Λοιπόν, σήμερα ξύπνησα με μια πελώρια λαχτάρα να σώσουμε κανένα φράγκο, για αυτό αποφάσισα να σας μάθω πώς να κάνετε σπιτικές χυλοπίτες. Αχρείαστες να ναι, αλλά πες πως θες να δώσεις μια χυλόπιτα, να μην σου βρίσκεται κάτι στο ντουλάπι βρε αδερφή;
Ξέρω πως ο ουρανίσκος σας σηκώνει μόνο μακαρόνια ιταλικής προέλευσης πριγκίπισσές μου, αλλά επειδή το μέλλον προμηνύεται δυσοίωνο, πάρτε μια συνταγή για να τις κάνετε με τα χεράκια σας.
Καλά θα είναι να φωνάξετε και καμιά φίλη, ξαδέρφη, γειτόνισσα, γιατί θα χρειαστείτε ένα χέρι βοήθειας, μη σας πω και δυο. Μπορείτε ακόμα να μοιραστείτε τα υλικά και να εξασφαλίσετε και οι δυο τα ζυμαρικά σας, εύκολα (χμ…περίπου…), σπιτικά, υγιεινά και πάνω απ’ όλα, στη φτήνια.
Φτιάξτε τες και βάλτε τες στο ράφι της κουζίνας. Θα σας κρατήσουν για κανένα χρόνο κλεισμένες μέσα σε σακουλάκια ή ακόμα καλύτερα, στα ειδικά βάζα για ζυμαρικά.
Έχουμε και λέμε τα υλικά για μια βαρβάτη δόση, που θα σας καλύψει για ένα χρόνο:
-Πέντε κιλά αλεύρι σκληρό
-Ενάμισι λίτρο γάλα φρέσκο
-Αλάτι (μισή χούφτα άνετα)
-Είκοσι πέντε αυγά
Θα σας τα πω όλα αναλυτικά, να καταλάβουν ακόμα και οι πιο αρχάριες.
Κοσκινίζουμε το αλεύρι. Ναι, το κοσκινίζουμε, δεν είναι κάτι τραγικό, δεν πονάει, μην τεμπελιάζεις.
Το βάζουμε στη βαθιά λεκάνη με την οποία απλώνεις ρούχα. Ξέρεις, αυτό το βαθύ, τεράστιο μπολ; Ε, αυτό το λέμε λεκάνη.
Κάνουμε μια λακουβίτσα στη μέση του αλευριού και βάζουμε μέσα το αλάτι. Ρίχνουμε τα αυγά, τα οποία προηγουμένως έχουμε σπάσει ένα-ένα σε πιάτο, μην τυχόν και είναι κανένα κλούβιο και πάει στράφι το αλεύρι.
Προσθέτουμε το γάλα λίγο-λίγο. Και αμέσως αρχίζουμε να ζυμώνουμε. Εδώ θέλει μπράτσα κουκλίτσες. Να κάψουμε πολλές θερμίδες. Πως κάνουμε στο γυμναστήριο, ε, φανταστείτε κάτι ανάλογο.
Ζυμώνουμε, προσθέτουμε γάλα, ξανά-ζυμώνουμε, προσθέτουμε κι άλλο αλεύρι αν χρειαστεί, μέχρι να ενωθούν καλά τα υλικά.
Υπό κανονικές συνθήκες, θέλει καμιά ώρα ζύμωμα. Τι; Πολύ είναι; Άντε, σου έχω λύση!
Πάρε τη λεκάνη παραμάσχαλα, πετάξου μέχρι το φούρνο και παρακάλεσε το φούρναρη να στο ζυμώσει. Πέντε λεπτά θα του χρειαστούν κι άμα σου πάρει λεφτά, είναι γύφτος μεγάλος και μην ξαναψωνίσεις ψωμί από τον παλιοκουφάλα.
Σκέπασε τη ζύμη με πλαστική μεμβράνη, έτσι ώστε να μην κάνει κρούστα μέχρι να ανοίξεις όλα τα φύλλα.
Ναι, σωστά το κατάλαβες, θα ανοίξεις και φύλλο! Εμ πως!
Καθαρίζεις τον πάγκο της κουζίνας. Έχεις αγοράσει και νισεστέ, το οποίο είναι ένα πολύ λεπτό αλεύρι, που θα χρησιμοποιήσεις στο άνοιγμα του φύλλου.
Παίρνεις ένα κομμάτι ζύμης, τόσο, όσο να το αγκαλιάζουν άνετα και οι δυο σου παλάμες. Το πλάθεις στα χεράκια να γίνει μια όμορφη μπαλίτσα, χωρίς ζάρες και το πατικώνεις να γίνει πλακουτσωτό.
Καταλαβαίνεις τα πάντα μέχρι εδώ; Ωραία. Σε πάω παρακάτω.
Έχεις στο σπίτι σου πλάστη;…Τι είναι ο πλάστης; Ώχου…Είναι ένα μακρύ παλούκι αγάπη μου, το αγοράζεις εκεί που πουλάνε κουζινικά ή και στο σούπερ μάρκετ ακόμα.
Πιάνεις το παλούκι, τον πλάστη δηλαδή και με αυτό προσπαθείς να ανοίξεις το όμορφο ζυμαράκι σου σε ένα ωραίο στρογγυλό φύλλο, αφού πρώτα το έχεις πασπαλίσει με νισεστέ πάνω- κάτω, όπως και τον πάγκο, για να μη σου κολλάει.
Με παλινδρομικές κινήσεις, μπρος-πίσω, ζουλάς το ζυμάρι με δύναμη, να απλώνει.
Το γυρίζεις συνεχώς προς όλες τις κατευθύνσεις, για να γίνει στρογγυλό.
Αφού γίνει ένας κύκλος διαμέτρου περίπου είκοσι εκατοστών, αρχίζεις να τυλίγεις την άκρη της ζύμης στον πλάστη. Τυλίγοντας, θα βάζεις τις παλάμες σου στη μέση του πλάστη, και θα σπρώχνεις προς τα έξω τη ζύμη. Με αγάπη όλα αυτά. Η ζύμη θέλει έρωτα!
Και δώστου θα τυλίγεις και θα ξετυλίγεις, θα σπρώχνεις, θα μαζεύεις.
Κάποια στιγμή θα γίνει ένα λεπτό φύλλο, όχι πάρα πολύ, αλλά σαν αυτό που αγοράζεις έτοιμο, το χωριάτικο.
Από πριν, έχεις απλώσει καθαρό αλλά πρόχειρο σεντόνι, σε δυο κρεβάτια, γιατί εκεί θα βάλεις τα φύλλα σου να στεγνώσουν.
Με τη δόση που σου έδωσα, θα βγάλεις περίπου τριάντα φύλλα.
Υπάρχει κίνδυνος τα πρώτα να σου στεγνώσουν πολύ, με αποτέλεσμα να μη μπορέσεις να τα κόψεις όταν έρθει η ώρα. Δεν θέλω αποτυχίες, το νου σου!
Γι’ αυτό, όσο ανοίγεις καινούργια φύλλα, θα προσέχεις τα πρώτα. Αφού στεγνώσουν τόσο, όσο να μην κολλάνε, θα τα βάλεις το ένα πάνω στο άλλο και θα τα σκεπάσεις να μείνουν μαλακά.
Τελείωσες με το άνοιγμα των φύλλων; Μπράβο! Αλλά γενικότερα, δεν τελειώσαμε.
Πρέπει και να τα κόψεις!
Υπάρχει ένα ειδικό εργαλείο που περνάς τα φύλλα μέσα του σε λωρίδες και σου τα βγάζει έτοιμες χυλοπίτες. Το ίδιο πράγμα όμως, μπορείς να κάνεις και με τα χεράκια σου.
Κόβεις τα στρογγυλά σου φύλλα σε μακριές λωρίδες και τεμαχίζεις κατά μήκος.
Μπορείς ωστόσο να κάνεις ό,τι σχεδιάκι τραβάει η ψυχή σου. Ψάξου και λιγάκι αν θες, κάνε φιόγκους, βίδες ή ό,τι κατεβάζει η γκλάβα σου. Βάλε και τα παιδάκια σου να φτιάχνουν, αλλιώς δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Τα ζυμαρικά μετά το κόψιμο, είναι ακόμα νωπά και πρέπει να στεγνώσουν καλά. Αυτό για να γίνει, χρειάζεται περίπου δυο μέρες.
Τα απλώνεις πάνω στα σεντόνια που είχες βάλει πριν τα φύλλα, αραιά όμως, να μην κολλάνε πολύ μεταξύ τους.
Παίζεις λιγάκι μαζί τους στο άπλωμα, τα πετάς ελαφρά στον αέρα, τα χορεύεις στα δαχτυλάκια σου κι εκείνα πέφτουν στο σεντόνι χαρούμενα σαν χορεύτριες φλαμένγκο.
Που και που τα ανασηκώνεις, περίπου δυο-τρεις φορές την ημέρα, να αερίζονται καλά και να στεγνώνουν.
Αυτό ήταν.
Τα μαζεύεις, τα βάζεις στα σακουλάκια ή στα βαζάκια, τα μοιράζεσαι με τη φιλενάδα ή τη γειτόνισσα που σε βοήθησε κι έχεις εξασφαλίσει ζυμαρικά για να φας έναν ολόκληρο χρόνο! Θα σου γλείφουν και τα χεράκια αγάπη μου!
Άντε, καλή επιτυχία!
