Ήρθε μια μέρα η αστυνομία και είπε ότι ο σκύλος μου κυνήγησε κάποιον με ποδήλατο. Τελείως ανόητοι, μάλλον γατόφιλοι. Ο σκύλος μου δεν ξέρει να κάνει ποδήλατο. Αντιθέτως, πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι μια μέρα τον κρυφάκουσα να καλεί στο 100:
Σκύλος μου: Βοήθεια! Είμαι κλειδωμένος σε ένα διαμέρισμα
Σκύλο100: Έχεις κάτι να φας;
Σκύλος μου: Ξέρω γω; Λέω να φάω την γάτα. Χαχαχα
Σκύλο100: Καλοοοοό.
Γενικά δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που προτιμάνε τις γάτες από τους σκύλους. Από την άλλη αν ο σκύλος μου δεν εμπιστεύεται κάποιον άνθρωπο γενικά έχει δίκιο. Έχει διαίσθηση ο άτιμος. Όπως όταν έχω παραγγείλει σούσι και το αφήνει ο ντελιβεράς στο τραπέζι. Αυτός από κάτω από το τραπέζι δεν βλέπει αλλά μου μιλάει με τα μάτια:
Σκύλος: Θέλω σούσι
Εγώ: Μα δεν τρως ωμό ψάρι
Σκύλος: Ναι, αλλά είναι φαγητό
Εγώ: Ε, και;
Σκύλος: Μου αρέσει το φαγητό.
Εγώ: Μην με κοιτάς. Βγες απ’την κουζίνα.
Γενικά δυσκολεύομαι να του επιβληθώ και έχω αρχίσει προηγμένα ψυχολογικά κόλπα. Όπως έλεγε ένας σοφός Κινέζος γείτονας “αν γαυγίζει πολύ ο σκύλος σου, δεν έχει βράσει αρκετά ακόμα.”
