Είναι και αυτά τα βράδια που δεν μπορείς να κλείσεις μάτι, είναι τα βράδια που κοιμάσαι με τον εχθρό σου.
Τον εχθρό, που πρώτα τον έχεις ερωτευτεί και αγαπήσει, έχεις κάνει οικογένεια μαζί του και νομίζεις ότι θα είναι ο παντοτινός σύντροφος σου. Τελικά όμως είναι παντοτινός εχθρός σου.
Όλα ξεκινούν από ένα αστείο και αθώο χαστούκι που πίσω του κρύβει μια μεγάλη αλήθεια (εγώ είμαι το αφεντικό, εγώ αποφασίζω) και εσύ που το ανέχτηκες έχεις δημιουργήσει ένα θύτη και αυτομάτως εσύ γίνεσαι το θύμα.
Ένα θύμα που θα δέχεται την κακοποίηση σε όλη του τη ζωή αν δεν σπάσει τα δεσμά, αν δεν ξεπεράσει τη συρρίκνωση που έχει υποστεί.
Ο φόβος όμως είναι πολύ μεγάλος. Έρχεται τα βράδια στα όνειρα σου και γίνεται εφιάλτης και βραχνάς στο λαιμό σου και δεν μπορείς να αναπνεύσεις, σηκώνεσαι μούσκεμα στον ιδρώτα, θες να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις, αλλά που να πας;
Να χαλάσεις την οικογένεια σου; Ποια οικογένεια; Ένα σύνολο ανθρώπων που εσύ χαρακτηρίζεις οικογένεια. Τα παιδιά σου, που αύριο θα γίνουν και αυτά θύτες και θύματα διαιωνίζοντας ένα φαύλο κύκλο στον οποίο εσύ τα έχεις τοποθετήσει με την ανοχή σου, χωρίς αυτά να φταίνε σε τίποτα.
Επειδή εσύ δεν μπόρεσες να ξεπεράσεις το φόβο της κακοποίησης γιατί φοβάσαι, ότι αν σπάσεις τα δεσμά σου κάποιος θα σου σπάσει τα πόδια και θα σε καθηλώσει σε ένα αναπηρικό καροτσάκι….
Ή μπορεί ένα πρωί να μην ξυπνήσεις…
Και έτσι συνεχίζεις να κοιμάσαι με τον εχθρό σου.
Βρες τη δύναμη και βγες έξω, ανάπνευσε ελευθέρα, λυτρώσου και λύτρωσε και αυτόν που ίσως μετατράπηκε με τη σειρά του σε θύτη από έναν άλλο φαύλο κύκλο, που τον τοποθέτησαν οι δικοί του γονείς.
Έξω υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν αληθινά γι’ αυτό που είσαι.
Τόλμα!
