Είμαστε στην αμμουδιά, περπατάμε χεράκι χεράκι, βουτάμε μαζί, δένω τα πόδια μου πάνω σου κι έτσι βρεγμένοι όπως είμαστε φιλιόμαστε κάτω από τον καυτό ήλιο, φεύγουμε, κουβαλάς τα πράγματά μου, πάμε για φαγητό, με αγκαλιάζεις, γελάς, πάμε σπίτι, περνάμε μαζί όλο το βράδυ αγκαλιασμένοι και κάπου εκεί – γύρω στο πρωί – φεύγεις… με φιλάς και φεύγεις.
Πότε θα τα ξαναπούμε; Άγνωστο… όποτε ξαναβρεθούμε. Τι σημασία έχει το πότε; Αρκεί που βρεθήκαμε αυτή την φορά και ζήσαμε το παραμύθι μας. Κλέψαμε και εμείς λίγο από την ευτυχία των άλλων. Αυτών που με ζήλια κρυφοκοιτάμε όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και δηλώνουμε πως είναι ωραίο να κοιμάσαι μόνος σου. Όταν προφασιζόμαστε την δουλειά και τις υποχρεώσεις μας για το ανίκανο του εγώ μας να μοιραστεί την ζωή του με έναν άλλο άνθρωπο. Όταν ως γνήσιοι εγωπαθείς αρνούμαστε να δώσουμε χωρίς προηγουμένως να έχουμε πάρει…
Κι έτσι αρκούμαστε σε λίγες στιγμές κλεμμένης ευτυχίας. Ζούμε μία εικονική σχεσιακή πραγματικότητα για να καλύψουμε έστω και προσωρινά τα συναισθηματικά κενά μας, για να ξαναγυρίσουμε – προσωρινά γεμάτοι – και πάλι στην απομόνωσή μας, στο άδειο μας σπίτι, στο ένα ποτήρι πάνω στο τραπέζι και στην μία θέση στο μπαλκόνι. Σε αυτή με την καλύτερη θέα που είναι δική μας, κατάδική μας, αλλά που στην ουσία είναι η καταδίκη μας στην μοναξιά που μας έχουμε επιβάλλει.
Κι έτσι ο χρόνος περνάει και χάνουμε και στιγμές και καταστάσεις. Χάνουμε πρόσωπα και ότι μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί τους… Γιατί ποιος θέλει πραγματικά να είναι μόνος; Αυτοί που τώρα κρατάμε στην αγκαλιά μας αύριο θα αναζητήσουν κάποια άλλη, αν δεν τους την προσφέρουμε απλόχερα εμείς. Την αγάπη πρέπει να την θρέφεις συνεχώς για να μεγαλώνει αλλιώς μία και μόνο στιγμή αρκεί για να εξαφανιστεί.
Αγάπη… Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις αγάπη; Να χώνεσαι στην αγκαλιά του άλλου και να νιώθεις πραγματική ασφάλεια και όχι πλασματική, όχι στιγμιαία; Να σε κοιτάει και να μην ψάχνεις να βρεις κάτι να πεις, αλλά να μιλάνε τα βλέμματα σας; Να αγγίζεστε και να νιώθετε;
Όχι, τελικά δεν μου αρέσουν οι εφήμερες καταστάσεις. Δεν μου αρέσει να είμαι εγώ ο κρίκος ανάμεσα στην μοναξιά και στην συναισθηματική κάλυψη. Δεν δέχομαι να ξαναβρεθώ εκεί μαζί σου σε εκείνη την παραλία χωρίς να ξέρω ότι και την επόμενη μέρα μπορώ να σε ξαναδώ, να σου μιλήσω, να σε αγγίξω…
Δεν μπορώ να ανοίγομαι την μία μέρα και αμέσως την επόμενη να με κλείνεις…
Δεν ψάχνω για φίλους. Βασικά δεν είσαι φίλος μου. Βασικά δεν είσαι και κάτι. Είσαι διάλειμμα από την δική μου ζωή που δεν έχω ζήσει ακόμα και από την δική σου κενότητα. Και βασικά δεν σε θέλω άλλο.
Και δεν είσαι ένας, είστε πολλοί. Για κάποιον λόγο αρκετοί εκεί έξω – άντρες, γυναίκες – έχετε βολευτεί στις αγάπες του Σαββατοκύριακου, του μήνα, του εξαμήνου. Μία φορά στο τόσο να βρισκόσαστε για να μην ξεχνάτε ότι είστε κι εσείς άνθρωποι και όχι μόνο καλοκουρδισμένες μηχανές βουτηγμένες στις υποχρεώσεις, τις σκέψεις και τα στερεότυπα.
Ναι τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν σε θέλω άλλο. Δεν σας θέλω άλλο. Εγώ είμαι ελεύθερη και οι ελεύθεροι άνθρωποι ελεύθερα αγαπούν. Δεν φυλακίζονται πίσω από όχι – μη – πρέπει και ίσως. Ζουν και νιώθουν και όπου τους πάει και ό,τι κι αν γίνει. Ακόμα και να πονέσουν τουλάχιστον θα έχουν ζήσει ό,τι τους ήρθε χωρίς περιορισμούς και όρια, αναρχικά όπως αξίζει να ζεις κάθε σχέση στην ζωή σου.
Εσύ πότε θα ζήσεις;;;
