Γύρισες στην παλιά σου ζωή λοιπόν, μπράβο… τα κατάφερες πάλι. Εντέλει είναι αλήθεια… επιστροφή στη Φαλκονέρα σου. Κρίμα! Eγώ θα συνεχίσω την περιπλάνηση μου. Μ’ αρέσει ο ωκεανός , τα μεγάλα κύματα, οι τυφώνες, οι καταιγίδες, να πέφτω στο caranti και να ρισκάρω να μπατάρω, να φτάνει η αρμύρα στο κόκκαλο, να μην ξέρω αν… θα σωθώ.
Το ξέρω είναι ρίσκο, ναι μια ζωή στο ρίσκο, έτσι είμαι. Ανοιχτό, καθαρό ρίσκο ή τα κερδίζω όλα ή τα χάνω. Δεν άντεξες… ποτέ σου δεν άντεχες . Σε κέρδιζαν εφήμερες λαγνείες… χαλάλι σου. Ρίσκαρες και εσύ… αλλά εκ του ασφαλούς, με ζάρια πειραγμένα, με τράπουλα σημαδεμένη με πόρτα κινδύνου.
Δεν είναι ρίσκο καλή μου αυτό. Είναι παιχνίδι αυταπάτης. Ρίσκο είναι να μπαίνεις στη φωτιά και να μπορεί και να καείς. Ρίσκο είναι να πέφτεις χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ρίσκο είναι ή νικάς ή πεθαίνεις. Δεν μπορείς να ακολουθήσεις, δεν μπορώ να σε σέρνω. Δεν θέλω να σε σέρνω. Το ρίσκο δεν έχει ειδυλλιακά νησάκια, δεν έχει λιβάδια καταπράσινα, δεν έχει ηλιοβασιλέματα, έχει αγωνία, έχει 150 χτύπους το λεπτό, έχει ζάλη και θολούρα, έχει λαχάνιασμα, έχει να θες το αδύνατο, έχει…ζωή. Λίγοι το μπορούν. Είμαι ένας από τους λίγους, ίσως. Έμεινες πίσω να κρατιέσαι από τις σωσίβιες δικαιολογίες σου… για το ευρύ κοινό, μα ξέρεις γνωρίζεις πως δεν είναι παρά μόνο για τους άλλους. Εγώ ξέρω και εσύ το γνωρίζεις.
Η ζωή δεν κάνει κύκλους καλή μου, τουλάχιστον η δική μου, προχωράει συνεχώς… μπροστά… την προχωράω. Δεν μπορώ να ζω με “δήθεν”, με εθελοτυφλία, με βιτρίνα “αρμονίας”… πορδήθεν όπως λέω. Σε βιτρίνα “αρμονίας” σαν τους άλλους, τους γνωστούς σου. Μεγάλωσα αλλιώς. Είναι αδύνατον και να το ήθελα να αλλάξω. Δεν είσαι ούτε το πρώτο μου “ταξίδι” ούτε και το τελευταίο. Τόσες και τόσους κουβάλησα δεν θα με πειράξει άλλη μιά. Με περιμένουν τα “ρίσκα μου”, δεν μπορώ να τα αφήσω να περιμένουν. Έχε γειά.
