Συνέντευξη στη Νεφέλη Π.Ζ.
Η Κατερίνα είναι μια νέα δυναμική γυναίκα που διέξοδος της είναι η γραφή. Έμπνευσή της η στιγμή, η πιο μικρή στιγμή που θα φέρει εικόνες και σκέψεις. Για εκείνη τα βιβλία πλάθουν συνειδήσεις και αυτό θα ήθελε να αφήσει στους αναγνώστες μέσα από τα βιβλία της. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι ήρωές της που δίνουν το δικό τους αγώνα. Μ’ ένα μπλοκάκι και πολλά μολύβια στην τσάντα της, γράφει ακόμα και στο τρένο πηγαίνοντας στη δουλειά. Όταν δεν γράφει δεν είναι ο εαυτός της, είναι μελαγχολική και όλα της φταίνε.
Πώς προέκυψε η γραφή και πώς αντιμετώπισε το περιβάλλον σου το να ασχοληθείς με αυτήν;
Η γραφή για εμένα , ήταν πάντα διέξοδος. Έγραφα από μικρή διάφορα. Αρχικά στιχάκια αγαπημένων τραγουδιών. Έπειτα ήθελα διαρκώς να κρατώ ένα μολύβι στα χέρια. Όταν δεν είχα κάτι να γράψω έγραφα το όνομα μου. Μου άρεσε να ζωγραφίζω το χαρτί με λέξεις. Ένιωθα σαν να πλάθω ένα δικό μου κόσμο, αυτόν που ανήκει σε εμένα και κανένας δεν θα μπορούσε να τον αγγίξει. Απο μικρό κορίτσι ακόμα , ήμουν μοναχική. Περνούσα την ώρα μου διαβάζοντας και γράφοντας. Λάτρευα τον δικό μου χώρο και χρόνο… Μεγαλώνοντας και όταν αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις με τον γάμο και την άφιξη των παιδιών, αυτός ο χρόνος που ξόδευα για τον δικό μου κόσμο άρχισε να χάνεται. Για αρκετό καιρό , αγόραζα τετράδια σκεπτόμενη ότι κάποτε θα τα χρησιμοποιήσω. Χρώματα , σχέδια διαφορετικά γέμιζαν την βιβλιοθήκη μου και απλά έπνιγα τον ”πόνο μου” που δεν είχα χρόνο να δημιουργήσω. Όταν έμεινα έγκυος στο τρίτο μου παιδάκι, έμεινα στο σπίτι και είχα πολύ χρόνο μιας και τα μεγαλύτερα ήταν στο σχολείο. Εκεί γεννήθηκε ο Χακάν και η Μυρτώ, οι ήρωες του πρώτου μου βιβλίου. Ο άντρας μου με έβλεπε ότι έγραφα – ποτέ δεν κατάφερα να τον πείσω να διαβάσει κάτι από αυτά- και δέχτηκε την ανάγκη μου αυτή. Έτσι σιγά σιγά ακόμα και όταν το μωρό γεννήθηκε ο χρόνος βρέθηκε και εγώ ένιωθα ότι και πάλι μπορούσα να ονειρευτώ και να δημιουργήσω, να κάνω περίπατο στους δικούς μου κόσμους πιασμένη χέρι χέρι με τους ήρωες μου. Όσον αφορά τα παιδιά ό,τι και να κάνουμε που δεν αφορά τα ίδια, θα νιώθουν πάντα την έλλειψη και πάντα θα παραπονιούνται. Εμένα βέβαια έγινε το αντίθετο. Τους ανέφερα ότι η μαμά γράφει βιβλίο και απλά περίμεναν όλο αγωνία το αποτέλεσμα, αφήνοντας με να κάνω αυτό που ήθελα.
Τί είναι για σένα έμπνευση; Από που αντλείς την θεματολογία των βιβλίων σου;
Έμπνευση είναι η στιγμή. Είναι εκείνη η μικρή στιγμούλα που σαν σπινθήρας θα φέρει εικόνες και σκέψεις. Οι σκέψεις θα γίνουν υπαρκτές καταστάσεις και πρόσωπα στο μυαλό που σε στοιχειώνουν και εκεί ξεκινά το ταξίδι. Γράφεις να τους δώσεις αυτό που ζητάνε, υπόσταση, ζωή… Τη θεματολογία των βιβλίων μου… Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που με κάνει να καταλήξω στο θέμα του βιβλίου μου. Μπορεί να είναι μια εικόνα, ένας στίχος, μια μουσική, μια φράση που θα ακούσω. Τυχαίνει να ακούω άθελα μου στο λεωφορείο διαλόγους συνεπιβατών μου και το μυαλό μου την ίδια στιγμή να φτιάχνει ολόκληρη ιστορία. Ψύχωση; Δεν ξέρω, ίσως… Πάντα όμως τα θέμα τα των βιβλίων μου και οι ήρωες , ψάχνουν αλήθειες. Τους τσαλαπατώ, τους κάνω κακό και έπειτα τους χαϊδεύω να γιάνουν οι πληγές τους. Στα βιβλία μου δεν θα βρει κάποιος ήρωες ευτυχισμένους γεμάτους πλούτο , άνεση και χαμόγελα… Θα βρει καθημερινούς χαρακτήρες που μοχθούν για να ανακαλύψουν την αλήθεια τους…
Τί μηνύματα θέλεις να περάσεις μέσα από τα γραπτά σου; Τί θα ήθελες να αποκομίσει ο αναγνώστης;
Όνειρο μου ήταν πάντοτε να γράφω και αυτά που γράφω να μένουν στον αναγνώστη. Να κλείσει το βιβλίο και να του έχει μείνει η γεύση από τα γραπτά μου. Να έχει νιώσει να έχει ζήσει με τους ήρωες μου. Να θυμάται αυτό που διάβασε. Τα βιβλία πλάθουν συνειδήσεις, αυτό θα ήθελα και εγώ. Να αφήσω το στίγμα μου. Ίσως φανεί περίεργο αν πω ότι θα ήθελα να διδάξω μέσα από αυτά. Ξέρεις οι ήρωες μου δεν είναι κάτι το φανταστικό και άπιαστο. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Μέσα από τον δικό τους αγώνα θα ήθελα λοιπόν να κερδίσει και ο αναγνώστης. Για αυτό και προσπαθώ στα βιβλία μου να μη προσθέτω ανούσιες λεπτομέρειες ίσα για να γεμίσω σελίδες και να χάνεται το νόημα αυτών που θέλω να δώσω.
Συνάντησες δυσκολίες ως προς την έκδοση των βιβλίων σου;
Την εποχή που βγήκε το πρώτο μου βιβλίο δεν ήμουν έτοιμη να πω την αλήθεια να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Ντρεπόμουν να δείξω τα γραπτά μου. Ντρεπόμουν και δεν είχα εμπιστοσύνη σε εμένα και στον τρόπο που εκφράζομαι στο χαρτί. Η μόνη που γνώριζε ότι έγραφα ήταν η καλή μου φίλη Ιωάννα . Η Ιωάννα ήταν εκείνη που με παρότρυνε να στείλω το έργο μου . Η πρώτη απόπειρα μου ήταν στην Κύπρο στις εκδόσεις ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ. Μίλησα με την εκδότρια κα Στυλιανού και εκείνη μου πρότεινε να μου εκδώσει το βιβλίο μου. Δε σκέφτηκα να το δείξω και αλλού γιατί θεώρησα μεγάλη επιτυχία το ότι το διάβασε μια συγγραφέας σαν την κα Στυλιανού και το θεώρησε καλό. Κάπως έτσι γεννήθηκε το πρώτο μου βιβλίο. Και για να απαντήσω στην ερώτηση σου, όχι δε συνάντησα δυσκολία… Απλά άρπαξα την ευκαιρία όταν μου δόθηκε.
Είσαι μητέρα, σύζυγος και εργαζόμενη. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για σένα, να ασχολείσαι παράλληλα και με την συγγραφή; Υπάρχει βαθμός δυσκολίας;
Μεγάλος βαθμός δυσκολίας. Όταν τα παιδιά θέλουν βοήθεια στο διάβασμα, όταν το σπίτι έχει τις δικές του ανάγκες και όταν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου το περνάς στη δουλειά είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις χρόνο και πάνω από όλα ηρεμία για να γράψεις. Βέβαια υπάρχει και ο παράγοντας ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Αυτή την βρίσκω από τον σύζυγο μου, που όπως σου είπα παραπάνω στηρίζει αυτό μου το όνειρο. Είναι εκείνος δε, που εμπλουτίζει τα βιβλία μου με τις υπέροχες μουσικές του. Ποτέ έως τώρα δεν έχει διαβάσει κάτι δικό μου μα καταφέρνει οι στίχοι του να αγγίζουν τα βιβλία μου, λες και οι στίχοι είναι βγαλμένοι μέσα από αυτά.
Όνειρα δίχως ουρανό, είναι ο τίτλος του πρώτου σου βιβλίου. Τί περιμένει τον αναγνώστη σε αυτό το βιβλίο; Τί θα συναντήσει;
Όνειρα δίχως ουρανό… Τίτλος που παραπέμπει σε μια λυπημένη ιστορία ίσως… Αλλά όχι. Η Μυρτώ μου είναι μια αγωνίστρια. Είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας. Δίνει τα πάντα για την οικογένεια της μέχρι που κάτι της πάει στραβά. Κάτι βλέπει να αλλάζει. Εκεί είναι που καλείται να διαχειριστεί καταστάσεις που μέχρι πριν δεν είχε καν φανταστεί. Πατά τα δεδομένα της , ίσως και της αξίες της. Αφήνεται σε ένα κόσμο αυτό του facebook προσπαθώντας να βρει τη γαλήνη που ζητά. Εκεί έρχεται η μοίρα, που αναλαμβάνει τα γκέμια της ζωής της… Να πω εδώ ότι το βιβλίο έχει εξαντληθεί, θεωρώ ότι έχει να δώσει, τουλάχιστον από αυτά που μου είπαν όσοι το διάβασαν κα από μηνύματα που έλαβα. Έτσι κάνω προσπάθειες και ίσως καταφέρω την επανέκδοση του.
Και περνάμε στο δεύτερο βιβλίο με τίλτο ΑΝΤΑΛΕΤ. Πώς προέκυψε ο τίτλος και τί σημαίνει; Υπάρχει αναφορά στην Σμύρνη στο βιβλίο. Τυχαίο ή σημαίνει κάτι για σένα;
Ήταν ένας διακαής πόθος να γράψω για τις χαμένες μας πατρίδες. Η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Κωνσταντινούπολη. Με μάγευαν οι ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου. Έτσι ξεκίνησε να γράφεται το ΑΝΤΑΛΕΤ. Νιώθω από πάντα ότι κάτι με συνδέει με αυτά τα χώματα και της Σμύρνης και της Πόλης. Ανταλέτ είναι τούρκικη λέξη, σημαίνει δικαιοσύνη. Ο τίτλος προέκυψε καθώς έγραφα την ιστορία η οποία από την μέση και μετά με πήγε μόνη της. Σαν να ήθελαν οι ίδιοι οι ήρωες να κάνουν αυτό το ταξίδι. Ένα βιβλίο που με πόνεσε καθώς το έγραφα. Έκλαψα αρκετές φορές. Ειδικά όταν έγραφα το κομμάτι για την καταστροφή. Ζούσα τις εικόνες, νόμιζα πολλές φορές τις νύχτες που έγραφα , ότι άκουγα τις ρόδες της άμαξας να διασχίζουν το πλακόστρωτο στο λιμάνι του Κε. Όταν τελείωσα το βιβλίο, δάκρυσα που θα αποχωριζόμουν τους ήρωες μου. Νομίζω ότι αν είχα ζήσει μια προηγούμενη ζωή θα ήταν εκείνη την εποχή και σίγουρα σε εκείνα τα μέρη.
Όταν γράφεις, ακολουθείς συγκεκριμένη διαδικασία ή γράφεις αυθόρμητα; Θέλεις απομόνωση ή δεν σε ενοχλεί και γράφεις οπουδήποτε;
Στις αρχές , ήθελα ηρεμία. Έπειτα άρχισα να κυκλοφορώ με ένα μπλοκάκι και πολλά μα πολλά μολύβια στην τσάντα μου. Έχω γράψει ολόκληρο κεφάλαιο των Ονείρων μέσα στο τρένο πηγαίνοντας για δουλειά. Δεν ακολουθώ καμιά διαδικασία, γράφω εντελώς αυθόρμητα. Συνήθως όπως αναφέρω και παραπάνω, αφήνω τους ήρωες να με οδηγήσουν. Αυτό θεωρώ ότι είναι και η μαγεία.
Πώς είναι η Κατερίνα όταν δεν γράφει;
Μελαγχολική και όλα της φταίνε. Κυριολεκτικά, υπάρχουν στιγμές που δεν έχω πραγματικά όρεξη γιατί ξέρω ότι με περιμένει κάτι άλλο που δεν μπορώ να το αναβάλω άλλο. Εκεί αρρωσταίνω. Νιώθω να χάνομαι. Πρόσφατα πέρασα μια πολύ δυνατή περιπέτεια υγείας με ένα δικό μου πρόσωπο. Δεν είχα όρεξη να γράψω, ήμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου με τον άνθρωπο μου δίπλα. Κάποια στιγμή ζήτησα ένα ιατρικό σημείωμα από τις νοσοκόμες. Δεν έγραψα κάτι συγκεκριμένο , σκέψεις της στιγμής. Χαλάρωσα, άλλαξα και ένιωσα καλύτερα. Η Κατερίνα όταν δεν γράφει δεν είναι ο εαυτός της…
Ετοιμάζεις κάτι καινούριο αυτό το καιρό;
Ναι, είμαι στην αρχή ενός νέου βιβλίου. Δεν μπορώ να αναφέρω πολλά, είναι ακόμα στα ”σκαριά ” που λένε. Σίγουρα δεν θα σταματήσω να δημιουργώ παράλληλους κόσμους με τον δικό μας. Σίγουρα θα έχουν οι αναγνώστες να περιμένουν και άλλα πράγματα από εμένα. Και στο σημείο αυτό, να ευχαριστήσω όσους με έχουν εμπιστευθεί και με έχουν βάλει στο σπίτι τους και στην καρδιά τους, μέσα από τα γραπτά μου. Μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω και τους χρωστώ πολλά. Δεν έχω σκοπό να κάνω καριέρα συγγραφέα. Γράφω με την ψυχή μου και αυτό είναι ο οδηγός μου. Σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες, να ανοίξω την ψυχή μου.
Βιογραφικό: Η Κατερίνα Σωπύλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Έχει σπουδάσει νοσηλευτική και ασκεί το επάγγελμα μέχρι σήμερα. Είναι μητέρα τριών παιδιών και η οικογένεια είναι κάτι που πάντα ήθελε. Με την συγγραφή φλερτάρει από μικρή ηλικία. Έχει γράψει διάφορα διηγήματα, ανέκδοτα έως σήμερα. Το 2012 εκδίδει το πρώτο της βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ με τίτλο ΟΝΕΙΡΑ ΔΙΧΩΣ ΟΥΡΑΝΟ. Ένα χρόνο μετά έρχεται από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο ΑΝΤΑΛΕΤ.