-Μπαμπά όταν γίνω 11 χρονών θα μπορώ να οδηγάω κι εγώ.
“Αγάπη μου, νομίζω είναι 18 το όριο στην Ελλάδα.”
-Μπα, όχι στα 11 μπορείς.
“Ναι, θα γίνεις 11, μετά 12, μετά 13….ε, μόλις γίνεις 18 θα πάρεις και δίπλωμα!”
-Όχι, όχι, στα 11 είναι.
Είναι μερικά αυτοκίνητα τα οποία είναι κλασσικά. Αλλά όσο εσείς σκέφτεστε τον σκαραβαίο, εγώ θα σας πω για το Subaru φορτηγάκι. Εκείνο το πολύ μικρό. Σε επιβατικό βγαίνει εξαθέσιο. Σήμερα οδηγούσα το φορτηγάκι. Μετακόμιζε η αδελφή μου.
Είχα ξαναοδηγήσει στην Αγγλία. Τη μια φορά όταν ήταν έγκυος που την πήγα για εξετάσεις. Όλα μια χαρά μέχρι που βγήκα από πλατεία στην λάθος μεριά του δρόμου. Ευτυχώς δεν έχασε το παιδί. Μια άλλη φορά που πήγαμε προς Σκωτία. Πάλι όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ένας κακός άνθρωπος μου είπε να το πατήσω και μόλις πέρασε το κοντέρ το όριο ταχύτητας ως δια μαγείας παρουσιάστηκε από πίσω μας περιπολικό. Διακόσιες λίρες πρόστιμο με λιγότερη μαγεία.
Υπάρχει το drive by και το drive through. Στο ένα από τα δυο τρως χάμπουργκερ και στο άλλο ληστεύεις τράπεζα. Πολύπλοκη γλώσσα τα Αγγλικά. Μου είπε το πρωί η αδελφή μου “my boyfriend’s driving me crazy; makes me want to drive off a cliff”. Ασαφές ποιος οδηγάει. Επίσης πως θα κάνουμε την μετακόμιση αν έχει ρίξει το νοικιάρικο Subaru από κάποιον γκρεμό.
Ευτυχώς ήταν Κυριακή και οι δρόμοι άδειοι. Ένιωθα λίγο σαν τον Ρομπέρτο Μπενίνι στο “last night on earth” που κάνει τον ταξιτζή. Αν δεν το έχετε δει, ιδού δωρεάν προβολή:
https://www.youtube.com/watch?v=N99Ps4nLBGU
Έτσι ακριβώς ένιωθα. Τα αυτοκίνητα είναι σαν τα ρούχα. Πολλές φορές η προσωπικότητά τους σε καπελώνει. Οδηγάς για παράδειγμα τζιπ και γίνεσαι αυτόματα αναίσθητος. Περνάς πάνω από πεζούλια. Έτσι. Γιατί μπορείς. Από ποτάμια. Ανεβαίνεις κάθετα βράχια και αφήνεις λυτά τα κορδόνια από τις μπότες σου. Γραμμένο τον έχεις τον κόσμο. Πατάς δυο μαυροφορεμένες γριές και ούτε που ζορίζεται η ανάρτηση. Οπότε πατάς κι άλλο ένα μπουλούκι και δυναμώνεις τη μουσική. Θα έπρεπε από την εκκλησία να τους πουλάνε φωσφοριζέ σταυρούς, πραγματικά δεν φαίνονται στο σκοτάδι.
Πέρασα από μια γέφυρα. Στιβαρή. Όχι σαν τις ελληνικές που τις περνάς και αναρωτιέσαι ποιος εργολάβος τα έφαγε και αν έβαλε το σωστό τσιμέντο. Αγγλική βιομηχανία φίλε. Είχαμε στεριώσει καλά τα πράγματα. Στο Subaru αυτό χωράνε πολλά πράγματα αλλά υπολογίζαμε τουλάχιστον έξι βόλτες για να τελειώσουμε. Στην πρώτη βόλτα ήρθε μαζί μου μια φίλη της αδελφής μου. Δεν ήταν πολύ ωραία αλλά έσφιξα το τιμόνι να φανεί ο δικέφαλος μπας και σταθώ τυχερός στην παμπ μετά.
Στις άλλες πέντε βόλτες ήμουν μόνος όμως. Σκληρή η ζωή στη μεγαλούπολη.
ΥΓ Μου γκρίνιαξε κάποια για τον τίτλο. “Μόνο για τον σκαραβαίο ΔΕΝ έγραψες” λέει. 1. Το Σουμπαρού είναι πιο καλτ. 2. Δεν γίνεται μετακόμιση με σκαραβαίο. 3. Έχω κάνει μετακόμιση με VW φορτηγάκι – κλούβα. Μετράει;
