Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα, μην με αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα. Αυτό το τραγούδι πρέπει να σκέφτεται κι ο σχοινοβάτης καθώς ισορροπεί πάνω στο τεντωμένο του σχοινί. Έτσι είναι κι η ζωή μας… ένα σχοινί με αρχή και τέλος που εμείς απλά πρέπει να μάθουμε να ισορροπούμε.
Η πορεία ,είναι μια ευθεία ,που θα μπορούσε να είναι βαρετή, αν δεν ελλόχευε ο κίνδυνος της πτώσης. Αυτή είναι όμως και η άγρια ομορφιά της. Κάθε βήμα πρέπει να γίνεται αργά και σταθερά. Η μοναξιά, σου εξασφαλίζει την απόλυτη συγκέντρωση. Όσο πιο συγκεντρωμένος και μόνος είσαι, τόσο πιο σταθερά τα βήματα.
Αν πάλι είσαι χαρακτήρας ριψοκίνδυνος τότε επιχειρείς που και πού μικρά αλματάκια. Έτσι για να έχει ενδιαφέρον η διαδρομή καθώς ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Αν πάλι είσαι λάτρης της αδρεναλίνης τότε επιχειρείς κι ένα salto mortale.
Όπως κι αν διαλέξεις να πορευτείς όμως, το μόνο βέβαιο είναι πως το σχοινί σου το περπατάς μόνος. Αν κάποιος προσπαθήσει να σε ακολουθήσει το πιο πιθανό είναι να χαλάσει την ισορροπία σου και να προκαλέσει την πτώση σου. Μόνο αν εσύ το επιθυμείς και σε απόλυτη εναρμόνιση με το βηματισμό κάποιου άλλου, μπορείς να φτάσεις με παρέα στην άλλη άκρη. Πράγμα δύσκολο και ίσως στην πραγματικότητα σπάνιο. Άλλωστε για να πετύχεις μια τέτοια πορεία θα πρέπει η δική σου να βρίσκεται τουλάχιστον στη μέση. Έτσι προστάζει ο νόμος της βαρύτητας. Έτσι διατάζει ο νόμος της ζωής.
Την μοναξιά μου ως σχοινοβάτης δεν την φοβήθηκα ποτέ. Ίσως γιατί τα βρίσκω καλά μ’ εμένα και δεν φοβάμαι να μένω μόνη και συγκεντρωμένη στην διαδρομή μου.
Το ενδεχόμενο να χάσω την ισορροπία μου όμως, το τρέμω. Θέλω να φτάσω μέχρι το τέλος του σχοινιού μου, έτσι όπως το έχω ονειρευτεί από παιδί. Ίσως γι’ αυτό δεν άντεξα στο τρέμουλο, όταν κάποιος τόλμησε να πατήσει το σχοινί μου. Με αποσυντόνισε και για πολύ καιρό δεν έτρεμα στην ιδέα πως το σχοινί μου έκανε όλο και μεγαλύτερη κοιλιά, αλλά έτρεμα στην αίσθηση πως πίσω από την πλάτη μου χαιρόταν, που θα με έβλεπε να πέφτω.
Είναι ωραία τελικά να είσαι μόνος και να διαγράφεις την δική σου πορεία εκεί ψηλά. Την πιο ωραία μουσική την νιώθεις βαθιά μέσα σου την ώρα που είσαι μόνος. Είναι η αυτοκριτική και τα λόγια της συνείδησης. Αν έχεις πράξει σωστά και τα έχεις καλά μ’ εσένα τότε θα ακούσεις μια σπάνια μελωδία. Αν όχι, τότε δεν αντέχεις εκεί ψηλά και κρύβεσαι στο πλήθος. Σαν ακροβάτης δεν αποσπάται η προσοχή σου ποτέ από τους άσχετους θορύβους γύρω του. Ακόμα και το χειροκρότημα δεν σε αγγίζει, παρά μόνο στο τέλος. Εκεί που θα υποκλιθείς στο κοινό και θα χαθείς από τα μάτια τους για πάντα.
Μα δεν σε νοιάζει, γιατί εσύ έχεις κάνει την πορεία σου κι έχεις ολοκληρώσει τον κύκλο σου. Μα πάνω απ’ όλα, σε όλη την πορεία διατήρησες την ισορροπία σου.
Ας ζήσουμε λοιπόν ακροβατώντας πάνω στα λίγα μέτρα του δικού μας σχοινιού και ας θυμόμαστε πάντα τα λόγια του αξεπέραστου Γιάννη Ρίτσου «Καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο».