Ήταν πρώτη ή δευτέρα Γυμνασίου. Δεν είμαι σίγουρος πότε άρχισε. Θυμάμαι στο μάθημα της Ιστορίας ότι εκεί στα πίσω θρανία μύριζε κάτι περίεργα. Η δασκάλα όμως δεν είπε κάτι. Ο Αλέξης και ένας άλλος που τον λέγαμε με το επώνυμο αλλά δεν το θυμάμαι πήραν θάρρος και την επόμενη φορά ήταν πιο απροκάλυπτοι.
Έπαιζαν τα πουλιά τους μέσα στην τάξη.
Μια νορμάλ αντίδραση εκπαιδευτικού θα ήταν να τους ζητήσει να βγούνε από την τάξη. Να τους στείλουν στον Γυμνασιάρχη. Να βάλει έστω μια φωνή. Αλλά η συντηρητική μας θεούσα φιλόλογος απλά κοίταξε λίγο προς το μέρος τους, ντράπηκε, έριξε κάτω την ματιά της να μην τους βλέπει και συνέχισε το μάθημα.
Η επανάσταση είχε αρχίσει.
Έπαιζαν τα πουλιά τους όλο και πιο απροκάλυπτα. Ολοκλήρωναν μέσα στην τάξη. Ήταν θέμα χρόνου να το πολιτικοποιήσουν. Μια μέρα ο Αλέξης στάθηκε όρθιος, κι αυτός και το πουλί του και είπε “κάντε όλοι ησυχία!” Κοκαλώσαμε. Αυτός χαζογέλαγε. Ένα παιδί πήγε να πει κάτι αλλά ο Αλέξης, ήταν και ψηλό παιδί, κοπάνησε απειλητικά το πουλί του λίγο ακόμα και φοβήθηκαν όλοι. Για την υπόλοιπη ώρα δεν έγινε μάθημα. Στο τέλος η καθηγήτρια ρώτησε αν μπορεί να πει τι έχουμε για την επόμενη φορά αλλά μια ματιά από τον Αλέξη και μια από το μονόματο που κρατούσε στο χέρι την σίγασαν.
Η κατάσταση έγινε όλο και χειρότερη. Πήραν θάρρος και την έπαιζαν και στο προαύλιο. Να λέω και τα καλά της υπόθεσης, τουλάχιστον έτσι σταμάτησε η πρωινή προσευχή. Ήταν μια μέρα που ο Αλέξης, πολύ αγουροξυπνημένος και άκεφος, όταν ρώτησε ο Γυμνασιάρχης ποιος θα πει προσευχή, απλά έπιασε το παντελόνι του. Μπορεί να το έκανε κατά λάθος αλλά τον είδε ο Φυσικός, το είπε στον διευθυντή και από τότε τέρμα οι προσευχές. Με παρόμοιο τρόπο τελικά δεν πήγαμε ούτε στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Ο Αλέξης ήταν ο πιο ψηλός, θα έπρεπε να ήταν σημαιοφόρος κανονικά. Ε, φανταστείτε σημαιοφόρο με δυο σημαίες στα χέρια…
Όταν ήρθε η στιγμή για τις εκλογές δεν ψηφίσαμε καν. Πρόεδρος ο Αλέξης, γραμματέας ο άλλος πουλοπαίχτης που δεν θυμάμαι το επώνυμο τώρα. Αυτοί. Έβαλαν και με το έτσι θέλω ταμία ένα πλουσιόπαιδο και τον ανάγκαζαν να φέρνει λεφτά από το σπίτι. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν καλοί στα μαθηματικά. Βέβαια πήραν 20άρια στον έλεγχο. Ήρθαν οι γονείς τους απορημένοι την επόμενη μέρα αλλά ο Γυμνασιάρχης φοβήθηκε να τους πει κάτι. Ίσως επειδή ο Αλέξης είχε κάτσει έξω από το παράθυρο και τον έπαιζε καθόλη την διάρκεια της συνάντησης. Όποτε κοιτούσε έξω η μάνα του την έκρυβε στα γρήγορα και της χαμογελούσε.
Όλο το Γυμνάσιο και το Λύκειο, έτσι αυνανιζόμενοι κατάφεραν να περνάνε τις τάξεις άλλοτε με 20άρια, άλλοτε κάτι λιγότερο. Η Χημικού μας δεν μάσαγε. Τους αγνοούσε πλήρως. Επιβεβαιώθηκαν έτσι οι φήμες ότι ήταν λεσβία. Αλλά φοβήθηκε να τους κόψει με βαθμό κάτω από την βάση γιατί πήγαν έξω από το σπίτι της μια μέρα με τα πουλιά έξω και η μάνα της είναι καρδιακή. Στις Πανελλήνιες ευτυχώς δεν δουλεύει αυτό το κόλπο γιατί έρχονται επιμελητές από αλλού και έχει και αστυνομία. Δεν μπήκαν σε σχολή πουθενά. Ο ένας έγινε υπάλληλος στον Δήμο. Δεν ξέρω αν το έκανε με το σπαθί του ή με το πουλί του ή επειδή ήταν και ο μπαμπάς του εκεί και τον έβαλε. Πριν τις εκλογές ήταν πάντως.
Ο Αλέξης είχε μεγάλα σχέδια. Μπήκε σε νεολαία. Κι εκεί έγινε πρόεδρος αμέσως. Πήγαινε σε πορείες. Κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση να κρατάει πανό και να φωνάζει συνθήματα είχα ένα άγχος μέχρι να κάνει πιο πίσω η κάμερα και να τσεκάρω ότι φορούσε το παντελόνι του κανονικά. Τελικά έγινε και πρόεδρος του κόμματος. Κάπως περίεργη φάση, ο προηγούμενος του έδωσε το δαχτυλίδι. Έφτασε να γίνει αντιπολίτευση. Σε συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα έδειχνε με άλλο τρόπο το πουλί του πλέον. Απειλούσε τους πάντες. Πρόεδροι μεγάλων χωρών, πρόεδροι διεθνών οργανισμών, όλοι για τον Αλέξη ήταν σαν την καθηγήτρια Ιστορίας της πρώτης Γυμνασίου. Και αυνανιζόταν με τα λόγια πια, ξεστομίζοντας ότι βλακεία του έρχόταν, με το ίδιο θράσος.
Τώρα είναι πρωθυπουργός μας.
ΥΓ Όπως γίνεται συχνά σε αυτές τις ιστορίες μου, η πρώτη παράγραφος είναι σχεδόν αλήθεια. Δυστυχώς όμως είναι και η τελευταία.
