Είπα κι εγώ λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώσται να δοκιμάσω να κάνω το εξής. Να πάω μαζί με όλο το πλήθος την Κυριακή κι εγώ στην παραλίααα. Ναι.
Αυτό θα ήταν το δεύτερο μπάνιο μου. Το πρώτο το έκανα στις αρχές Ιουλίου. Άργησα ε; Μπα αγαπητοί. Θυμηθείτε ότι ο Χριστός έκανε το πρώτο του στα 33 στον Ιορδάνη. Αλλά ας μην το τραβήξω τόσο. Σκεφτείτε μόνο ότι την περασμένη χρονιά δεν πήγα καθόλου. Άρα ήταν ρεκόρ. Ε ναι. Τες πα δεν το ‘χω με τα μπάνια στην Αθήνα. Θα καταλάβετε το γιατί…
Έτσι λοιπόν είπα επροχτές: Θα πάω στο Μπολιβάρ στον Άλιμο για μπάνιο. Αλίμονό μου. Αλλά βαριόμουνα τόσο να κάνω τη διαδρομή μέχρι να βρω αξιοπρεπή νερά που λέω δε γαμείς, θα πάρω ένα λίτρο μπεταντίν παραμάσχαλα, θα δώσω κι ενα 5ευρω και να πα να γαμηθεί.
Τελικά το 5ευρω ήταν 6ευρω + 2 ξαπλώστρα + 3 καφές να το δεκαρικάκι τσίου, πέταξε. Και να ‘βρισκα και ξαπλώστρα καλά θα ήταν. Στο καρτέρι ήμουν για μία ώρα με το μάτι γαρίδα μπας και αξιωθεί κανένας μπάμιας να σηκωθεί. Μπα. Ου γαρ είδα. Απηύδησα.
Τι να κάνω λέω, θα πάω για περίπολο. Κάνω που λέτε τη βόλτα και είδα από κοντά με τι κόσμο θα είχα την τιμή να πάρω το μπάνιο μου μαζί.
Νίκας, Μανίκας, Λιάς, Καραμπαλίκας κλπ. Καραφλοκάγκουρες σφιχταγκαλιασμένοι με στριπτιτζούδες, οι οποίες είχαν ανοίξει και τα πόδια τέντα 180 μοίρες μη χάσουν και δεν πάρουν χρώμα ως την κωλοτρυπίδα. Μετά κατάλαβα ότι ίσως το κάνουν για να ναι ασορτί. Σόρι κορίτσια. Αλλά σκέφτηκα κοιτάζοντάς τες. Ρε γαμώτο για μπάνιο ήρθα ή να γαμήσω και δεν το ‘χω καταλάβει;
Τέλος πάντων να το κάναν τουλάστιχον μόνο αυτές με τον ωραίο κώλο, πάει στο διάολο. Παπάρια. Μέχρι και η κουτσή Μαρία φορούσε Brazilian. Και ειδικά η χοντρή κουτσή Μαρία. Και μετά σε λέει και λιγούρη άμα λουξοκοιτάξεις. Ε ναι κοπελιά να σου πω, εγώ τον ορίζοντα προσπαθούσα να κοιτάξω, αλλά δυστυχώς καλύπτεις με τον κώλο σου ένα μεγάλο μέρος του. Να με συμπαθάς.
Επίσης το μενού είχε: Σιχαμενολλανδολεσβίες γριές με το βύζο στο χαλίκι, κάτι πλούσιοι Ινδιάνοι με τα σεντόνια τους τυλιγμένοι σαν λαχανοντολμάδες και κάτι σφίχτερμαν πασαλειμμένοι με τόσο γαλάκτωμα που έμοιαζαν ωσάν το ανθρωπάκι της Michelin. Που να μη σε λεν, που λέει κι η φίλη μου η Χαρίκλεια. Dream team.
Δε γαμιέται λέω. Θα τα προσπεράσω όλα. Βρίσκουμε τελικά κάτι λιγδοξαπλώστρες, χωρίς ομπρέλα εννοείτε και λέμε δεν πειράζει όσο αντέξουμε. Ε και κάτσαμε. Ε και ανέβηκε η θερμοκρασία και λέμε ας πάμε να βουτήξουμε. Πάμε σιμά, πάμε κοντά, και τι βλέπουμε. Μάλλον τι δεν βλέπουμε. Το βυθό. Θολούρα στο κατακάθι. Επέπλεαν και διάφορα συλλεκτικά αντικείμενα μέσα. Χμμμ κοιτάζω δεξιά βλέπω τα Ινδά να πλατσουρίζουν και αυτομάτως μου ‘ρχεται ο συνειρμός. Βρίσκομαι λασπωμένος στον ποταμό Γάγγη, κολλητά με αδικοχαμένο Ινδό και τους συγγενείς του, που μόλις τον είχαν μπουρλοτιάσει και τον αμόλησαν στο ποτάμι . Oh god.
Να μη σας τα πολυλογώ πάω πιο κείθε βρίσκω ένα σημείον σχετικά καθαρό και πλούτσ, ξεπλούτσ. Μεταβολή και έφοδος στο ντούζ. Και μετά από ολίγον, τον πούλον. Οκ. Αποστολή εξετελέσθη.
Αυτά που λέτε. Από ό,τι καταλάβατε αγαπητοί συναγωνιστές, το έργον μπάνια στην Αθήνα έλαβε τέλος. Και όχι μόνο τέλος. Ποτέ πια. Μπορούν αν θέλουν να τις κάνουν όλες ιδιωτικές, μπορούν να τις κάνουν γυμναστήρια, μπουρδέλα, ότι τους κάνει κέφι. Δεν με απασχολεί. Δεν ξαναπατάω. Και δεν θα με πειράξει. Θα κάνω υπομονή μέχρι να πάω στο νησί. Λίγο έμεινε. Ε και στο τέλος τέλος αν δεν αντέξω βρε αδερφέ θα βρώ μια λύση. Να κοιτάξτε, κάπως έτσι. Δεν θα ναι και πολύ προχώ…;
