Ο Beppe Grillo έχει γίνει βέβαια διεθνής αστέρας της πολιτικής. Από blogger (http://www.beppegrillo.it/en/ σχεδόν όλο διαθέσιμο και στα Αγγλικά) έγινε αστέρας της πολιτικής. Εκατοντάδες χιλιάδες τον ακολουθούν στο Twitter και το Facebook. Για μια ακόμα φορά διαβάσαμε μπούρδες περί της “δύναμης του internet”. (Αναλυτικά ο αντίλογός μου στο θέμα εδώ. ” Κανένα επαναστατικό κίνημα δεν “βασίστηκε” στα social media.”)
Όταν δεν κάνει καυστικό χιούμορ, χρησιμοποιεί ορολογία που θυμίζει Ανεξάρτητους Έλληνες και ΣΥΡΙΖΑ. “Οργή”, “διαφθορά”, “γκρεμίσουμε” και ….αγανακτισμένοι γενικώς. Έξω από την ευρωζώνη και να ακυρώσουμε τα “απεχθή” χρέη. Τόσο απλά. Κι όμως κλέβει ψηφοφόρους από την μεσαία τάξη και όχι μόνο δυσαρεστημένους με τα καραγκιοζιλίκια του Μπερλουσκόνι. Είναι ο εύκολος (και συμβατός με Twitter) ρόλος σε στυλ “όλοι είναι κλέφτες” που προσφέρεται για χιούμορ και ειρωνεία. “Να βάλουμε τους πολιτικούς στα δικαστήρια” και τα αντίστοιχα.
Όπως και στην Ελλάδα, στην Ιταλία προεκλογικά ανασύρουν διάφορους μπαμπούλες, όπως το φάντασμα της τρομοκρατίας (εκεί πέθανε κόσμος και κοσμάκης – η 17Ν μπροστά τους ήταν …light!) Όπως στην Ελλάδα ο Κος Μόντι γίνεται στόχος ως εκπρόσωπος των τραπεζών. Για πολλά χρόνια λυπόμουν τους γείτονες που είχαν να υποστούν τον Μπερλουσκόνι. Όπως λυπόμουν τους (πολλούς) σκεπτόμενους Αμερικανούς που υπέφεραν από ντροπή όσο ήταν …υπό τον ζυγό του Τζωρτζ Μπους. Αλλά όπως σωστά εντόπισε στην ανάλυσή του ο Federico Fornaro το βήμα από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Και το διαδίκτυο είναι ιδανικό για το πρώτο βήμα, προβληματικό για το δεύτερο.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως είχε και ένα άλλο άρθρο που διάβασα εκεί που
έβοσκα στις ιταλικές εφημερίδες. (Εδώ γιατί το κάνω “πως να μην χάνετε τον μπούσουλα όταν είστε πολλές ώρες Online“.) “Με τόσους ανθρώπους σε οικονομική εξαθλίωση, χρειάζεσαι έναν Τσόρτσιλ με τους Ναζί προ των πυλών για να κερδίσεις την αποδοχή του υποχρεωτικού κόπου, του ιδρώτα, των δακρύων και του αίματος που θα χυθεί. Ευτυχώς δεν έχουμε Ναζί προ των πυλών παρά μια σταδιακή μετατόπιση προς την αδράνεια. Οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι έτσι αδρανείς και αρνούνται θεραπείας.
Δύσκολα θέματα και πιο δύσκολα για τους Κεντρώους. Ξέραμε από πριν ότι η μετάβαση από προσωποκεντρική πολιτική σε κάτι άλλο δεν θα ήταν εύκολη. (…) Για να μειώσουμε τις ακραίες πολιτικές θέσεις και τον λαϊκισμό.”
(Μετάφραση δική μου απολογούμαι για τυχόν ανακρίβειες σε αυτή.)