Τα καλύτερα τσιτάτα μου, μου κάθονται στο άσχετο και τρέχω να τα μαζεύω πέρα δώθε από σχόλια, inbox και μισοτελειωμένους καφέδες.
Να ‘ναι καλά το copy paste, όταν το θυμάμαι το χρησιμοποιώ. Μόνο στον πάτο του καφέ μου έχουν πέσει χαμόγελα, μουντίλες, σοφία και αναλύσεις που συνήθως ξεχνώ μόλις μπω στο αμάξι και φύγω με γκάζια τις μουσικές μου, αυτές που με έκαναν άνθρωπο ευάλωτο και επιρρεπή.
Και ποιος δεν είναι ευάλωτος και επιρρεπής άλλωστε; Άλλοι το παραδεχόμαστε και ντυνόμαστε τις αδυναμίες μας ως γοητευτικό μανδύα διαφορετικότητας και άλλοι πλάθουμε έναν μύθο γύρω από το κάθε τι που μας φοβίζει, μπας και καταφέρουμε να ξεγελάσουμε τους γύρω και εντέλει τον εαυτό μας. Να το το συμπέρασμα… πάνω στον καφέ σε εκείνο το παγκάκι 2 μέρες πριν.
Γιατί έτσι είναι, χρυσό μου. Η τυχόν αναγνώριση ή απόρριψη που αισθανόμαστε επιβεβαιώνεται πρώτα από τα μάτια του κόσμου. Τι θα πει ο κόσμος για σένα; Αυτό είναι και ο προσδιορισμός σου. Κουτσό θα σε βαφτίσει; Ή που θα κουτσαίνεις στο διάβα σου, ή που θα μοιράζεις κουτσή καρδιά σε ό,τι σε πλησιάζει.
Συχνά σκέφτομαι ότι η ανασφάλεια του καθενός μας φαίνεται από τον αριθμό των μύθων που έχουμε πλάσει για αντίποινα ώστε να προλάβουμε να υψώσουμε τοιχάκι ασφαλείας.
Μηχανισμός άμυνας θα μου πεις… ναι, φτάνει να μην προλαβαίνει ο μηχανισμός να γίνεται μηχανικά, τρομαχτικά, κυριαρχικά. Και άμυνες κρατάς στις επιθέσεις. Η αλληλεπίδραση δεν είναι πάντα επίθεση. Αντίθετα η άμυνα τείνει να γίνει τρόπος ζωής. Η μόνη σταθερά μέσα σε κρίσεις αστάθειας.
Δεν αγαπιέσαι αρκετά; Πλάθεις έναν παραμύθι στο μυαλό σου για μια ιδανική αγάπη που δεν πρόλαβες να σιχαθείς από το κάθε μέρα και κλείνεσαι εκεί μερόνυχτα, με ασφάλεια καθισμένος στην ανασφάλεια των συναισθημάτων σου.
Δεν βγάζεις αρκετά; Πλάθεις τον μύθο του εναλλακτικού που είναι ολιγαρκής και κράζει όσους είναι επιρρεπείς στις απολαύσεις που αντέχει η τσέπη τους.
Έχεις γκόμενο; Δεν αρκεί… Απομυθοποιείς το γκομενάκι της τυχαίας Σούλας φίλης, καρδιακής που δουλικά την ακολουθεί παντού και της κρατάει το τασάκι να μην καεί από την καύτρα του τσιγάρου της.
Έχει το δουλικό γκομενάκι η Σούλα; Απομυθοποιεί τον κάφρο τον δικό σου που ξεχνάει να σηκωθεί να πλυθεί από βαρεμάρα ανυπέρβλητη, γιατί μυρίζει βαρβατοϊδρωτίλα ο άντρας ο μάγκας και πολλά βαρύς.
Έχει iphone 6 η Ζώζα; Είναι ο μύθος που ζηλεύει η Ρόζα, γιατί ξέμεινε ένα απομεσήμερο με το iphone 4, που ούτε που να το φτύσει. 10 selfies μετά μετράνε τα πίξελ, την ταχύτητα, το χρώμα, το πώμα… πτώμα… και ράκος το νευρικό το σύστημα.
Έχει καπό τ’ αμάξι σου; Αποτελεί μύθο για τους γείτονες που είναι ξε-κάποτοι.
Και ο μύθος συνεχίζεται. Να έρχεται να σου καθίζει τις συγκρίσεις ξεδιάντροπες, στο κάμπριο μυαλό, να προκαλεί ασχημονιά και φθόνο, ανεπάρκεια και έλλειψη. Να σου κρεμάει το κλειδί απ’ το λουκέτο που αγόρασες τη μέρα που λύγισες ανέτοιμος στο αμύθητο του μύθου, δυο τρεις πραγματικότητες πιο πέρα… ίσα να απλώνεις το χέρι, μα να μη φτάνεις.
Τόσο κοντά… και τόσους τόνους παραμύθι μακριά…
Γιατί απλά… παντού υπάρχει ένας Μύθος, που δυστυχώς δεν σερβίρεται με μπυρομεζέ στο χαλαρό, μα με τη σκάρτη εμπειρία μες στον πανικό.
Αυτό…
I need perfection
Some twisted selection
That tangles me
To keep me alive
