Στο “The Illusionist” βλέπουμε τον Ζακ Τατί. Σε κινούμενο σχέδιο. Με όλο το συγκρατημένο χιούμορ του (δεν θα ακούσετε τα παιδιά σας να χαχανίζουν δυνατά) σε συνδυασμό με την εικαστική ματιά και τον ρυθμό του Σιλβέν Σομέ. (Τρίο της Μπελβίλ) Είναι από τις ταινίες που είναι αρκετά ενδιαφέρουσες για να τις παρακολουθήσουν παιδιά 4-8 χρονών αλλά μόνο αν έχουν καιρό να δούνε χαζοκούτι και είναι λίγο ζαβλακωμένα. Δεν είναι αργό αν και σίγουρα δεν είναι ταινία δράσης. Δεν έχει διαλόγους αλλά καταφέρνει να επικοινωνήσει οπτικά και με ηχητικά εφέ. Έχει αυτή την μαγνητική ομορφιά στα πλάνα του που είχε και το Τρίο της Μπελβίλ σε συνδυασμό με την αισθητική υπερβολή που διασκεδάζει τους ενήλικες. Κάτι σαν τα ψυχεδελικά παραμύθια του Τριβιζά ένα πράγμα.
Η ταινία απέσπασε πολλά βραβεία:
1. Βραβείο NYFCC καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, στα Βραβεία του κύκλου των κριτικών κινηματογράφου της Νέας Υόρκης (New York Film Critics Circle Awards)
2. Βραβείο LAFCA, 2η θέση, στην κατηγορία ταινιών κινουμένων σχεδίων, της ένωσης κριτικών κινηματογράφου Los Angeles, California
3. Βραβείο Spotlight, στον Sylvain Chomet και στον Jacques Tati (σενάριο), National Board of Review, USA
4. Βραβείο καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, στο σκηνοθέτη Sylvain Chomet
Όπως είναι της μόδας, οποιαδήποτε ταινία γίνει “στο χέρι” γίνεται θέμα σαν να είναι καλύτερη. Δεν είναι λέει “μηχανική και απρόσωπη”. Μπούρδα περιωπής η δήλωση αφού κανένας υπολογιστής δεν υπαγορεύει σε καλλιτέχνη πως να κάνει κάτι, ούτε σχεδιάζει μόνος του. Επιπλέον μπούρδα γιατί και σε αυτού του είδους τα κινούμενα σχέδια ένα σωρό δουλειές γίνονται από τον υπολογιστή βέβαια.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 90′ (κυρίως γιατί δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη πλοκή)
ΗΛΙΚΙΕΣ 4-8
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ 6 στα 10
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ 7 στα 10 (αν σας αρέσουν τα λίγο μελό 8 στα 10)
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ: Son of Rambow (Αγγλικό αντί για Γαλλικό), Englishman in New York (Quentin Crisp στο θέμα του μοναχικού performer), Valentin (Αργεντίνικο με παιδάκι με την γιαγιά του για πολύ κλάμα), La Vita e Bella (Μπενίνι)