Όλα, λένε, εξαρτώνται από μια λεπτή γραμμή. Μια γραμμή μπορεί να αλλάξει όλη τη ζωή μας.
Μια απόφαση, μια στιγμή, μια λέξη, ένα βλέμμα, μια αφορμή, μια κουβέντα… μπορούν να αλλάξουν όλη τη ροή της ζωής μας.
Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Κι όταν αυτές διαταραχθούν τότε αντιστρέφονται τα πάντα. Εξάλλου όπως λένε η τρέλα από τη λογική κρέμεται από μια λεπτή κλωστή, η οποία δεν αργεί να σπάσει.
Παρατηρώ ανθρώπους να περπατούν στο δρόμο και να μονολογούν, να κουνούν τα χέρια τους σαν να έχουν απέναντί τους ένα συνομιλητή. Με την παραμικρή αφορμή ξεσπούν καβγάδες, διαλύονται σχέσεις, κλείνουν σπίτια. Κοινωνικός αποκλεισμός, πίεση, άγχη και αδιέξοδα. Πολλά από τα οποία δεν χρειάζονται τόση επέκταση.
Αναρωτιέμαι αν αξίζει τόση θλίψη για θέματα που αν σκεφτούμε καλύτερα είναι μηδαμινά, μπροστά σε άλλα που αξίζουν την προσοχή μας. Δεν χρειάζεται καν να τα αναφέρω, αφού όλοι λίγο πολύ πιστεύω να καταλαβαίνουμε ποια είναι αυτά.
Βιώνοντας όμως διάφορες συμπεριφορές και καταστάσεις αναρωτιέμαι πόσο θέλει ο άνθρωπος τελικά; Πόσο λεπτή είναι αυτή η διαχωριστική γραμμή που σε κάνει να χάνεις τη λογική σου και την ισορροπία σου;
Δυστυχώς πολύ λεπτή… Ωστόσο, η δύναμη και η προσαρμοστικότητα που έχει το κάθε άτομο είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις πιάσει πάτο, βρίσκεις τη δύναμη και το σθένος να ανέβεις ξανά ψηλά.
Και ίσως χρειάζεται και αυτό, γιατί έτσι βρίσκεις τον εαυτό σου, που ίσως λίγο να είχες χάσει.
Πόσο πολύ συμφωνώ με τους στίχους του τραγουδιού: “Φτιάξε Φτερά”, του Ηλία Μακρίδη:
«Κι αν πέσεις πάλι και χτυπήσεις
Και θες να κλάψεις σαν παιδί
Δεν πειράζει
Σήκω ξανά
Κοίτα μπροστά
Σε περιμένουν κορυφές να κατακτήσεις
Μόνο τα βήματα σου μέτρησε σωστά
Φτιάξε φτερά και θα πετάξεις»
