Από που ήρθε αυτή η φράουλα που είδα και φωτογράφησα χθες; Οι περισσότεροι άνθρωποι θα πούνε ότι μπορεί να έπεσε από κάποιο ανοιχτό φορτηγό που τις πουλούσε. Ή από το παράθυρο κάποιου λίγο απρόσεκτου που γυρνάει από τα ψώνια. Είναι ίσως η βάση της Τέχνης αλλά και του καλού branding. Αποδεδειγμένα όμως οι άνθρωποι δεν έχουμε την ικανότητα να αξιολογήσουμε αντικειμενικά τις πιθανότητες αυτές.
Οι αγαπητοί μας Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καν την έννοια της τυχαιότητας. Ίσως να τους εμπόδιζε η θρησκευτική τους αντίληψη να συμπληρώσουν το κενό με έρευνα και σε αυτόν τον τομέα. Ο Σωκράτης μιλάει χλευαστικά για οποιονδήποτε μαθηματικό δεχτεί το τυχαίο. Σαν τον Ευκλείδη πρέπει να χτίζουμε σε αξιώματα τα θεωρήματά μας συστηματικά και ολοκληρωτικά. Προσπάθησα πρόσφατα να μαθαίνω ένα θεώρημά του την μέρα σαν άσκηση πειθαρχημένης σκέψης. Βαρέθηκα μετά από καμιά 40αριά. Αναρωτιέμαι στατιστικά πότε εγκαταλείπουν οι περισσότεροι…
Αλλά είτε το ονομάσουμε “Purple Cow” (Seth Godin) ή “να βγάζει μάτι στο ράφι η συσκευασία μου” (όλοι οι πελάτες) ή ακόμα και “έμπνευση” είναι η αντιμετώπιση της τυχαιότητας η οποία κάνει την διαφορά. Μπορούμε και πρέπει να την αναλύσουμε όσο αντέχουμε. Να ενθαρρύνουμε τις συνθήκες στις οποίες προκύπτει. Να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν την καταλαβαίνουν.
Στην ηλεκτρονική εποχή μας είναι ωκεανοί ολόκληροι δεδομένων που περιμένουν εξερεύνηση. Όσοι επιμένουν ότι είναι “απάνθρωπο” και “σκληρό” να αποκαλύπτονται έτσι ξερά όψεις της ανθρώπινης φύσης που αγνοούσαμε, εθελοτυφλούν. Δεν με κάνει λιγότερο άνθρωπο το γεγονός ότι στατιστικά μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ο ΑΒασιλόπουλος πόσο γρήγορα θα περπατάω στο super market του ανάλογα με την ένταση της μουσικής που παίζει. Απλά ανεβάζει τον πήχη…
Comments are closed.