Θέλω καιρό τώρα να γράψω ένα άρθρο για τη φιλία… άπιαστο θέμα.
Και φυσικά κόλλησα, γιατί, όπως τα πάντα έτσι και αυτό κινείται γύρω μας κυκλικά. Μας περικυκλώνει και βρισκόμαστε στη μέση του κύκλου, άλλοτε για καλό και άλλοτε για κακό. Άλλοτε ανασαίνουμε μέσα στον κύκλο μας, μέσα στη θαλπωρή του και άλλοτε είναι κλοιός που σφίγγει και πνιγόμαστε.
Αν είσαι κοινωνικός άνθρωπος, χαρούμενος, ακομπλεξάριστος αφήνεις χαραμάδες στο κυκλάκι σου. Και στην κυκλική πορεία της ζωής σου μπαίνει κόσμος, μαζεύεται, μαζεύεται, κουκιδίτσες στο σχήμα σου που μοιάζουν ίδιες – όλοι φίλοι βλέπεις. Κάποια στιγμή οι κουκίδες παρατηρείς ότι έχουν άλλο χρώμα και αρχίζεις και ασχολείσαι με χρωματολόγια. Μου αρέσει το κόκκινο; Με φωτίζει το ροζ; Το μαύρο με κάνει μυστηριώδη; Το μωβ περιπετειώδη; Κάνεις τις επιλογές σου ρε παιδί μου και κάποια χρώματα είναι τα κολλητά σου, κάποια εντάσσονται στον κοινωνικό περίγυρο.
Βγαίνεις από την εφηβεία, που νομίζεις ότι όλοι σε αγαπάνε… παρατηρείς και το σκατί χρώμα επιτέλους.
Εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία του αιώνιου έφηβου, οπότε παρατείνεις λίγο ακόμα το πάρε δώσε συναισθημάτων, μέχρι το σκατί να σου βρωμήσει και κάνεις λίγο ακόμα υπομονή, μέχρι να κλείσεις τη μύτη. Και τον κύκλο και τις χαραμάδες του κύκλου ερμητικά και μαθαίνεις να κρατάς τα χρώματα που σε αναδεικνύουν και δε βρωμάνε.
Μην ξεχνάς άλλωστε ότι μπορεί εσύ απλά ίσως και να αποτελείς τη σκατί κουκίδα στου αλλουνού τον κύκλο και αρχίζεις να βρωμάς, γιατί η βρώμα δεν κάθεται στα αυγά της. Είναι είναι κολλητική και εξαπλώνεται σαν επιδημία.
Βλέπεις, οι εμπειρίες και οι πολυπλοκότητα των συναναστροφών σε επηρεάζουν. Σε αλλάζουν σε, σε φτιάχνουν σε χαλάνε και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Τι κάνεις τότε; Μένεις με το ανιαρό χρώμα και τη μπόχα σε κατάσταση έκτακτων περιοριστικών μέτρων; Εκεί είναι τα ζόρια αδέρφια.
Για να διώξεις, να διωχθείς ή και να αυτοδιωχθείς θέλει μπαλάκια μόρτικα. Από αυτά που δεν τα δίνει ο Θεούλης εξαρχής, σου φυτρώνουν με την κάθε σφαλιάρα… κλαπ και μπαλάκι πάει η υπόθεση.
Το πρόβλημα με τις φιλίες όπως και με τον έρωτα, αρχίζει και τελειώνει όταν η σχέση γίνεται κατάσχεση. Όταν κρέμεται από επάνω σου να σε κατασπαράξει και μετά να φτύσει τα κοκαλάκια σου μονάχα, μη σπάσει κανά δόντι.
Τον έχεις το φίλο, ή το αντικείμενο του πόθου απέναντι και θέλεις να του κατασχέσεις τα πάντα… τη σκέψη του, την ανάσα του, τη ζωή του, το γκόμενο-α του, τον εγωισμό του, τους τρόπους του, το στυλ του, τη δουλειά του, τα λεφτά του, να γίνει το εγώ εσύ και το εσύ να μείνει τσίτσιδο, χωρίς αντωνυμία.
Σε αυτή τη φάση όλοι έχουμε βρεθεί και θύτης και θύμα. Δε βγάζω εαυτό απ΄έξω.
Την πέρασα όμως πια την εφηβεία μου ανεπιστρεπτί. Δεν τους αγαπάω όλους και το μόνο σίγουρο είναι, ότι οι όλοι δε με αγάπησαν ποτέ… κατάσχεση αναζητούσαν για περασμένα δανεικά.
Ο κύκλος κλείνει με όσους δοκιμάζονται, αντέχουν και τρέχουν μαζί σου, πάντα εκεί χέρι, χέρι και τότε είναι τα πάντα… φιλία και έρωτας μαζί!
