Είχα φτάσει στην ώρα μου για το ραντεβού στη δερματολόγο. Το ιατρείο ήταν στον 1ο όροφο κι έτσι ανέβηκα με τα πόδια. Όλα τα σκαλοπάτια είχαν από ένα δοχειάκι με ένα πλαστικό (κιτς) λουλούδι. Κοντά στα 20 λουλούδια, όσα και οι σκάλες. Σκέφτηκα πως σε κάποια ηλικιωμένη κυρία της πολυκατοικίας θα αρέσει να στολίζει τις σκάλες της με πλαστικά λουλούδια αλλά φτάνοντας στον 1ο όροφο τέντωσα το κεφάλι μου να δω αν το ίδιο σκηνικό διακόσμησης υπήρχε και πιο πάνω. Δυστυχώς για τους άλλους, ο «πλαστικός ανθόκηπος» ήταν προνόμιο μόνο όσων έφταναν στον πρώτο.
Όταν η πόρτα άνοιξε (αυτόματα με το πάτημα του κουδουνιού) και μπήκα, μου ήρθε όλο το πατσουλί που φορούσε η προγιαγιά μου, αναμεμειγμένο με μία δόση αρωματικού καπνού και αυτή τη μυρωδιά που έχουν τα οδοντιατρεία, ξέρετε ποια εννοώ.
Έκανα ένα βήμα να μπω και κοντοστάθηκα. Έχω κάνει λάθος, σκέφτηκα. Δεν είναι εδώ. Έχω μπει σε λάθος διαμέρισμα. Αφού βεβαιώθηκα, βλέποντας το κουδούνι και την ταμπέλα στην πόρτα, μπήκα και κάθισα στο μαύρο δερμάτινο καναπέ. Με την άκρη του ματιού μου έπιανα τα μάτια των άλλων επισκεπτών που με κοιτούσαν. Κούρνιασα στη γωνία του καναπέ και χάζευα.
Ε, λοιπόν …λες και ήρθε ένα φορτηγό και άδειασε εκεί μέσα όλα τα πλαστικά λουλούδια που υπάρχουν στο νομό Αττικής. Δεν είναι ότι βρίσκονταν σε κάθε γωνία αλλά τα έβλεπες και στον τοίχο σε άλλου είδους συνθέσεις. Κατά μήκος του διαδρόμου, που οδηγούσε προφανώς στο εξεταστήριο, είχε όσα βάζα περίσσεψαν και δεν μπήκαν στις σκάλες. Στο τραπεζάκι έκαιγαν κεριά όλων των μεγεθών και δίπλα υπήρχαν γούρια, γυάλινα κόκκινα ρόδια μικρά και μεγάλα.
Το διακοσμητικό highlight του χώρου ήταν το «φωτιστικό υδρόγειος σφαίρα» που ήταν αναμμένο και -guess what- περιστρεφόταν κιόλας! Πάνω από τα κεφάλια μας γυρνούσε, βασανιστικά αργά, ένας ανεμιστήρας-φωτιστικό οροφής. Δεξιά μου, στο πάτωμα, υπήρχε όποιο μέγεθος καραβιού μπορείτε να φανταστείτε σε κάθε υλικό: πλαστικό, ξύλινο, μεταλλικό. Μου ήρθε να τραγουδήσω το «Εγώ θα πάρω καπετάνιο, θα παντρευτώ ταξιδευτή!»
Οι δύο κυρίες από τις 4 που καθόντουσαν στο σαλόνι είχαν έρθει μαζί. Η μία κρατούσε την τσάντα της σφιχτά στα πόδια και φανέρωνε ότι ήταν πολύ αγχωμένη ενώ η διπλανή της ψιθύριζε συνέχεια αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω. Κάποια στιγμή μια κοπέλα με ρώτησε:
Έχετε έρθει ξανά;
Όχι 1η φορά, της απάντησα. Θέλοντας να μην κόψω τη συζήτηση τη ρώτησα: Εσείς;
Έρχομαι τους τελευταίους 4-5 μήνες.
Οι διπλανές κυρίες γύρισαν και μας κοίταξαν.
Είναι πολύ καλή και τα βρίσκει όλα, πρόσθεσε μία από τις κυρίες. Τι καλά, σκέφτηκα. Θα με βοηθήσει με τα περίεργα εξανθήματα-κοκκινίλες που γέμισε το σώμα μου αυτή η καλή γιατρός. Η αλήθεια είναι ότι ψάχνοντας στο google για δερματολόγο στις περιοχές που με εξυπηρετούσαν ήταν η μοναδική που είχε μία ακύρωση και θα με δεχόταν την ίδια μέρα. Τι τύχη!
Σε μια φίλη μου βρήκε πότε θα παντρευτεί, πότε θα κάνει παιδί, ακούστηκε η διπλανή της (κάτι μάλλον δεν άκουσα καλά!)
Τα κεριά συνέχιζαν να καίνε, η υδρόγειος σφαίρα φωτισμένη να γυρίζει και να με έχει υπνωτίσει και κάποια στιγμή … ήρθε η σειρά μου!
Μια νεαρή κυρία ντυμένη γεια σας-μόλις-ήρθα-από-το-Woodstock- με υποδέχθηκε, ζήτησε να δει το σώμα μου, μου είπε τη δική της θεωρία περί των εξανθημάτων. Τα πάντα οφείλονται στο άγχος και στο ότι δεν βγάζω από μέσα μου ό,τι με βαραίνει αλλά το πνίγω. Κυρία μου έχω γεμίσει κοκκινίλες και δεν μπορώ να βάλω ρούχο. Όχι. Περνάω αγχώδεις κρίσεις οι οποίες και εκτονώνονται στο δέρμα μου. Κυρία μου όλο και αυξάνονται. Όχι. Θα πίνω ένα τσάι για 2-3 μήνες, θα βάζω και ένα λάδι κάθε βράδυ μετά το μπάνιο. Κυρία μου έχει γεμίσει όλο μου το σώμα. Όχι. Θα κοιτάω λίγο το ηλιοβασίλεμα να χαλαρώνω, θα πίνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί κάθε βράδυ και θα φροντίσω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Όλα αυτά ήταν η θεραπεία…
Ήρεμη και χαμογελαστή κοιτώντας με συ-νε-χώς στα μάτια, μου μίλησε για το φεγγάρι, για την Πούλια και τον Αυγερινό, για την έκλειψη Σελήνης, μάντεψε από τα μάτια μου ότι κάτι σημαντικό μου έχει συμβεί στα 17 (σε εμένα και σε άλλες πόσες χιλιάδες), μου είπε ότι έχω ένα σημάδι εκ γενετής (εγώ και άλλοι πόσοι), ότι οι επόμενες μέρες είναι μέρες-σταθμός και ενδείκνυνται για να πάρω μια σημαντική απόφαση για ένα ταξίδι για μόνιμη διαμονή σε άλλη ήπειρο (με ζήτησε κάποιος γαμπρός στην Αυστραλία). Μου μίλησε για κάτι βοτάνια και μαντζούνια και κάτι άλλα ζαρζαβατικά που δίνουν ευεξία και ζωντάνια.
Όλη αυτή την ώρα δίπλα μου κάπνιζε ένα αρωματικό στικ ενώ κάποια στιγμή πίστεψα ότι θα βγάλει και μια γυάλινη σφαίρα και θα μου πει το μέλλον ή θα καλέσει τα πνεύματα.
Κλείνοντας, μου χαμογέλασε, μου είπε να μην ξεχνάω να λέω «Σ’αγαπώ» και να συγχωρέσω όσους με πίκραναν. Όλα αυτά τα λεπτά εγώ απλά την άκουγα, θες από ευγένεια, θες από περιέργεια να δω τι θα μου πει.
Το επόμενο ραντεβού της την περίμενε κι έτσι κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω. Δεν πρόλαβα και να ρωτήσω τίποτα. Τι να ρωτήσω άλλωστε; Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα βγω από το καπνισμένο από το στικ δωμάτιο να αναπνεύσω καθαρό αέρα.
Μου ζήτησε ένα ε-λά-χι-στο ποσό ως επίσκεψη, λέγοντας ότι την επόμενη φορά θα μιλήσουμε για τον πιο βαθύ μου χαρακτήρα και για το πώς θα αποβάλλω από μέσα μου όσα με ενοχλούν και θα τα πετάξω μακριά… (την επόμενη ποια;)
Την ευχαρίστησα αλλά της εξήγησα ότι εγώ χρειαζόμουν απλά έναν δερματολόγο. Πιθανά να χρειάζεστε και μια αλλαγή ανθρώπων και περιβάλλοντος, ακόμα και χώρας, μου είπε ενώ μου έσφιξε το χέρι και πήγε να τακτοποιήσει ένα ακόμη βάζο με πλαστικά λουλούδια στη γωνία του δωματίου.
Έφυγα ενώ το άρωμα του χώρου είχε ποτίσει τα ρούχα μου και στα ρουθούνια μου το κουβαλούσα μέχρι τη νύχτα. Ήπια ένα ποτήρι κρασί επιστρέφοντας (θα το έπινα έτσι κι αλλιώς), είπα στην κόρη μου σ’αγαπώ (θα το έλεγα έτσι κι αλλιώς), έριξα μια ματιά στα πεταχτά από το μπαλκόνι στον ήλιο που έδυε και γέλασα μόνη μου με το πραγματικά περίεργο απόγευμα που είχα περάσει.
Έκλεισα ραντεβού σε έναν (only) δερματολόγο (μέσω γνωστού αυτή τη φορά) αλλά δύο μέρες πριν πάω άρχισαν να υποχωρούν λιγάκι τα εξανθήματα (πήγα παρόλα αυτά).
Πριν λίγες είδα μια ίδια υδρόγειο σφαίρα-φωτιστικό, σε μία σκονισμένη βιτρίνα καταστήματος, σε ένα στενάκι στο κέντρο της Αθήνας και κοντοστάθηκα. Ο 70άρης κύριος που βρισκόταν μέσα, τραγουδούσε και σφύριζε το “Θα σε πάρω να φύγουμε, σ΄άλλη Γη, σ΄άλλα μέρη”.
Αν μάθετε ότι έφυγα μόνιμα σε άλλη χώρα μην απορήσετε.
Γράφει η Αρετή Μποταΐτη για το brightsideofmom.gr
