Μου θυμίζει λίγο την φασαρία με το 2000. Θυμάστε που θα νέκρωναν οι υπολογιστές, θα κοβόταν το ρεύμα και θα κατέρρεε το σύμπαν γενικώς; Κάπως έτσι και με την βαμβακίαση. “Μας ραντίζουν!”, “ανύπαρκτο το κράτος” και άλλα πολλά μεταξύ επιστημονικών συναντήσεων και τηλεοπτικών παραθύρων. Οι επιστήμονες απαιτούσαν πρόσθετα κονδύλια και το κακό δεν συμμαζευόταν.
Στην καλύτερη οι πιο “σωστοί” από τους γείτονές μας, νοίκιασαν (ακριβά) συνεργεία και κατάβρεξαν, ράντισαν και έβαλαν ταινιούλες στα πεύκα. Αν μη τι άλλο δείχνουν νοικοκυρεμένα τώρα αυτά. Ομολογώ ότι χάρη σε έναν τέτοιο σωστό γείτονα έχει βελτιωθεί σημαντικά η θέα μου! Αλλά βέβαια δεν υπήρχε λόγος. Το θέμα έληξε μόνο του.
Όπως πολύ σωστά έγραφε τότε (2005) μια μελισσοκομική ιστοσελίδα:
Πράγματι τα δάση της Αττικής έχουν περιοριστεί πολύ από το 1907, πράγματι τα πεύκα στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας αντιμετωπίζουν προβλήματα, πολλά νεκρώνονται. Οφείλεται όμως αυτό στο έντομο ή στις πυρκαγιές, στην καταπάτηση, στην άλογη και χωρίς σχεδιασμό επέκταση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, στην έλλειψη σχεδιασμού προστασίας των δασών από τις κλιματολογικές αλλαγές, στη χρησιμοποίηση και των πεύκων προς άγρα ψήφων. Ανεξέλεγκτα χωρίς σχεδιασμό «φυτεύονται» για να «καλλωπίσουν» το χώρο και μετά ξεχνιόνται. Δέντρα που οι ρίζες τους πακτώνονται με μπετόν, που φυτεύονται απλώς για να παίξουν το ρόλο της τέντας στις μεταμοντέρνες παιδικές χαρές των αναβαθμισμένων προαστίων.
Οι αντιδράσεις λοιπόν των κατοίκων του λεκανοπέδιου τα τελευταία χρόνια ενδύθηκαν με επιστημονικό μανδύα! Κάποιοι έγκριτοι επιστήμονες εμφανίστηκαν σε συγκεντρώσεις πολιτών ή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ενημερώνοντας τον κόσμο ότι έρευνες απέδειξαν ότι η αιτία της νέκρωσης των πεύκων ήταν το Marchalina hellenica.
Ομολογώ ότι ήμουν από αυτούς που δεν ράντισαν, δεν κουτσούρεψαν, δεν αγχώθηκαν. Όχι επειδή έχω έμφυτο ωχαδελφισμό αλλά επειδή κι εγώ διάβασα τα επιστημονικά δεδομένα αλλιώς. Και ευτυχώς δεν θα έχω τύψεις γιατί αποδεικνύεται ότι είχαμε δίκιο όσοι λέγαμε ότι θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσέχουμε το κάθε δέντρο στον Διόνυσο – το αντίθετο. Αν έκανε ένα καλό η υπόθεση της βαμβακάδας ήταν να καταλάβουμε ότι τελικά κάθε δέντρο είναι πολύτιμο. Χωρίς αυτά ο Διόνυσος δεν θα είναι Διόνυσος αλλά σαν οποιοδήποτε άλλο αστικό σύμπλεγμα.
Μην ξεχάσουμε λοιπόν την βαμβακίαση. Αλλά να νοικοκυρέψουμε τα πεύκα μας έτσι κι αλλιώς!
