Όταν σου έχει έρθει εύκολα μια γνωριμία, περιμένεις να είναι πιο εύκολος ο δρόμος. Σαν να πηγαίνεις σε εξετάσεις και να έχεις τα θέματα. Που να’ξερα. Η πριγκίπισσα ήταν σε πύργο, φάση τύπου “πες την ρίζα του 2652.43 γρήγορα” ο γρίφος στο γεφύρι. Δηλαδή σα να χάρηκα που πήρα κουπόνι 5 ευρώ να πάω στον Βασιλόπουλο με παραγγελιά να αγοράσω…τον Βασιλόπουλο ολόκληρο. Μου λείπουν κάτι δις, κατά τα άλλα ευχαριστώ πολύ.
Η ζωή είναι δύσκολη. Μήπως παίξουμε άλλο παιχνίδι σήμερα λέω. Μου λέει η κατάθλιψη ότι όλα είναι χάλια, της λέω να ψωνίσουμε, μου απαντάει το άγχος ότι δεν έχουμε λεφτά, πάμε σαν τον Σρεκ να βρούμε το κάστρο και τον δράκο να τελειώνουμε. Είμαι ευέλικτος εγώ, όπως οι μπάμιες είναι ευέλικτη τροφή, τις πετάς στα σκουπίδια ότι σχήμα κι αν τις έχουν κόψει ή μαγειρέψει. Έχω και διαίσθηση, τα νιώθω από πριν όλα. Θα έβγαζα πολλά λεφτά ως μέντιουμ αλλά έτυχε κάτι απρόσμενο και παράτησα εκείνο το σχέδιο.
Δεν είναι εύκολες οι σχέσεις. Είναι σαν να μαγειρεύεις για μια φαμέλια, ε, αν αρέσει σε όλους μάλλον δεν είστε φυσιολογική οικογένεια τελικά, η γκρίνια είναι σταθερή πάντα. Ακόμα κι ο σκύλος καμιά φορά παραπονιέται για τα αποφάγια. Χτυπάω στον γείτονα, ρωτάω αν θέλει να παίξει ο σκύλος του με τον δικό μου, τον αφήνω, φεύγω.
“Τι διάμετρο δάχτυλο έχεις;” της γράφω στο τσατ. Είναι σημαντικό το τσατ, μειώνεις τις πιθανότητες να πας να σε σκοτώσει τζάμπα και βερεσέ ο δράκος.
-Τι την θες την διάμετρο; ρωτάει με χαμόγελο στην στίξη της.
“Τίποτα, κάτι δικά μου” λέω και ράβω την μικρή δαχτυλομαριονέτα λίγο πιο σφιχτά από ότι θα με βόλευε εμένα, φαντάζομαι θα είναι λίγο πιο μικρά τα δάχτυλά της για να έχουμε κάτι να παίξουμε μαζί όταν βρεθούμε.
Κακολογούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά τουλάχιστον κρατάνε τα νέα παιδιά από την αλητεία στους δρόμους. Ξεκίνησα το ταξίδι να την βρω. Άδειος ο δρόμος, όλοι θα συζητάνε για την έξοδο από τα Μνημόνια και τέτοια βαρυσήμαντα, άχρηστα. Κάλλιο ένα και στο χέρι λέω εγώ. Ένα τι όμως; Πέρασα κάμπους και βουνά, πέρασα θάλασσες. Μου την έπεσε καρχαρίας, του τράβηξα μπουνιά στη μούρη:
-Χαχα, νομίζεις ότι έτσι θα με σταματήσεις; φώναξε βροντερά με τα μεγάλα του δόντια.
“Ομολόγα, πόνεσες, έχεις ψιλοβουρκώσει” του λέω.
-Όχι, όχι, λίγο αλάτι μπήκε στο μάτι μου…
Αρχαίο πλάσμα οι καρχαρίες, τους σέβομαι, αλλά η πριγκίπισσα περίμενε. Υπήρχαν πριν τα δελφίνια, πριν με τι πολεμούσαν πριν τα δελφίνια; Πριν τα φυτά, άραγε πριν εφευρεθεί το ρύζι τι έκαναν όταν τους έπεφτε το κινητό στη θάλασσα; Καθίσαμε πρώτη φορά σε ένα τραπέζι και κοιταχτήκαμε. Αυτή σκεφτόταν “ωχ, δεν του αρέσουν τα μαλλιά μου έτσι” και εγώ σκεφτόμουν αν κοιμούνται όρθιες οι καμηλοπαρδάλεις. Έχω μάθει κάτι όμως από τόσες ώρες κινούμενα σχέδια. Αν δεν κοιτάξεις κάτω, όσο μεγάλος κι αν είναι ο γκρεμός, δεν πέφτεις.
-Θέλω να βγάλουμε το πρώτο μας παιδί, μου αν είναι κορίτσι, με το όνομα της μητέρας μου! πέταξε ξαφνικά, δυνατά και αποφασιστικά. Ήμουν προετοιμασμένος για τέτοιου είδους φιρμάνια, είχα προαποφασίσει ότι θα δεχτώ ότι θέλει για να μην κολλήσουμε σε τέτοια.
“ΟΚ, κανένα πρόβλημα. Αλλά γιατί να πούμε το παιδί μας ‘γιαγιά’; Δεν θα την πειράζουν στο σχολείο;”
Οι σχέσεις είναι ωραίο πράγμα αν δεν σε πειράζει να σε κρίνει ο άλλος ακόμα και για το γεγονός ότι βολεύεσαι να κοιμηθείς μόνο από την αριστερή πλευρά σου. Και μερικοί άνθρωποι είναι ανισόρροποι σαν τις γάτες. Σε κάνουν να θες να τους χαϊδεύεις συνέχεια αλλά οι ίδιες συνήθως δεν θέλουν να τις χαϊδέψεις. Μίλησα, μίλησα, τα είπα όλα, απόρησα πως δεν μου έχωσε δάχτυλο στη μούρη για να βρει το “skip to next video”. Αν υπήρχε Θεός και αν έφτιαξε τόσα ζώα από τα οποία μπορούμε να πάρουμε γάλα, φαντάσου πως νιώθει τώρα που όλοι πίνουν υποκατάστατα γάλακτος από κάθε άσχετο και άνοστο φυτό.
Ήρθα, είδα, ξέχασα γιατί ήρθα. Ήπια το αμυδγαλογάλα μου στα γρήγορα, την χαιρέτησα και έφυγα.
.
.
Μερικοί θεωρούν ότι ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι σχιζοφρενής. Άλλοι τα διαβάζουν τρεις φορές για να τα καταλάβουν. Πολλοί κλέβουν ατάκες του, τις ανεβάζουν στο Twitter ή βάζουν γραφικά και τις πλασάρουν στο Facebook ή το Instagram για δικές τους. Ξαναδιαβάστε τι έκανε στον καρχαρία και κανονίστε την πορεία σας.