Ναι, θα ήθελα ένα βασιλόπουλο, έναν πρίγκιπα, ένα βάτραχο στην τελική που ακόμα και να μη μου γίνει πρίγκιπας, θα μου τρώει τα κουνούπια. Κάτι είναι και αυτό.
Περιμένοντας τον πρίγκιπα κάποιοι λένε πως χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας. Άνθρωποι περνούν από το δρόμο μας και πολλές φορές δεν μας είναι επαρκείς γιατί δεν πληρούν τις «προϋποθέσεις» μας. Αυτές που διαβάζαμε στα παραμύθια και μας έλεγε η γιαγιά μας. Αυτές που ο μπαμπάς μας, μας έμαθε να θέτουμε, γιατί γι’ αυτόν θα είμαστε πάντα πριγκίπισσες.
Όσο είμαστε μικρές έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου να απορρίπτουμε καθετί που μας ξινίζει, καθετί που πιστεύουμε πως δεν μας συμπληρώνει τα κενά, καθετί που δεν μας ικανοποιεί τις παράλογες, κάποιες φορές, απαιτήσεις μας. Όσο όμως περνά ο καιρός, αυτά τα όρια είθισται να στενεύουν, να περιορίζονται. Γιατί; Γιατί έτσι λέει ο κόσμος. Γιατί; Γιατί πρέπει να νοικοκυρευτούμε και να προσαρμοστούμε στην τελεολογία.
Άρα τι γίνεται; Παθαίνουμε έναν πανικό εκεί κοντά στα πρώτα …άντα και τότε ξεχνάμε και πρίγκιπες και άλογα και «προϋποθέσεις» και όλα όσα ονειρευόμασταν μικρές. Κάνουμε εκπτώσεις στα θέλω μας και αγωνιούμε πότε θα κάνουμε οικογένεια και πότε θα γίνουμε μάνες. Πότε θα προχωρήσουμε τη ζωή μας.
Γιατί η ζωή για να έχει πρόοδο, έχει συνδυαστεί με τη δημιουργία οικογένειας. Σπασμωδικές κινήσεις και βιαστικές αποφάσεις καθοδηγούν τη ζωή μας, αποδεικνύοντας περίτρανα την πραγματική αδυναμία μας. Αφού δυνατή δεν είναι αυτή που κάνει εκπτώσεις στα όνειρά της και ακολουθεί το ρεύμα, αλλά εκείνη που στηριζόμενη στα όνειρά της στρώνει το δρόμο μόνη της, περιμένοντας τον πρίγκιπα.
Από την άλλη, θα πείτε, και πού ξέρεις πως πέρασε η Ωραία Κοιμωμένη όταν τη φίλησε ο πρίγκιπας ή η Σταχτοπούτα όταν βρήκε το βασιλόπουλό της; Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι απέγινε το ζευγάρι μετά τον γάμο του και πώς ζούσαν στην καθημερινότητά τους; Μπορεί να οδηγήθηκαν και αυτοί, όπως οι περισσότεροι, σε ένα τέλμα. Γιατί αυτό το ένα σκέτο «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» δεν πείθει. Πολύ αόριστο, πολύ γενικό και καθόλου σωστό γιατί εμείς πότε ακριβώς ζήσαμε καλύτερα και δεν το πήρα πρέφα;
Παρόλο αυτά εγώ θα περιμένω όσο χρειαστεί. I need a hero, να με ξυπνάει με παραμύθια κάθε πρωί, όσο κρατήσει. Μπορεί και να έρχεται με τα πόδια ο πρίγκιπάς μου και γι’ αυτό να αργεί. Το άλογό του ίσως να έγινε κεφτεδάκια του ΙΚΕΑ και οι νεράιδες μάλλον δεν υπάρχουν πια, τις πάτησε το τρένο.
Ωστόσο εγώ θα περιμένω…
