Στο προηγούμενο άρθρο μου σχολίασα το πρόβλημα που δημιουργεί ο Θάνος Τζήμερος στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ήταν βέβαια ανακριβής τοποθέτηση. Δεν το προκαλεί αυτός που φαίνεται ως αρχηγός αυτού του νέου σχηματισμού αλλά οι χιλιάδες υποστηρικτές του. Αν τρομάζει την παλιά σχολή μια φρέσκια φάτσα, φανταστείτε τι της κάνουν χιλιάδες ενθουσιασμένοι άνθρωποι που ψάχνουν νέο πολιτικό πολιτισμό ενεργά. Ανεξάρτητα από την πολιτική μας τοποθέτηση πρέπει να υπερασπιστούμε την δυνατότητα ενός νέου σχήματος να αναπτυχθεί.
Παρόμοια τοποθέτηση έκανα παλιότερα για τον Πάνο Καμμένο (προστασία του πολίτη από την προπαγάνδα) ο οποίος επίσης, προς τιμή πολλών που τον ακολουθούν, εκφράζει κάτι καινούργιο. Όσο κι αν διαφωνώ με τις θέσεις του, εκτιμώ την δουλειά που κάνει σε όλη την Ελλάδα και σέβομαι όσους τον ακολουθούν επειδή τον πιστεύουν και προσπαθούν και αυτοί να κάνουν κάτι καινούργιο. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιο έτοιμος από όλους, πιο συμβατός με το παλιό κομματικό σύστημα. Τον έχουν κατηγορήσει ως “νέο Αντρέα Παπανδρέου” δίκαια όχι λόγω θέσεων μόνο αλλά επειδή ακριβώς παίζει το ίδιο παιχνίδι επικοινωνιακά.
Οπότε τα πυρά συγκεντρώνονται στον Τζήμερο κυρίως επειδή είναι και πιο εύκολος στόχος:
1. Έτσι έχουμε συνηθίσει. “Να παραιτηθεί!” ακούμε εδώ και χρόνια κάθε φορά που γίνεται κάτι που δεν μας αρέσει. Τελετουργικά να ρίξουμε στην πυρά κάποιον, όποιον να’ναι, για να εξιλεωθούμε για τις αμαρτίες. Επειδή ξέρουμε κάπου μέσα μας ότι οι αμαρτίες των πολιτικών είναι ουσιαστικά δικές μας σε μεγάλο βαθμό. Το πρωθυπουργικό μοντέλο που έχει χτιστεί με απανωτές μικροαλλαγές (συνταγματικές και mediaκές) είναι αυτό στο οποίο μεγαλώσαμε οι περισσότεροι.
2. Ένας νέος σχηματισμός σαν την Δημιουργία Ξανά προφανώς και θα έχει επικοινωνιακές “τρύπες”. Βασίζεται σε μια ενεργή ζύμωση, δεν είναι σταλινικό καθεστώς να βγάζει “κομματική γραμμή”. Σύμφωνα με το παλιό σύστημα αξιών, ο πολιτικός πρέπει να κυκλοφορεί με τρεις μπράβους για να μην φάει ξύλο ή γιαούρτι, να προσλαμβάνει δέκα επικοινωνιολόγους για να φροντίσουν την εικόνα του προς τα έξω και να πληρώσει κάποιον “Νίκο” για να έχει θετική εικόνα στα ΜΜΕ. Καθότι δεν δούλεψε αυτό το σύστημα και απλά βοήθησε την διαφθορά μήπως να αναθεωρήσουμε;
3. Τεχνολογικά, η λογική της “ατάκας” στο Twitter και το Facebook έχουν επιτρέψει μια κουλτούρα εντυπώσεων μακριά από την ουσία. Πόσοι διαβάζουν το “κατεβατό” στο οποίο οδηγεί ο σύνδεσμος (link) δίπλα σε μια αστεία καρικατούρα; Καθότι κοιτάω τα στατιστικά, σας βεβαιώ ελάχιστοι! Παρομοίως απλώνουν τα πλοκάμια τους παντελώς ανυπόστατες φήμες ξεκινώντας από γνωστά-ύποπτα ιστολόγια ή λογαριασμούς “αυγό”. Δείτε εδώ μια φωτογραφία του Θάνου Τζήμερου ελαφρώς πειραγμένη για να δείχνουν πιο μικρά (και σκοτεινά) τα μάτια του και με ελαφρώς στραβό χαμόγελο. Έβαλαν λίγο πιο πίσω τα μαλλιά του για να δείχνει επερχόμενη καράφλα. Μέχρι και τον γιακά τσαλάκωσαν! Την αλίευσα σε ένα ιστολόγιο της Βορείου Ελλάδας το οποίο πλέον δεν υπάρχει. Αλλά το Google cache μια χαρά την θυμόταν.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι. Αυτό που με απασχολεί όμως είναι πως θα το αντιμετωπίσουμε σαν κοινωνία. Όλοι βλέπουμε το αδιέξοδο στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Πρέπει να φροντίσουμε να μην πέφτουμε ασυνείδητα στις παγίδες του.
Πρακτικές συμβουλές εδώ στο “Πως να σταματήσετε μια φήμη που κυκλοφορεί για εσάς και γιατί δεν χρειάζεστε antivirus” και εδώ στο “Πως να εξαφανίσετε κάτι που δεν σας αρέσει στο διαδίκτυο“. Όπως και με την μάχη της αφίσας όμως, πρέπει να κάνουμε και οπτικά ξεκάθαρο που ανήκουμε. Αλλάξτε την φωτογραφία προφίλ σας, βάλ’τε το κόμμα της επιλογής σας φάτσα κάρτα στην Timeline του Facebook. Δεν πρέπει να περάσει ούτε σαν αισθητική ο παλαιοκομματικός τρόπος λειτουργίας.