Όταν είσαι μπροστά στον υπολογιστή μπορεί βέβαια να κάνεις πλάκες. Μπορεί να κάνεις έρευνα. Μπορεί να ψάχνεις για έναν φίλο. Αλλά στατιστικά μιλώντας, το πιο πιθανό είναι ότι γράφεις αυτό που σκέφτεσαι. Χύμα και πιο ειλικρινά από οπουδήποτε αλλού ίσως.
Θέλεις λοιπόν να σκοτώσεις τον άντρα σου, ε; Ενδιαφέρον ότι δεν ψάχνουν πολλοί για το αντίστροφο. Ίσως το κάνουν χωρίς να ρωτάνε το internet. Πιο συχνά θέλουν να σκοτώσουν την μάνα τους. Και το γράφουν στο Google επειδή ψάχνουν υποστήριξη ή πρακτικές συμβουλές άραγε;
Λόγω επαγγέλματος, θα υποθέσω ότι είναι κυρίως επικοινωνιακό το πρόβλημα. Κραυγή αγωνίας και μοναξιάς. Όχι τίποτα άλλο, ακόμα κι αν φανταστούμε έναν άνθρωπο που πραγματικά δεν αντέχει άλλο και έχει θολώσει ώστε να τα σκέφτεται όλα αυτά σοβαρά, ε, δεν μπορεί, μόλις ξεκινήσει να το γράφει στο Google και δει τις υπόλοιπες προτάσεις, θα γελάσει κι αυτός!
Πάντως η θεωρία μου περί ανάγκης επικοινωνίας υποστηρίζεται και από σχετικές έρευνες. Αυτές οι “ανοιχτές γραμμές” που διαφημίζουν κάνουν διαφορά, σώζουν ζωές. Επίσης ενδιαφέρον ότι οι αναζητήσεις για “σκοτωσω” συνάδουν με αναζητήσεις για “τηλέφωνο”.
Από εκεί και πέρα βέβαια έχει πάντα ενδιαφέρον να δούμε σε άλλες χώρες ποιους θέλουν να σκοτώσουν πιο πολύ. Ή για να ακριβολογούμε από τους ανθρώπους 
που ψάχνουν στο Google κάτι τέτοιο (εικάζω κυρίως νέοι) τι ψάχνουν πιο πολύ όταν νιώθουν έτσι. Στα Αγγλικά λοιπόν είναι πολύ διαφορετική η εικόνα! Οι αδελφές την έχουν ιδιαίτερα άσχημα. Ακολουθούν οι αυτοκτονίες και οι γονείς. Μαζί, όλοι οι γονείς, ε, εδώ στο Αμέρικα έχουμε και αυτόματα όπλα και καθαρίζουμε κόσμο! (Στα πόνυ μην δίνετε σημασία, είναι κομμάτι του Skrillex.)
Οι Γάλλοι πάλι έχουν άλλες προτεραιότητες. Εκτός από τα μέλη της οικογένειάς τους, βάζουν στο παιχνίδι και το αφεντικό τους. Κρίμα που δεν μπορούμε να δούμε πόσες αναζητήσεις γίνονται από το σπίτι και πόσες από τον χώρο εργασίας.
