Η ιστορία με τίτλο “The Facts in the Case of M. Valdemar” είναι μια από τις σχετικά άγνωστες του Edgar Allan Poe. Ίσως επειδή εκδόθηκε αρχικά χωρίς να είναι ξεκάθαρο ότι είναι μυθοπλαστικό. Σε μια εποχή στην οποία ο υπνωτισμός και η επικοινωνία με τους νεκρούς ήταν στην ημερησία διάταξη, ο μεγάλος συγγραφέας πλέκει όλα τα αγαπημένα του μοτίβα μαζί. Ένας μελλοθάνατος από φυματίωση υπνωτίζεται λίγο πριν πεθάνει και απαντάει σε ερωτήσεις του υπνωτιστή ουσιαστικά πεθαμένος. Όταν τον ξε-υπνωτίζουν μετατρέπεται ακαριαία σε σωρό…
Άλλοι “μαγνητικοί υπνωτιστές” της εποχής ισχυρίστηκαν ότι έκαναν παρόμοια κόλπα, όπως ο Robert Collyer και μάλιστα η ιστορία μπήκε σαν βιβλιογραφική αναφορά σε μερικά “επιστημονικά” βιβλία τους! Ήρθε, με την μεταφυσική διάθεσή της να μου δώσει μια λύση στον προβληματισμό μου για την ομοιοπαθητική. Γιατί συνδυάστηκε με την εξαιρετική παρουσίαση στο συνέδριο Αμερικανών επιστημόνων για την αλχημεία.
Ο Dr Principe κάνει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση προσπαθώντας να την επαναφέρει σαν επιστήμη. Δηλαδή να δείξει ότι από την Αίγυπτο στην Ελληνιστική περίοδο, ως και τον 18ο αιώνα σχεδόν, αυτός ο κλάδος είχε παράγει σοβαρό όγκο γνώσης. Ναι, υπήρχαν τσαρλατάνοι και μπόλικοι μάλιστα. Αλλά και πολλοί σοβαρά μυαλά της εποχής τα οποία βασάνιζαν σοβαρά θέματα χημείας. Απλά λειτουργούσαν με λάθος αξιώματα και δεν είχαν μηχανισμό για να τα διορθώσουν.
Αυτό είναι πιστεύω και το θέμα της ομοιοπαθητικής. Αν μπορούσε να αποτινάξει τα βαρίδια του παρελθόντος, να αφήσει τις αηδίες περί “δυναμοποίησης” και άλλων τέτοιων αλχημειών και να συγκεντρωθεί σε αυτά που κάνει καλά, θα είχαμε όλοι κάτι να μάθουμε. Οι σύγχρονοι υποστηρικτές της αλχημείας διοργανώνουν συνέδριο με θέμα την αλχημεία σαν συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην επιστήμη και την θρησκεία. Και τα δυο ανθρώπινες ανάγκες από ότι φαίνεται. Γιατί λοιπόν να επιμένουν οι ομοιοπαθητική να μπούνε σε ένα επιστημονικό κύκλωμα το οποίο δεν τους ταιριάζει;
Comments are closed.