Οι «εγκλωβισμένοι»… αυτοί που ανακαλύπτουν την έρημο της μοναξιάς τους μέσα στο γάμο τους, στη σχέση τους. Μόνοι κι έρημοι, μαραζώνουν, μέσα σε ό,τι έχουν φτιάξει οι ίδιοι. Ανίκανοι να κάνουν το παραμικρό, ανίκανοι να νιώσουν, έστω, μια τόση δα μικρή χαρά. Ανικανοποίητοι σε όλα και για όλα.
Ίσως και εσύ που διαβάζεις αυτές τις αράδες να είσαι ένας – μια, από αυτή την κατηγορία ανθρώπων κι αν δεν είσαι κάποια στιγμή θα γίνεις.
Ερωτεύτηκες , αγάπησες, έκανες σχέση, παντρεύτηκες (όχι απαραίτητα) και μετά τα χρόνια πέρασαν, ώσπου ένα γκρίζο πρωί, μεσημέρι, βράδυ, (εσύ ξέρεις) «ανακάλυψες» την μοναξιά σου, το ανεκπλήρωτο των ονείρων και των πόθων σου.
Ξαφνικά το «τέρας» ο εαυτός σου, που του έχεις αλλάξει τα πετρέλαια, τον έχεις «πηδήξει» στις καταφάσεις , τον έχεις «ξεζουμίσει», ξυπνά από το λήθαργο, που τον είχες ΕΣΥ βάλει.
Δύσκολα πράγματα, δύσκολα… Και τώρα τι κάνουμε;
Μια πιθανότητα (μεγάλη) είναι, σε τούτο το σημείο να αρχίσουν τα «τρελά» όποιον πάρει ο Χάρος και βαστάτε Τούρκοι τα’ άρματα.
Βασικά δεν ξέρεις τι να κάνεις. Περνάς από στιγμές απομόνωσης, μέχρι εκρήξεις όλων των ειδών και βάλε ό,τι άλλο παρεμφερές γουστάρεις.
Μετά έρχεται η… λογική, η συζήτηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης, η συνεννόηση. Υποτίθεται ότι «πρέπει» να περάσεις από όλες τις παραπάνω φάσεις, μην πετάξουμε και τόσα χρόνια, όσα, από το παραθύρι.
Έλα όμως που μόλις έχεις δει ξανά τον ουρανό, το δροσερό αεράκι, την θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα και θες να κάνεις όλες τις «παλαβομάρες». Όλες μαζί ταυτόχρονα.
Πολύ μπουρδουκλοκατάσταση και γεγονός είναι ένα και μόνο ένα: Ή την πας, ή την σπας.
Οι «εγκλωβισμένοι» λοιπόν, είτε αρσενικοί, είτε θηλυκοί, βρίσκονται σε κατάσταση κοινής και απλής αλλοφροσύνης, προβληματισμένοι, συχνά, ερωτεύονται «ό,τι κάτσει» και μετά έρχονται καταστάσεις απείρου κάλους και εξευτελισμού.
Φυσικά υπάρχουν και οι ενσυνείδητα φιλοσοφούντες όπου αποφασίζουν να παραμείνουν εκεί που βρίσκονται και μετά έρχονται (θεωρώ) οι σοφότεροι όλων, εκείνοι που τον «ζυγό» αποτίναξαν και παραμένουν «μόνοι» αλλά «ελεύθεροι».