Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να γίνουν μαμάδες και γίνονται, γυναίκες που θέλουν να γίνουν μαμάδες και δυστυχώς δεν γίνονται και γυναίκες που δεν θέλουν να γίνουν μαμάδες και δεν γίνονται.
Το να μη θέλει μια γυναίκα να γίνει μαμά, επειδή πιστεύει ότι δεν είναι προορισμένη γι’ αυτό, το καταλαβαίνω. Το να κρίνει όμως άλλες γυναίκες που θέλουν, αλλά δεν μπορούν, δεν το καταλαβαίνω.
Μια γνωστή μου πρόσφατα μου είπε πως όσες γυναίκες αποκτούν παιδιά, δεν έχουν πολλές υποχρεώσεις και θέλουν με αυτό τον τρόπο να αποκτήσουν ένα νέο «χόμπι» ή να συμπληρώσουν δικά τους κενά. Ενώ η ίδια, επειδή έχει μια καλή δουλειά και μια εξέχουσα θέση, δεν της λείπει τίποτα και δεν θέλει να αναλάβει άλλες υποχρεώσεις.
Χόμπι αποκάλεσε τα μωρά; Κατάλαβα καλά; Ναι, δυστυχώς κατάλαβα σωστά. Γι΄ αυτήν τα μωρά γίνονται για να μπαλώσουν ένα κενό που υπάρχει στις γυναίκες, οι οποίες δεν είναι καριερίστες. Αντί δηλαδή να πάνε να κάνουν pole dancing για παράδειγμα, κάνουν μωρά… Έτσι μάλλον το εννοεί.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι δυνατόν να συγκρίνει τη μητρότητα με ένα χόμπι. Δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί έτσι σκέφτομαι εγώ. Δεν κρίνω, ούτε είμαι ειδική στις κριτικές τέτοιου τύπου, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ακόμα και αυτή όταν βλέπει ένα μωράκι δε νιώθει την ανάγκη να το ζουλήξει, να δαγκώσει τα πατουσάκια του, να το πάρει αγκαλιά.
Οι γυναίκες που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά και δεν κάνουν δεν είναι καθόλου κατακριτέες. Το πρόβλημα υπάρχει σε αυτές που θεωρούν τα παιδιά μόνο υποχρέωση ή μπάλωμα κενού και σε αυτές που δεν ήθελαν να γίνουν μαμάδες και έγιναν. Και το κακό είναι ότι σε αυτήν την περίπτωση οι αποδέκτες αυτού του λάθους είναι οι αθώες ψυχές των παιδιών.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν την απόκτηση ενός μωρού μόνο με ευθύνες και προβλήματα. Δε λέω, ένα μωρό συνοδεύεται πάντα από ξενύχτια, άγχος για τις παιδικές ασθένειες, άπλυτα ρούχα, λερωμένους τοίχους, φωνές και κλάματα, νεύρα στην εφηβεία και τόσα ακόμη, αλλά δεν συγκρίνεται τίποτα με την αγκαλιά τους, τη μυρωδιά τους, το χαμογελάκι τους, τα πρώτα τους λογάκια, την φράση: «Σ’ αγαπώ μανουλίτσα» και τόσα ακόμη που σε κάνουν να ξεχνάς τι υπάρχει γύρω σου και να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σ’ έναν καινούργιο κόσμο πλασμένο μόνο από το μωρό σου.
Η γνωστή μου μπορεί να ζει την ιδανική ή τη βολική για εκείνη ζωή και να νιώθει ελεύθερη να κάνει ό, τι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, να μην ανησυχεί αν με το βαρύ χειμώνα αρρωστήσει το παιδί της, να μην σηκώνεται τα βράδια να ακούσει την ανάσα του για να κοιμηθεί ξανά ήσυχη.
Το συναίσθημα όμως που νιώθεις όταν σου κρατάει σφιχτά το χέρι για ασφάλεια ή για να κοιμηθεί δεν ξέρω αν θα το αισθανθεί ποτέ ή αν θέλει να το αισθανθεί ή αν κάποτε, όταν δε θα έχει πια την επιλογή, όταν θα κάνει την αυτοκριτική της, καταλάβει ότι της λείπει…
