Υπάρχουν αυτά τα μεγάλα πολυκαταστήματα έκτασης μερικών χιλιάδων τετραγωνικών που ειδικεύονται στο να έχουν οτιδήποτε προϊόν θελήσει κάποιος άλλος εκτός από αυτό το ένα που θέλεις εσύ.
Παρκάρεις το αμάξι στο αχανές πάρκιν όπου όλες οι θέσεις μοιάζουν μεταξύ τους και για να είσαι σίγουρος ότι θα το βρεις όταν τελειώσεις με τις αγορές σου, επικοινωνείς με τον κολλητό στη NASA για έχεις τις συντεταγμένες.
Μπαίνεις μέσα ανυποψίαστος, σίγουρος πως θα βρεις τον ρημαδοσάκο για το γυμναστήριο, επειδή τον προηγούμενο στον έφαγε ο σκύλος και μια βδομάδα μετά έχεζε πορτοφόλια. Έχεις τη απόλυτη βεβαιότητα πως θα βρεις αυτό που θέλεις, αρκεί αρχικά να ξεπεράσεις το σοκ της θερμοκρασίας εντός η οποία υπολείπεται από την εξωτερική μια εικοσαριά βαθμούς Κελσίου.
Κοιτάς απελπισμένα να βρεις στο άπειρο του διαδρόμου και προσπαθείς να εντοπίσεις μια πωλήτρια ανάμεσα στα μιλιούνια πλαστικά καλούδια. Ελπίζεις την συγκεκριμένη μέρα θα πέσεις πάνω στο άτομο με την στοιχειώδη πνευματική ικανότητα να σου δώσει διαφορετική απάντηση από την στερεότυπη: «Δεν γνωρίζω. Μισό λεπτό να ρωτήσω», πριν εξαφανιστεί στην άκρη του διαδρόμου.
Κανονικά, θα έπρεπε μόλις ακούσεις την απάντηση αυτή, να κάνεις μεταβολή προς την έξοδο και ολοταχώς να φύγεις χωρίς δεύτερη κουβέντα. Φύγε που σου λέω. Τρέχα και σε βαφτίζουμε Λόλα όποτε ευκαιρήσεις.
Είσαι αμετανόητος.
Εύχεσαι αυτή τη φορά να βρει εκεί όπου πάει ένα τεράστιο υπολογιστή με όλες τις σωστές πληροφορίες, ή έστω την Πυθία αυτοπροσώπως, ώστε να σου δώσει ξεκάθαρες οδηγίες ώστε να κατευθυνθείς στο ακριβές σημείο. Σε έχει αφήσει στη μέση του πουθενά να κοιτάζεις σαν μπούφος, ενώ η ίδια μόλις πάρει τη στροφή βγαίνοντας από το οπτικό σου πεδίο, κοκκαλώνει και αποκτά το ίδιο ακριβώς ύφος με σένα. Κάποιες φορές μπορεί να πάρει λάθος δρόμο και βρεθεί έξω από το μαγαζί.
Περιμένεις. Ο χρόνος κυλάει και όταν επανεμφανίζεται σε πληροφορεί με νυσταλέο ύφος ανακοινώνοντας πως δεν έχουν σάκους για το γυμναστήριο και το μόνο που απέμεινε από την περσινή σχολική χρονιά είναι μερικές τσάντες από αυτές που κουβαλάνε στις πλάτες τους οι μαθητές του Δημοτικού. Είχανε και από αυτές που ψάχνεις, αλλά τους τελείωσαν, δυστυχώς. Πάρα πολύ χρήσιμη πληροφορία σε ένα κατάστημα αυτή «Είχανε αλλά τώρα δεν έχουν, καπούτ.»
Πες το μου ντε. Το πρόβλημα λύθηκε.
Θα μπω στη μηχανή του χρόνου και θα ταξιδέψω στο παρελθόν κι ας βγω στην εποχή που ήμουν μαθητής με μπλε ποδιά και άσπρο γιακά.
«Έχετε μηχανή του χρόνου;» ρωτάω αυθόρμητα.
«Δεν γνωρίζω. Μισό λεπτό να ρωτήσω.»
Την πιάνω σχεδόν από το μαλλί.
«Στάσου. Μη φεύγεις. Πού είναι η έξοδος;»
«Δεν γνωρίζω. Κι εγώ στην τύχη την βρίσκω. Μισό λεπτό να ρωτήσω.»