνήσει η παράσταση με τους θεατές της.
Μια μικρή γεύση από την παράσταση:
Περισσότερες πληροφορίες:
Ποιοί;
Συντελεστές της παράστασης:
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζιδης, Δέσποινα Αναστάσογλου
Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική: costinho (Κωστής Ζουλιάτης)
Φωτισμοί-Φωτογραφίες: Karol Jarek
Video: Μικαέλα Λιακατά, Ιάσων Αρβανιτάκης
Kίνηση: Αλεξάνδρα Καζάζου
Κατασκευές-Γλυπτά: Ιωάννα Πλέσσα
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ανθή Ευστρατιάδου, Βίκυ Κατσίκα
Στη φωνή του Στέλιου ακούγεται ο Πέτρος Μάλαμας
Πού;
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ
Αντισθένους 7 και Θαρύπου
Στάση Μετρό-Τραμ Συγγρού-Φιξ
Πότε;
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Από 01 Φεβρουαρίου έως 08 Μαρτίου 2016
Σάββατο: 18.30
Κυριακή: 21.30
Δευτέρα & Τρίτη: 21.15
Περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα Elephas tiliensis θα βρείτε εδώ και εδώ
@photo by George Makridis
Και το βιβλίο για όσους δεν το έχετε διαβάσει:
Το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου “Λούλα” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
