Στην δεκαετία του ’30 η Γερμανία γλίτωσε την οικονομική κρίση χάρη στο μεγάλο σχέδιο του Χίτλερ με δρόμους και έργα στρατιωτικά. Λίγο αργότερα οι ΗΠΑ κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό μετά κόπων να βγούνε από την οικονομική τους κρίση χάρη στον 2οΠΠ.
Ήρθε η ώρα για στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα; Πάμε να πάρουμε τα εδάφη ως τον Δούναβη. (Τους Τούρκους δεν τους έχουμε, μην μπλέξουμε πάλι.) Μη γελάτε, το αποτέλεσμα τέτοιων απλοϊκών φανατικών σκέψεων το βιώνουμε καθημερινά στην πολιτική της χώρας μας. Από τη μια οι φανατικοί. Οι “ψεκασμένοι”, οι “φασίστες”, οι “ακραίοι” εθνικιστές. Με τυφλό πάθος πιστεύουν ότι πιστεύουν. Από την άλλη τι;
Είναι αρκετά καλά τεκμηριωμένο επιστημονικά πως και γιατί λειτουργούν οι άνθρωποι δυναμικά όταν έχουν εχθρό. Είτε είναι επιχειρηματικό, αθλητικό ή άλλο γεγονός, κάτι βαθιά μέσα μας το έλκει η ιδέα του “άλλου”, του αντίπαλου με το άλλο χρώμα φανέλας. Να γίνει απλή η ζωή σαν μια μάχη επιβίωσης ανάμεσα σε ζώα για περιοχή που θα ελέγχουν. Ευτυχώς η ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Σε σχέση με το υπάρχον κλίμα είναι σαφές ότι προσωρινά ξεδοντιάστηκε. Αλλά το πρόβλημα παραμένει.
Από τη μια απλά μηνύματα. “Πάμε να πάρουμε την Πόλη”. “Φονιάδες των λαών Αμερικανοί/Ρώσοι/Γερμανοί” (ανάλογα) ή “Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”. Μίσος κατευθυνόμενο. Αν κάποιος μοιάζει σαν Εβραίος/Μασώνος/ότι Άλλο, τότε τον μισούμε και θέλουμε να εξαφανιστεί. Πως απαντάς σε τέτοια συνθήματα; Με ανάλυση της διεθνούς γεωγραφίας και οικονομίας των λαών για να καταλήξουμε ότι δεν υπάρχουν απλές λύσεις;
“Βάλε τους να ασχοληθούν με κάτι” είναι το σλόγκαν της μητέρας μου όταν αρχίζουν πολλά παιδιά να αλληλοτρώγονται. Αν δεν έχουν κάτι να κάνουν, προφανώς και θα πάει άσχημα η κατάσταση. Κάπως έτσι και στην χώρα μας με τους μισούς άνεργους και τους άλλους άεργους. Αν δεν σκεφτούμε κάποια “εθνική αποστολή”, κάτι το οποίο να μας ενώσει, ο κάθε λογής εθνικιστής, φασίστας και ακραίος θα συνεχίσει να διαπρέπει. Δεν χρειαζόμαστε τον πόλεμο. Ας πάμε λοιπόν στο Φεγγάρι, στον Άρη, στην Ανταρκτική. Ας θέσουμε σαφείς οικονομικούς στόχους, να περάσουμε σε τουρίστες την Τουρκία ή σε απορρόφηση κονδυλίων την Αλβανία. Να είναι κάτι ξεκάθαρο, να μπορώ να ξυπνάω το πρωί και να αναλογίζομαι αν το πέτυχα. 100% αυτονομία σε ενέργεια. Να βάλουμε είκοσι πανεπιστήμιά μας στα top100 του κόσμου. Μείωση των αυτοκτονιών. Να σε ξεκουνάω που δεν βοήθησες κι εσύ να το φτάσουμε πιο γρήγορα.
Η έννοια της χώρας/κράτους Ελλάδας δεν θα βαστήξει πολύ ακόμα. Όσο υπάρχει, ας την χρησιμοποιήσουμε για καλό.
