Ένα τεράστιο κενό… είναι κενό; Είστε σίγουροι;
Ενθουσιαζόμαστε με τον-την που έχουμε διπλά μας…στην αρχή και μετά από λίγο καιρό αρχίζει η αποδόμηση. Λέω ψέματα; Χμμμ… Η μύτη σας γιατί μεγάλωσε;
ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ των όσων εμείς ΝΟΜΙΖΑΜΕ πως ήταν, γιατί στην ουσία το μυαλό μας παίζει αυτά τα τρελά παιχνίδια. Νομίζουμε πως βρήκαμε το τέλειο το ιδανικό, την αδελφή ψυχή, το μισό που λέω και ‘γώ, το 1+1=1. ΟΥΥΥΥΥΥ για σένα όλα μωρό μου, μαζί σου γνώρισα το sex μετά συναισθήματος, Θεά μου, λατρευτή μου, ανασεμιά μου και πολλά κου λου που.
Συνεχώς στη σκέψη μας καρφωμένη και… μετά αρχίζει και βρέχει και… νααααα νερό στο κρασί μέχρι που στο τέλος ούτε κρασί δεν είναι… νεραπόπλυμα το λένε. Ε… μα μυαλό είναι κουράζεται τι να σου κάνει, κολλάει… βαράει tilt και κάνει επανεκκίνηση, χωρίς την πρόσφατη συναισθηματική μνήμη.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να μας την κάνει πρώτα το έτερον ήμισυ, αλλά εκεί μπαίνουν άλλα θέματα και σαν χαζοί μπλαβιάζουμε, το βλέπουμε άλλη φορά αυτό το κεφάλαιο. Έλεγα, λοιπόν, για την μοναξιά μας… ρε σεις το χετε φιλοσοφήσει το θέμα; Γιατί σώνει και καλά πρέπει να έχουμε μόνιμο και δια βίου ταίρι; Σ αρέσω, μ’ αρέσεις όλα καλά μέχρι όπου πάει. Είναι βέβαια τα κοινωνικά θα πείτε, σύμφωνοι, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα, τώρα μιλάμε για την μοναξιά την παρεξηγημένη.
Εκεί λοιπόν που είσαι ήσυχος , ήρεμος και λειτουργείς σαν τέλεια μηχανή τσουπ ανακαλύπτεις… πως είσαι μόνος. Εκεί ακριβώς γίνετε η ζημιά, όταν τα έχεις όλα τακτοποιημένα σε αυτό ακριβώς το σημείο σου κάνει… Τσα!!! Εδώ είμαι . Όταν λες αχχχχ… είμαι μονός-η γαμώτο… εκεί στο γαμώτο πέφτει το… Τσά!!!. Η λαϊκή παροιμία λέει “δουλειά δεν είχε ο διάολος γαμούσε τα παιδιά του”. Εκεί την πατάμε όλοι μας, ανυποψίαστοι, μοιραίοι και ωραίοι-ες.
Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο που βρίσκετε το ρημάδι που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας, τι σκατά παθαίνει άγνωστο. Εκεί είναι στη φάση “ότι κάτσει” … ναι ναι “ότι κάτσει”. Είναι σαν τον πρεζάκια που ψάχνει δόση. Έτσι ξαφνικά ανακαλύπτουμε θεούς και θεές… την τύφλα μας. Μην νομίσετε ότι ο γράφων διαφέρει ένα μικρο lampsus λόγω ζέστης και μη διακοπών. Έπαθα και είπα να το βάλω στο χαρτί.
Επειδή λοιπόν έχουμε φάει την πλύση εγκεφάλου από γεννησιμιού μας ότι πρέπει να έχουμε ταίρι και όχι μόνιμο ερωτικό σύντροφο, αλλά σύντροφο στη ζωή , μας κατσικώνεται το ταίρι και με τις υγείες μας.
Αιρετικός, θα μου πείτε… ρε για σκεφτείτε το λίγο, πολύ λίγο και μη μου πείτε ότι δεν έχετε σκεφτεί πως “το γρασίδι του γείτονα είναι πιο πράσινο” γιατί λέτε ψέματα άντε και… kiss my grass. Καλά μέχρι εδώ; Πάμε παρακάτω. Μα ο ερωτάς , η αγάπη τα απέραντα λιβάδια οι πεταλουδίτσες, να βάλω και λίγες πυγολαμπίδες έτσι για ρομαντικό φωτισμό… είπαμε ο μηχανισμός στην παρεγκεφαλίδα είναι άγνωστος. Και έτσι μπαίνουμε με την θέληση μας και αυτοβούλως σε “περιπέτειες” εγκαταλείποντας την όμορφη, γλυκιά και παρεξηγημένη μοναξιά μας. Μην ακούτε σε λίγο θα μου περάσει το lampsus… εγώ ο ίδιος είμαι οπαδός του “έρρωσθε” και μάλιστα φανατικός. Απλά αποδεχτείτε το και… κάλο σας – μας ταξίδι στα μισοσκότεινα και όμορφα σοκάκια των ερώτων μας.
